Saturday, December 4, 2010
The Irrawaddy's Blog: မေန႔က NLD ပါတီရုံးခ်ဳပ္ေရွ႕မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မ...
The Irrawaddy's Blog: မေန႔က NLD ပါတီရုံးခ်ဳပ္ေရွ႕မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မ...: "မေန႔က NLD ပါတီရုံးခ်ဳပ္ေရွ႕မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မိန္႔ခြန္းေျပာခဲ့တဲ့ ဗီဒီယုိဖုိင္ပါ။ ဒီဗြီဘီ သတင္းဌာနက အဂၤလိပ္စာတန္းထုိးေပးထားပါတယ္။"
The Irrawaddy's Blog: ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ BBC အင္တာဗ်ဴး
The Irrawaddy's Blog: ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ BBC အင္တာဗ်ဴး: "BBC မွာ တင္ထားတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဂြ်န္ ဆင္ပဆင္တို႔ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးပါ။"
The Irrawaddy's Blog: စစ္အစိုးရကို သေရာ္ထားတဲ့ ထာဝရႏွင္းဆီ အၿငိမ့္
The Irrawaddy's Blog: စစ္အစိုးရကို သေရာ္ထားတဲ့ ထာဝရႏွင္းဆီ အၿငိမ့္: "စစ္အစိုးရကို သေရာ္ထားတဲ့ ေမာင္မ်ိဳးမင္းရဲ႕ ထာဝရႏွင္းဆီ အၿငိမ့္ခြင္ပါ။ သုဝဏၰကြင္းမွာ တင္ဆက္သြားတာပါ။ အဲဒီအၿငိမ့္အေၾကာင္း ေပးစာကို ဧရာဝတီဘေလာ့..."
Friday, December 3, 2010
ဒီဇာတ္လမ္းေလးကေတာ႕ မယံုႏိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ထူးျခားဆန္းက်ယ္
ဒီဇာတ္လမ္းေလးကေတာ႕ မယံုႏိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ထူးျခားဆန္းက်ယ္
ေဆးခန္းပိတ္ျပီး အိမ္ျပန္ဖို႕ စီစဥ္ေနတုန္း ည
၉နာရီေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ႔္ ေဆးခန္းတံခါးကို ကေသာကေျမာ ေခါက္သံ
ၾကားလိုက္ရပါတယ္.. ေဆးခန္းတံခါး လာေခါက္သံေတြထဲမွာ အခုေလာက္္ အေရးတၾကီး
ကသုတ္ကရက္ ႏိုင္တဲ႕ တံခါးေခါက္သံမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ
မၾကားခဲ႕ဖူးပါဘူး..
“ ၀င္ခဲ႕ပါ.. ၀င္ခဲ႕ပါ.. ” ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မရွည္စြာ တုံ႕ျပန္လိုက္မိပါတယ္.. အခန္းတံခါး ဆြဲဖြင္႔သံၾကားလိုက္ျပီး တံခါး၀မွာ
ေပၚလာတာက အသက္ ၉ႏွစ္ထက္ ဘယ္လိုမွ ၾကီးမဲ႕ပံု မရတဲ႕ ေကာင္မေလး.. ၾကည္႕ရတာ
ထိတ္ထိတ္လန္႕လန္႕ တုန္တုန္ရီရီနဲ႕.. မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး
ျဖဴေဖြးေဖ်ာ႕ေတာ႕လို႕.. မ်က္လံုးေလးေတြကလဲ ရီေ၀ညွိဳးငယ္စြာနဲ႕..
“ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆရာရယ္.. သမီး အေမ အသည္းအသန္ ဖ်ားေနလို႕ပါ.. သူဟာ ေသလုေမ်ာပါး ျဖစ္ေနပါတယ္.. အေမ႕ကို ကယ္ပါဦး ဆရာရယ္.. အိမ္ကို လိုက္ျပီး
အေမ႕ကို ကုေပးပါေနာ္…”
“ ဆရာက ဘယ္အိမ္ကိုမွ လိုက္မကုပါဘူး.. သမီးအေမကိုသာ ဒီေဆးခန္းကို ေခၚလာခဲ႕ပါကြယ္.. ”
“ဆရာရယ္ အေမက ဘယ္လိုမွ မထႏိုင္လို႕ပါ.. ဆရာသာ လိုက္မၾကည္႕ဘူးဆိုရင္ သမီးအေမ ေသရပါေတာ႕မယ္.. သမီးကို သနားသျဖင္႕လိုက္ၾကည္႕ေပးပါ ဆရာရယ္.. သမီး
ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္.. ”
ကေလးမေလးရဲ႕ မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္ဥေလးမ်ား တစ္လိမ္႕လိမ္႕ က်ဆင္းလာရင္း ႏႈတ္မွလည္း အဆက္မျပတ္
တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္သံေလးက သနားစဖြယ္.. ကၽြန္ေတာ္႕ ႏွလံုးသားထဲက ၾကင္နာ
သနားစိတ္ေတြ ယိုဖိတ္လာတာနဲ႕ ကေလးမေလးရဲ႕ အိမ္ကို လိုက္သြားၾကည္႕ဖို႕
ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္..
ေဆးအိတ္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ရင္း ကေလးမေလးကို ေရွ႕ကေန လမ္းျပဖို႕ေျပာလိုက္ေတာ႕ ၀မ္းသာစိတ္နဲ႕ လက္ခနဲျဖစ္သြားတဲ႕ သူမရဲ႕
မ်က္လံုးေလးေတြက ခ်စ္စရာ… ကေလးမေလးက ဦးေဆာင္ျပီး သူမအိမ္ရွိရာ လမ္းအတိုင္း
ေလွ်ာက္လာၾကပါတယ္.. ၁၀ မိနစ္ခန္႕ ေလွ်ာက္လာျပီးေနာက္ အိမ္ကေလး တစ္လံုးေရွ႕
အေရာက္မွာ အိမ္တံခါးကို ဆြဲဖြင္႕လိုက္ျပီး ကၽြန္ေတာ႕ကို အရင္၀င္ေစပါတယ္..
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ထဲကို ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ အိပ္ရာ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးထက္မွာ
လွဲေလ်ာင္းေနတဲ႕ လူနာကို ေတြ႔လိုက္ ရပါတယ္.. ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေနမေကာင္း
ျဖစ္ေနပံုပါ.. တစ္ကိုယ္လံုးလဲ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူက်စ္ေနပါတယ္.. လူနာဟာ
သူ႕လက္ကိုေတာင္ အေပၚေျမွာက္ႏိုင္တဲ႕ အင္အားမရွိေတာ႕ပါဘူး.. ဒါေပမဲ႕ လူနာရဲ႕
မ်က္လံုးေတြက ဆရာ၀န္ ရဲ႕ အကူအညီကို အသည္းအသန္ လိုအပ္ေနေၾကာင္းကို
ေဖာ္ျပေနတယ္.. သူမကို ကယ္တင္ဖို႕ ေတာင္းပန္ေနတဲ႕ အရိပ္အေယာင္ ေတြကိုလဲ
အတိုင္းသား ျမင္ေနရပါတယ္..
ကၽြန္ေတာ္ လူနာအမ်ိဳးသမီးကို လိုအပ္တဲ႕ ေဆးကုသမႈကို ေပးဖို႕ အျမန္ဆံုး ေဆာင္ရြက္ ပါေတာ႕တယ္.. ထူးဆန္းတာက ခုနက ကၽြန္ေတာ္႕ကို
ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႕ လာေခၚတဲ႕ ကေလးေလးကို လံုး၀ ထပ္မေတြ႔ရေတာ႕ပါဘူး…
တစ္အိမ္လံုးမွာလည္း အျခားအိမ္သား တစ္ေယာက္တစ္ေလကိုမွ ကၽြန္ေတာ္
မေတြ႔မိပါဘူး.. တကယ္လို႕ ဒီညသာ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္မလာဘူးဆိုရင္
လူနာအမ်ိဳးသမီးဟာ အသက္ ဆံုးရံႈးေကာင္း ဆံုးရံႈးသြားႏိုင္ပါတယ္.. သူ႕အဖ်ားက
အေတာ္ကို စိုးရိမ္ရတဲ႕ အေျခအေနမ်ိဳးပါ.. အဖ်ားက်ေအာင္ တစ္ညလံုးနီးပါး
ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားပမ္းစား ကုသလိုက္ရပါတယ္.. မနက္မိုးလင္းခါနီးမွ လူနာဟာ
စိတ္ခ်ရတဲ႕ အေနအထားကို ေရာက္လာပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္က လူနာအမ်ိဳးသမီးကို
အိမ္ျပန္ေတာ႕မဲ႕အေၾကာင္းနဲ႕ ညေနပိုင္းေလာက္မွ တစ္ေခါက္
ျပန္လာၾကည္႕မဲ႕အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါတယ္… ျပီးေတာ႕ ေဆးအိတ္ကို ဆြဲျပီး
အိမ္ျပန္လာခဲ႕ပါတယ္..
ညေနပိုင္း ေဆးခန္းမဖြင္႕ခင္ လူနာအိမ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေရာက္သြားျပီး လူနာကို လိုအပ္တဲ႕ စစ္ေဆးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ပါတယ္.. ေတာ္ေတာ္ေလး အေျခအေန
ေကာင္းသြားပါျပီ.. ခုေတာ႕ လူနာဟာ စကားလဲ ေကာင္းမြန္စြာ ေျပာႏိုင္တဲ႕
အေနအထား ေရာက္ေနပါျပီ.. တစ္ညလံုး ကုသေပးခဲ႕တဲ႕ အတြက္ လူနာက ကၽြန္ေတာ္႕ကို
ေက်းဇူးစကား အထပ္ထပ္ဆိုပါတယ္.. ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္..
“ တကယ္လို႕ ကေလးမေလးသာ လာမေခၚရင္ အေဒၚဟာ ေသေတာင္ ေသသြားႏုိင္ပါတယ္.. သူ႕ရဲ႕ သနားစရာ ေတာင္းပန္မႈ ေၾကာင္႕သာ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကို ေရာက္လာစရာ
အေၾကာင္းမရွိပါဘူး… သိပ္လိမၼာ သိတတ္တဲ႕ ကေလးေလးပါဘဲဗ်ာ.. မိဘအေပၚ
သိပ္သိတတ္တဲ႕ ဒီလို ကေလးမ်ိဳး ေမြးထားရတာ အေဒၚဘယ္ေလာက္မ်ား
ဂုဏ္ယူလိုက္မလဲေနာ္ ”
ကၽြန္ေတာ႕စကားၾကားတဲ႕ လူနာအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္မွာ အေျပာင္းအလဲမ်ားစြာနဲ႕ အံ႕ၾသတဲ႕ အရိပ္အေယာင္မ်ား ျဖတ္ေျပးသြားပါတယ္..
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားျပီးေတာ႕မွ စကားသံ ထြက္လာပါတယ္..
“ဆရာ.. ကၽြန္မသမီးေလးက ဆံုးသြားတာ ၃ႏွစ္ေတာင္ ရွိပါျပီ.. ဟိုနံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ႕
ပံုဟာ သမီးေလးပံုပါ… ဆရာ ကၽြန္မသမီးေလးကို သိလို႕လားဟင္.. ”
ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ရာက ထျပီး နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ႕ ဓာတ္ပံုအနီးကို တိုးကပ္ျပီး ေသခ်ာေအာင္ ၾကည္႕လိုက္ မိပါတယ္.. ေသခ်ာပါတယ္.. ဒီကေလးမဟာ
မေန႕ညက ကၽြန္ေတာ႕ေဆးခန္း တံခါးကို ေခါက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ကို ဒီေရာက္ေအာင္
ေခၚလာတဲ႕ကေလးမေလးပါဘဲ.. ဒီရုပ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္မွားစရာ အေၾကာင္းမရွိပါ..
ထူးဆန္း အံ႕ၾသစိတ္ေတြနဲ႕ လႈပ္ရွားမႈကင္းမဲ႕စြာ ဓာတ္ပံုေရွ႕မွာ အၾကာၾကီး
ရပ္ေနမိပါတယ္.. ျပီးေတာ႕ ေလးေလး နက္နက္ စဥ္းစားေနမိတယ္.. မေန႕ညက
တံခါးေခါက္သံဟာ ခုခ်ိန္ထိ သူ႕အာရံုမွာ ထင္ထင္ရွားရွား ရွိေနတုန္း ပါ..
သူ႕ကို ကေလးမေလးဟာ ဒီေနရာထိေအာင္ ေခၚလာတယ္ ဆိုတာလဲ သူ႕အေနနဲ႕ မမွတ္မိစရာ
မရွိပါ..
အင္း… ဒါဟာ ေမတၱာတရားရဲ႕ ထူးျခားဆန္းက်ယ္မႈဘဲ ျဖစ္မွာပါ.. ေခါင္းကို တစ္ဆတ္ဆတ္ ျငိမ္႕မိရင္း ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္ ျပံဳးလိုက္မိပါတယ္..
အေဒၚၾကီးကိုေတာ႕ ကေလးမေလး အေၾကာင္း ဘာမွ ထပ္မေျပာမိေတာ႕ပါဘူး..
တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ႕ သိပၸံပညာက လိုက္မမီတဲ႕ အရာေတြဟာ ဒီေလာကၾကီးထဲမွာ
ရွိေနတတ္တယ္ဆိုတာ သူလက္ခံလိုက္မိပါတယ္…
—————————————————————————————————————–
ဒီဇာတ္လမ္းေလးကေတာ႕ မယံုႏိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ထူးျခားဆန္းက်ယ္ ေလးနက္တဲ႕ ေမတၱာရဲ႕ သေဘာတရားကို ေဖာ္ျပေနပါတယ္.. မိဘက သားသမီးအေပၚ ထားတဲ႕ ေမတၱာဟာ အတုမရွိ
ေလးနက္သလို သားသမီးက မိဘအေပၚထားတဲ႕ အခ်စ္ကလဲ နက္ရႈိင္းက်ယ္၀န္း လွပါတယ္..
ဒီဇာတ္လမ္းမွာ ေသသြားျပီး တာေတာင္မွ မိဘအေပၚ ကူညီေစာင္႕ေရွာက္ေနေသးတဲ႕
သမီးေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အံ႕ၾသ ဆန္းက်ယ္တဲ႕ ေမတၱာစိတ္ကေလးကို စာဖတ္သူမ်ား
သတိျပဳမိႏိုင္ရန္အတြက္ ေဖာ္ျပေပး လိုက္ပါတယ္ဗ်ာ..
သူငယ္ခ်င္း ညီအကိုအမ မ်ား
သူရွိျပီး အတုယူေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ တင္ျပလိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္
သင္ေကာ ဘယ္လုိလူထဲမွာပါ၀င္ ႏိုင္မလည္းဆံုးျဖစ္ပါေတာ့ ခင္ဗ်ာ
ခင္မင္ေလးစားမႈထက္.....
MC WAI YAN !
Thursday, December 2, 2010
ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ဖို႔ ဘာေႀကာင့္လိုအပ္သလဲ(အပိုင္းႏွစ္)
ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ဖို႔ ဘာေႀကာင့္လိုအပ္သလဲ(အပိုင္းႏွစ္)
၂။ ။သီးျခားစီရပ္တည္ေနထိုင္ႏိုင္တဲ့အေျခအေန
လူမိ်ဳးစုႀကီး(၈)မ်ိဳးထဲမွာ ဗမာကလြဲရင္ က်န္တဲ့လူမ်ိဳးေတြဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႔နယ္စပ္မ်ဥ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ စီတန္းျပီးရွိေနႀကတယ္။ သူတို႔မွာသီးျခားဘာသာစကား၊ စာေပ၊ယဥ္ေက်းမွဳေတြရွိေနႀကတယ္။
လက္ရွိမိိမိတို႔ရဲ႔ အေျချပဳတဲ့ေဒသေတြမွာ ႏွစ္ေပါင္းရာေထာင္ခ်ီျပီး အေျခခ်ေနထုိင္လာခဲ့ႀကတယ္။ ၄င္းတုိ႔မွာ လူဦးေရအရလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ စုစုစည္းစည္းရွိေနႀကတယ္။ ေဒသတြင္းစီးပြားေရးအေျခခံနဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္ တဲ့အေနအထားရွိတယ္။ မိမိတို႔အမ်ိဳးသားကံႀကမၼာကိုဖန္တီးခြင့္ရဖုိ႔ ျပင္းထန္တဲ့ဆႏၵနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရုန္းကန္ လွဳပ္ရွားခဲ့ႀကတယ္။ ဒါေတြဟာ အမိ်ဳးသားအလုိက္သီးျခားရပ္တည္ေနထုိ္င္ႏိုင္တဲ့ အေျခခံလကၡဏာေတြျဖစ္တယ္။ ဒီေလာက္ထင္ထင္ရွားရွားခုိင္ခုိင္မာမာရွိေနတာကို မ်က္ကြယ္ျပဳျပီး နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ဖိႏွိပ္ကာ ဗမာျဖစ္သြားေအာင္ ဝါးမ်ိဳေဖ်ာက္ဖ်က္တာကို လူမ်ိဳးစုမ်ားလက္သင့္ခံႀကမွာဟုတ္ဘူး။
၃။ ။တန္းတူညီမွ်ေရးမွစုစည္းညီညြတ္မွဳရွိေစရန္
လူသားေတြဟာသဘာဝအရ စုစည္းညီညြတ္မွဳကိုလိုလားႀကတယ္။ စုစည္းညီညြတ္မွလည္း အင္အားရွိ မယ္။ အင္အားရွိမွလည္း သဘာဝအႏၱရယ္ ျပင္ပကရန္ျပဳလာတဲ့အႏၱရာယ္ကို ကာကြယ္ခုခံႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။ စုစည္း ညီညြတ္မွဳရွိမွလည္း ေအးခ်မ္းျပီးတိုးတက္တဲ့ဘဝကိုရရွိႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။ ဒါေႀကာင့္ စုစည္းညီညြတ္မွဳကို လူတုိင္း လုိလားတာျဖစ္တယ္။ ဒီစုစည္းညီညြတ္မွဳကိုတည္ေဆာက္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ကေတာ့ တန္းတူညီ မွ်မွဳရွိေရးျဖစ္တယ္။ မရွိအတူ၊ရွိအတူ ေအးအတူပူအမွ် အခြင့္အေရးနဲ႔ အခြင့္အာဏာေတြညီမွ်ဖုိ႔လိုတယ္။ လူတစ္ဦးခ်င္းအရေရာ လူတစ္စုခ်င္း၊ လူတစ္မ်ိဳးခ်င္း၊ တစ္ဘာသာခ်င္းကအစ အခြင့္အေရးညီမွ်ဖုိ႔လုိတယ္။ သမိုင္း မွာ လူမ်ိဳး၊ ကိုကြယ္ရာဘာသာ၊ အသားေရာင္ဇာတ္နိမ့္၊ ဇာတ္ျမင့္အေပၚ အေျခခံျပီး အခြင့္အေရးနဲ႔ အခြင့္အာဏာေတြ ခြဲျခားခဲ့ျခင္းရွိလို႔ စစ္ပြဲေတြ၊ လူသတ္ပြဲေတြျဖစ္ခဲ့ႀကတာမ်ားျပီး။ ဒါေတြကိုသင္ခန္းစာယူျပီး ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ကမၻာႀကီးျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ေနတဲ့ကာလမွာ မိမိလူမ်ိဳးအတြက္ အခြင့္အေရးအာဏာပိုယူ ထားတာဟာ မွားယြင္းတဲ့သေဘာထား မွားယြင္းတဲ့လုပ္ရပ္ျဖစ္္တယ္။ မိမိပုဂၢိဳလ္အကိ်ဳး၊ အုပ္စုအကိ်ဳး၊လူမ်ိဳးအကိ်ဳး၊ ဘာသာအက်ိဳးကိုသာ ဦးစားေပးတတ္တဲ့လူေတြဟာ လူအမ်ားကို စုစည္းလုိ႔မရႏိုင္ပါ။
၁၉၄၇ခုႏွစ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအရ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုအခ်ိဳ႔ကို အခြင့္အေရးဘာမွ်မေပး၊ လူမိ်ဳးစု အခိ်ဳ႔ကို ျပည္နယ္ေတြေပးထားေပမယ့္ ဗမာေတြလႊမ္းမိုးတဲ့ျပည္မေအာက္မွာထားရွိခဲ့တာေႀကာင့္ အာဏာနဲ႔ အခြင့္ အေရး တန္းတူညီမွ်ေစေရးအတြက္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုကို ဖြဲ႔စည္းဖုိ႔ေတာင္းဆုိလွဳပ္ရွားခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ဒီလိုေတာင္းဆိုတာကို ခြဲထြက္ေရးလို႔တံဆိပ္ကပ္ျပီး စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္ပါတီ အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္။ စစ္တပ္ကိုပိုုမုိတုိးခ်ဲ႔ျပီး လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုေတြကို ထုိးစစ္ဆင္တုိက္ခိုက္ခဲ့တယ္။ တုိင္းရင္းသားျပည္နယ္ေတြရဲ႕အခြင့္အာဏာေတြကို ထပ္မံျပီးေလွ်ာ့ခ်ကာ ကြပ္ကဲေရး အဖြဲ႔မွာ စစ္ဗိုလ္ေတြကိုထည့္သြင္းခ်ဳပ္ကုိင္ေစခဲ့တယ္။ ဒီလိုလုပ္ေတာ့ ျပည္တြင္းစစ္မီးဟာခ်ဳပ္ျငိမ္းမသြားဘဲ ပိုမိုႀကီး ထြားက်ယ္ျပန္႔လာခဲ့တယ္။ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစံုတုိ႔က လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္လာႀကတယ္။ အာဏာသိမ္း စစ္အစိုးရကလည္း စစ္ဆင္ေရးမွာ ပိုမိုထိေရာက္ေအာင္ျမင္ေစဖုိ႔ သူပုန္ေတြကို အေထာက္အကူျဖစ္ေစႏိုင္တယ္လို႔ ယူဆရတဲ့လူထုကို ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္ေမာင္းထုတ္ မုဒိမ္းက်င့္တာေတြမ်ားလာတယ္။ တစ္ဖက္မွာ စစ္ဆင္ေရးကို အေထာက္အကူျဖစ္ေစဖုိ႔ လူထုကိုလိုက္လံဖမ္းဆီးျပီး အထမ္းသမားအျဖစ္၊ ဗံုးရွင္းကိရိယာအျဖစ္ အသံုးျပဳခဲ့ႀက တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး လူ႔အခြင့္အေရးခိ်ဳးေဖာက္ မွဳေတြဟာ ေနရာေဒသအႏွံ႔အျပားမွာျဖစ္ေပၚလာေတာ့တယ္။ ျပည္သူေတြဟာစစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရဲ႔ ခါးသီးတဲ့အရသာကိုစတင္ခံစားနားလည္လာႀကတယ္။ စစ္တပ္ဟာလူထုပိုင္ ပစၥည္းေတြကို ျပည္သူပိုင္လုိ႔ေႀကြးေႀကာ္ျပီးသိမ္းယူခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ဘ႑ာေငြေတြကိုလည္း စစ္ေရးမွာပိုျပီး သံုးစြဲလာခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးကဏေတြဟာနိမ့္က်လာျပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူစဥ္မမီတဲ့ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံအဆင့္ကိုေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ဒီအက်ိဳးဆက္ေတြေႀကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ၊ သံဃာေတာ္ေတြမခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ႀကျပီး အံုႀကြေပါက္ကြဲမွဳေတြ ျဖစ္လာခဲ့ရတယ္။ အခုေတာ့ ဗမာအမိ်ဳသားျပည္သူေတြ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့တယ္ဆိုေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရးရဲ႔အရသာကိုမခံစားႀကရဘူး။ တုိင္းရင္း သားလူမ်ိဳးစုေတြလိုပဲ ေက်းကြ်န္ေတြျဖစ္ေနရျပီး။ တကယ္ေတာ့ ဗမာလူထုေတြရဲ႔နစ္နာဆံုးရွံဳးမွဳေတြဟာ စစ္ျဖစ္ေန တဲ့နယ္စပ္နဲ႔ ေတာနယ္ေဒသက တိုင္းရင္းသားျပည္သူေတြရဲ႔ဘဝထက္ အမ်ားႀကီးသာပါေသးတယ္။ တုိင္းရင္းသား ေဒသကျပည္သူေတြဟာ သူမ်ားႏိုင္ငံကိုမွီခိုေနရတဲ့ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ဘဝ၊ ေတာေတာင္ေတြႀကားမွာ ေျပးလႊား ပုန္းေအာင္းေနရတဲ့ (IDP) ဒုကၡသည္ဘဝကို သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေရာက္ရွိေနႀကရတယ္။
ဒီလိုဘဝဆုိးေတြက အျမန္လႊတ္ေျမာက္ျပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း စုစုစည္းစည္းနဲ႔ ညီညီညြတ္ညြတ္ ေနထုိင္ႏုိင္ဖုိ႔လိုပါလိမ့္မယ္။ ေရွ႔ေဆာင္သူေတြအေနနဲ႔ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႔မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ကို သိသာဖို႔လိုပါတယ္။
ႏိုင္ငံျခားကအေထာက္အပံ့ေတြမရေပမယ့္လည္း အႏွစ္(၆ဝ)တိုင္တိုင္လက္နက္ကိုင္ျပီး ေတာ္လွန္ ရပ္တည္ေနႏိုင္ တာဟာသက္ေသပါပဲ။ ဗမာမ်ိဳးခ်စ္ေတြအေနနဲ႔ အဂၤလိပ္၊ ဂ်ပန္ေတြရဲ႔ကြ်န္ဘဝကိုေရာက္ခဲ့ရစဥ္က ခံစားခဲ့ရ နာက်ည္းခဲ့ရတာမ်ိဳးလုိပဲ ဒီေန႔တိုင္းရင္းသားေတြဘက္ကနာက်ည္းေနရပါတယ္။ အာဏာရယူသူေတြဟာ ဗမာ စကား၊ ဗမာစာေပ၊ ဗမာယဥ္ေက်းမွဳေတြကိုခ်ည္း အစြမ္းကုန္ျမင့္တင္ေပးေနျပီး က်န္တိုင္းရင္း သားေတြကိုေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း၊ ေနရာေပးျခင္း၊လြတ္လပ္ခြင့္ေပးျခင္းေတြမရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေတြဟာ လူမ်ိဳးေရးအရ ဝါးမိ်ဳေနတာ ျဖစ္တယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲျပီး အမိ်ဳးသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ခ်င္ရင္ ဒီလုပ္ရပ္ေတြကိုျပဳျပင္ ေပးဖို႔ ဗမာေတြရဲ႔တာဝန္သာျဖစ္တယ္။ ျပဳျပင္ေပးႏိုင္မွလြတ္လပ္ေရးရဲ႔အရသာကို ဗမာလူမ်ိဳးျပည္သူအမ်ားစုက ခံစားခြင့္ရွိႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ဒီေန႔ဗမာလူမ်ိဳးျပည္သူေတြ အခက္အခဲအႀကပ္အတည္းေပါင္းစံုနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရသလို တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးေပါင္းစံုေတြကလည္း အညီအမွ်ခံစားေနရတယ္။ ဒါေတြအျပင္ တိုင္းရင္းသားေတြဟာ လူမ်ိဳးေရးအရ ဝါးမိ်ဳျမိဳ အေျချပဳနယ္ေျမထဲက နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ေမာင္းထုတ္ခံေနရမွဳေတြရွိေနတယ္။ ဒီအေျခအေနဆိုးေတြကို ေျပာင္းလဲ ျပဳျပင္ဖုိ႔ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးတစ္ခုတည္းနဲ႔မလံုေလာက္ဘူး။ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႔လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ တန္းတူခြင့္ ေတြကို အသိအမွတ္ျပဳဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံနဲ႔ စကၤာပူႏိုင္ငံေတြကိုေလ့လာႀကည့္ပါ။ ႏိုင္ငံငယ္၊ လူဦးေရ နည္းနည္းေလးနဲ႔ သူတုိ႔ႏုိင္ငံထဲမွာစကား၊စာေပ(၄)မိ်ဳးကို ရံုးသံုးဘာသာအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳျပဌာန္းထားတယ္။ ဒါေႀကာင့္သူတို႔မွာ လူမ်ိဳးေရးအရျပသနာမရွိဘူး။ ညီညြတ္တယ္၊ ေအးခ်မ္းတယ္၊ တိုးတက္တယ္။
ဒီေန႔ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံမွာ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့အေျခအေနဆိုးေတြက အျမန္လြတ္ေျမာက္ျပီးျငိမ္းခ်မ္း သာယာ တိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ကိုတည္ေဆာက္ဖုိ႔ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြနဲ႔ တိုင္းရင္းသားအင္အားစုေတြ ပူးတြဲ ေပါင္းစည္းႀကဖို႔လုိေနပါတယ္။ ဒီလုိပူးတြဲေပါင္းစည္းႀကရာမွာ ခိုင္ျမဲတဲ့စုစည္းညီညြတ္မွဳ တစ္ရပ္ျဖစ္လာ ႏိုင္ဖို႔အတြက္္ တစ္ခ်ိန္ကဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလုိ ရုိးသားေျဖာင့္မတ္ျပီးပြင့္လင္းတဲ့ ဒီမုိကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ေတြ လိုအပ္ေနပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးကို တုိင္းရင္းသားေတြဘက္က ဗမာေတြနဲ႔ထပ္တူ လုိလားေနတာပါ။
ဒါေပမယ့္ဒီမိုကေရစီတစ္ခုတည္းနဲ႔ပဲရပ္ျပီး ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ေရးကို ေက်ာ ခိုင္းေနမယ္ဆိုရင္ တုိင္းရင္းသားေတြအတြက္ ကြ်န္ဘဝမွာဆက္ျပီး နစ္မြန္းေနရမွာမို႔ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြနဲ႔ အျပည့္အဝလက္တြဲခ်င္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ပူးတြဲေပါင္းစည္းေရးဟာ ခိုင္မာအားေကာင္းႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလုိ သာျဖစ္ေနရင္ တိုင္းျပည္ကရင္ဆို္င္ေနရတဲ့ ဆင္းရဲႀကပ္တည္းမွဳအေနအထားဟာ ဆက္ျပီးႀကာရွည္ေနပါလိမ့္ မယ္။
ဒါေႀကာင့္ဒီမိုကေရစီေရးနဲ႔ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဒီလုိရယူႏုိင္ဖို႔ ဒီမိုကေရ စီအင္အားစုနဲ႔ တိုင္းရင္းသားအင္အားစုတုိ႔ပူးတြဲေပါင္းစည္းျပီး ဒီမိုကေရစီဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ ေရး လမ္းစဥ္ကိုခ်မွတ္ဖုိ႔ လုိအပ္ေနပါေႀကာင္း ေစတနာေကာင္းႏွင့္ တင္ျပလုိက္ပါတယ္။
ေရႊဟသၤာ
၂။ ။သီးျခားစီရပ္တည္ေနထိုင္ႏိုင္တဲ့အေျခအေန
လူမိ်ဳးစုႀကီး(၈)မ်ိဳးထဲမွာ ဗမာကလြဲရင္ က်န္တဲ့လူမ်ိဳးေတြဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႔နယ္စပ္မ်ဥ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ စီတန္းျပီးရွိေနႀကတယ္။ သူတို႔မွာသီးျခားဘာသာစကား၊ စာေပ၊ယဥ္ေက်းမွဳေတြရွိေနႀကတယ္။
လက္ရွိမိိမိတို႔ရဲ႔ အေျချပဳတဲ့ေဒသေတြမွာ ႏွစ္ေပါင္းရာေထာင္ခ်ီျပီး အေျခခ်ေနထုိင္လာခဲ့ႀကတယ္။ ၄င္းတုိ႔မွာ လူဦးေရအရလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ စုစုစည္းစည္းရွိေနႀကတယ္။ ေဒသတြင္းစီးပြားေရးအေျခခံနဲ႔ ရပ္တည္ႏိုင္ တဲ့အေနအထားရွိတယ္။ မိမိတို႔အမ်ိဳးသားကံႀကမၼာကိုဖန္တီးခြင့္ရဖုိ႔ ျပင္းထန္တဲ့ဆႏၵနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရုန္းကန္ လွဳပ္ရွားခဲ့ႀကတယ္။ ဒါေတြဟာ အမိ်ဳးသားအလုိက္သီးျခားရပ္တည္ေနထုိ္င္ႏိုင္တဲ့ အေျခခံလကၡဏာေတြျဖစ္တယ္။ ဒီေလာက္ထင္ထင္ရွားရွားခုိင္ခုိင္မာမာရွိေနတာကို မ်က္ကြယ္ျပဳျပီး နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ဖိႏွိပ္ကာ ဗမာျဖစ္သြားေအာင္ ဝါးမ်ိဳေဖ်ာက္ဖ်က္တာကို လူမ်ိဳးစုမ်ားလက္သင့္ခံႀကမွာဟုတ္ဘူး။
၃။ ။တန္းတူညီမွ်ေရးမွစုစည္းညီညြတ္မွဳရွိေစရန္
လူသားေတြဟာသဘာဝအရ စုစည္းညီညြတ္မွဳကိုလိုလားႀကတယ္။ စုစည္းညီညြတ္မွလည္း အင္အားရွိ မယ္။ အင္အားရွိမွလည္း သဘာဝအႏၱရယ္ ျပင္ပကရန္ျပဳလာတဲ့အႏၱရာယ္ကို ကာကြယ္ခုခံႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။ စုစည္း ညီညြတ္မွဳရွိမွလည္း ေအးခ်မ္းျပီးတိုးတက္တဲ့ဘဝကိုရရွိႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။ ဒါေႀကာင့္ စုစည္းညီညြတ္မွဳကို လူတုိင္း လုိလားတာျဖစ္တယ္။ ဒီစုစည္းညီညြတ္မွဳကိုတည္ေဆာက္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ကေတာ့ တန္းတူညီ မွ်မွဳရွိေရးျဖစ္တယ္။ မရွိအတူ၊ရွိအတူ ေအးအတူပူအမွ် အခြင့္အေရးနဲ႔ အခြင့္အာဏာေတြညီမွ်ဖုိ႔လိုတယ္။ လူတစ္ဦးခ်င္းအရေရာ လူတစ္စုခ်င္း၊ လူတစ္မ်ိဳးခ်င္း၊ တစ္ဘာသာခ်င္းကအစ အခြင့္အေရးညီမွ်ဖုိ႔လုိတယ္။ သမိုင္း မွာ လူမ်ိဳး၊ ကိုကြယ္ရာဘာသာ၊ အသားေရာင္ဇာတ္နိမ့္၊ ဇာတ္ျမင့္အေပၚ အေျခခံျပီး အခြင့္အေရးနဲ႔ အခြင့္အာဏာေတြ ခြဲျခားခဲ့ျခင္းရွိလို႔ စစ္ပြဲေတြ၊ လူသတ္ပြဲေတြျဖစ္ခဲ့ႀကတာမ်ားျပီး။ ဒါေတြကိုသင္ခန္းစာယူျပီး ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ကမၻာႀကီးျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ေနတဲ့ကာလမွာ မိမိလူမ်ိဳးအတြက္ အခြင့္အေရးအာဏာပိုယူ ထားတာဟာ မွားယြင္းတဲ့သေဘာထား မွားယြင္းတဲ့လုပ္ရပ္ျဖစ္္တယ္။ မိမိပုဂၢိဳလ္အကိ်ဳး၊ အုပ္စုအကိ်ဳး၊လူမ်ိဳးအကိ်ဳး၊ ဘာသာအက်ိဳးကိုသာ ဦးစားေပးတတ္တဲ့လူေတြဟာ လူအမ်ားကို စုစည္းလုိ႔မရႏိုင္ပါ။
၁၉၄၇ခုႏွစ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအရ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုအခ်ိဳ႔ကို အခြင့္အေရးဘာမွ်မေပး၊ လူမိ်ဳးစု အခိ်ဳ႔ကို ျပည္နယ္ေတြေပးထားေပမယ့္ ဗမာေတြလႊမ္းမိုးတဲ့ျပည္မေအာက္မွာထားရွိခဲ့တာေႀကာင့္ အာဏာနဲ႔ အခြင့္ အေရး တန္းတူညီမွ်ေစေရးအတြက္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုကို ဖြဲ႔စည္းဖုိ႔ေတာင္းဆုိလွဳပ္ရွားခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ဒီလိုေတာင္းဆိုတာကို ခြဲထြက္ေရးလို႔တံဆိပ္ကပ္ျပီး စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ တစ္ပါတီ အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္။ စစ္တပ္ကိုပိုုမုိတုိးခ်ဲ႔ျပီး လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုေတြကို ထုိးစစ္ဆင္တုိက္ခိုက္ခဲ့တယ္။ တုိင္းရင္းသားျပည္နယ္ေတြရဲ႕အခြင့္အာဏာေတြကို ထပ္မံျပီးေလွ်ာ့ခ်ကာ ကြပ္ကဲေရး အဖြဲ႔မွာ စစ္ဗိုလ္ေတြကိုထည့္သြင္းခ်ဳပ္ကုိင္ေစခဲ့တယ္။ ဒီလိုလုပ္ေတာ့ ျပည္တြင္းစစ္မီးဟာခ်ဳပ္ျငိမ္းမသြားဘဲ ပိုမိုႀကီး ထြားက်ယ္ျပန္႔လာခဲ့တယ္။ တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစံုတုိ႔က လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္လာႀကတယ္။ အာဏာသိမ္း စစ္အစိုးရကလည္း စစ္ဆင္ေရးမွာ ပိုမိုထိေရာက္ေအာင္ျမင္ေစဖုိ႔ သူပုန္ေတြကို အေထာက္အကူျဖစ္ေစႏိုင္တယ္လို႔ ယူဆရတဲ့လူထုကို ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္ေမာင္းထုတ္ မုဒိမ္းက်င့္တာေတြမ်ားလာတယ္။ တစ္ဖက္မွာ စစ္ဆင္ေရးကို အေထာက္အကူျဖစ္ေစဖုိ႔ လူထုကိုလိုက္လံဖမ္းဆီးျပီး အထမ္းသမားအျဖစ္၊ ဗံုးရွင္းကိရိယာအျဖစ္ အသံုးျပဳခဲ့ႀက တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး လူ႔အခြင့္အေရးခိ်ဳးေဖာက္ မွဳေတြဟာ ေနရာေဒသအႏွံ႔အျပားမွာျဖစ္ေပၚလာေတာ့တယ္။ ျပည္သူေတြဟာစစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရဲ႔ ခါးသီးတဲ့အရသာကိုစတင္ခံစားနားလည္လာႀကတယ္။ စစ္တပ္ဟာလူထုပိုင္ ပစၥည္းေတြကို ျပည္သူပိုင္လုိ႔ေႀကြးေႀကာ္ျပီးသိမ္းယူခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ဘ႑ာေငြေတြကိုလည္း စစ္ေရးမွာပိုျပီး သံုးစြဲလာခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးကဏေတြဟာနိမ့္က်လာျပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူစဥ္မမီတဲ့ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံအဆင့္ကိုေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ဒီအက်ိဳးဆက္ေတြေႀကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ၊ သံဃာေတာ္ေတြမခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ႀကျပီး အံုႀကြေပါက္ကြဲမွဳေတြ ျဖစ္လာခဲ့ရတယ္။ အခုေတာ့ ဗမာအမိ်ဳသားျပည္သူေတြ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့တယ္ဆိုေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရးရဲ႔အရသာကိုမခံစားႀကရဘူး။ တုိင္းရင္း သားလူမ်ိဳးစုေတြလိုပဲ ေက်းကြ်န္ေတြျဖစ္ေနရျပီး။ တကယ္ေတာ့ ဗမာလူထုေတြရဲ႔နစ္နာဆံုးရွံဳးမွဳေတြဟာ စစ္ျဖစ္ေန တဲ့နယ္စပ္နဲ႔ ေတာနယ္ေဒသက တိုင္းရင္းသားျပည္သူေတြရဲ႔ဘဝထက္ အမ်ားႀကီးသာပါေသးတယ္။ တုိင္းရင္းသား ေဒသကျပည္သူေတြဟာ သူမ်ားႏိုင္ငံကိုမွီခိုေနရတဲ့ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ဘဝ၊ ေတာေတာင္ေတြႀကားမွာ ေျပးလႊား ပုန္းေအာင္းေနရတဲ့ (IDP) ဒုကၡသည္ဘဝကို သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေရာက္ရွိေနႀကရတယ္။
ဒီလိုဘဝဆုိးေတြက အျမန္လႊတ္ေျမာက္ျပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း စုစုစည္းစည္းနဲ႔ ညီညီညြတ္ညြတ္ ေနထုိင္ႏုိင္ဖုိ႔လိုပါလိမ့္မယ္။ ေရွ႔ေဆာင္သူေတြအေနနဲ႔ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႔မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ကို သိသာဖို႔လိုပါတယ္။
ႏိုင္ငံျခားကအေထာက္အပံ့ေတြမရေပမယ့္လည္း အႏွစ္(၆ဝ)တိုင္တိုင္လက္နက္ကိုင္ျပီး ေတာ္လွန္ ရပ္တည္ေနႏိုင္ တာဟာသက္ေသပါပဲ။ ဗမာမ်ိဳးခ်စ္ေတြအေနနဲ႔ အဂၤလိပ္၊ ဂ်ပန္ေတြရဲ႔ကြ်န္ဘဝကိုေရာက္ခဲ့ရစဥ္က ခံစားခဲ့ရ နာက်ည္းခဲ့ရတာမ်ိဳးလုိပဲ ဒီေန႔တိုင္းရင္းသားေတြဘက္ကနာက်ည္းေနရပါတယ္။ အာဏာရယူသူေတြဟာ ဗမာ စကား၊ ဗမာစာေပ၊ ဗမာယဥ္ေက်းမွဳေတြကိုခ်ည္း အစြမ္းကုန္ျမင့္တင္ေပးေနျပီး က်န္တိုင္းရင္း သားေတြကိုေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳျခင္း၊ ေနရာေပးျခင္း၊လြတ္လပ္ခြင့္ေပးျခင္းေတြမရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေတြဟာ လူမ်ိဳးေရးအရ ဝါးမိ်ဳေနတာ ျဖစ္တယ္။ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲျပီး အမိ်ဳးသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ခ်င္ရင္ ဒီလုပ္ရပ္ေတြကိုျပဳျပင္ ေပးဖို႔ ဗမာေတြရဲ႔တာဝန္သာျဖစ္တယ္။ ျပဳျပင္ေပးႏိုင္မွလြတ္လပ္ေရးရဲ႔အရသာကို ဗမာလူမ်ိဳးျပည္သူအမ်ားစုက ခံစားခြင့္ရွိႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ဒီေန႔ဗမာလူမ်ိဳးျပည္သူေတြ အခက္အခဲအႀကပ္အတည္းေပါင္းစံုနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရသလို တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးေပါင္းစံုေတြကလည္း အညီအမွ်ခံစားေနရတယ္။ ဒါေတြအျပင္ တိုင္းရင္းသားေတြဟာ လူမ်ိဳးေရးအရ ဝါးမိ်ဳျမိဳ အေျချပဳနယ္ေျမထဲက နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ေမာင္းထုတ္ခံေနရမွဳေတြရွိေနတယ္။ ဒီအေျခအေနဆိုးေတြကို ေျပာင္းလဲ ျပဳျပင္ဖုိ႔ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးတစ္ခုတည္းနဲ႔မလံုေလာက္ဘူး။ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႔လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ တန္းတူခြင့္ ေတြကို အသိအမွတ္ျပဳဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံနဲ႔ စကၤာပူႏိုင္ငံေတြကိုေလ့လာႀကည့္ပါ။ ႏိုင္ငံငယ္၊ လူဦးေရ နည္းနည္းေလးနဲ႔ သူတုိ႔ႏုိင္ငံထဲမွာစကား၊စာေပ(၄)မိ်ဳးကို ရံုးသံုးဘာသာအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳျပဌာန္းထားတယ္။ ဒါေႀကာင့္သူတို႔မွာ လူမ်ိဳးေရးအရျပသနာမရွိဘူး။ ညီညြတ္တယ္၊ ေအးခ်မ္းတယ္၊ တိုးတက္တယ္။
ဒီေန႔ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံမွာ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့အေျခအေနဆိုးေတြက အျမန္လြတ္ေျမာက္ျပီးျငိမ္းခ်မ္း သာယာ တိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ကိုတည္ေဆာက္ဖုိ႔ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြနဲ႔ တိုင္းရင္းသားအင္အားစုေတြ ပူးတြဲ ေပါင္းစည္းႀကဖို႔လုိေနပါတယ္။ ဒီလုိပူးတြဲေပါင္းစည္းႀကရာမွာ ခိုင္ျမဲတဲ့စုစည္းညီညြတ္မွဳ တစ္ရပ္ျဖစ္လာ ႏိုင္ဖို႔အတြက္္ တစ္ခ်ိန္ကဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလုိ ရုိးသားေျဖာင့္မတ္ျပီးပြင့္လင္းတဲ့ ဒီမုိကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ေတြ လိုအပ္ေနပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးကို တုိင္းရင္းသားေတြဘက္က ဗမာေတြနဲ႔ထပ္တူ လုိလားေနတာပါ။
ဒါေပမယ့္ဒီမိုကေရစီတစ္ခုတည္းနဲ႔ပဲရပ္ျပီး ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ေရးကို ေက်ာ ခိုင္းေနမယ္ဆိုရင္ တုိင္းရင္းသားေတြအတြက္ ကြ်န္ဘဝမွာဆက္ျပီး နစ္မြန္းေနရမွာမို႔ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြနဲ႔ အျပည့္အဝလက္တြဲခ်င္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ပူးတြဲေပါင္းစည္းေရးဟာ ခိုင္မာအားေကာင္းႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလုိ သာျဖစ္ေနရင္ တိုင္းျပည္ကရင္ဆို္င္ေနရတဲ့ ဆင္းရဲႀကပ္တည္းမွဳအေနအထားဟာ ဆက္ျပီးႀကာရွည္ေနပါလိမ့္ မယ္။
ဒါေႀကာင့္ဒီမိုကေရစီေရးနဲ႔ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဒီလုိရယူႏုိင္ဖို႔ ဒီမိုကေရ စီအင္အားစုနဲ႔ တိုင္းရင္းသားအင္အားစုတုိ႔ပူးတြဲေပါင္းစည္းျပီး ဒီမိုကေရစီဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ ေရး လမ္းစဥ္ကိုခ်မွတ္ဖုိ႔ လုိအပ္ေနပါေႀကာင္း ေစတနာေကာင္းႏွင့္ တင္ျပလုိက္ပါတယ္။
ေရႊဟသၤာ
ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ဖို႔ ဘာေႀကာင့္လိုအပ္သလဲ (အပိုင္းတစ္)
ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ဖို႔ ဘာေႀကာင့္လိုအပ္သလဲ (အပိုင္းတစ္)
ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ဖို႔ လိုအပ္ေႀကာင္းကို ၁၉၄၈ခုႏွစ္ မတိုင္မီ ကေန ဒီေန႔အထိ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေရးခဲ့ႀကေျပာခဲ့ႀကသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္းေရးခဲ့ဘူး ေျပာဆိုေဆြးေႏြးခဲ့ ဘူးတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔အထိဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ေရးကို ဆန္႔က်င္ေနသူ၊ လက္မခံႏိုင္သူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနေသးတယ္။ ဒီလိုလူေတြအထဲမွာ အေျခအေနမွန္ကိုမသိတဲ့၊ ရိုးသားတ့ဲမ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ေတြ လူငယ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါဝင္ေနတယ္။ တိုင္းရင္းသားႏိုင္ငံေရးပါတီ အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ မဆက္ဆံဘူးတဲ့ ဗမာလူငယ္ေတြထဲမွာ ဒီလိုအျမင္သေဘာထားေတြရွိေနႀကတယ္။
ဒီေန႔လုိႏိုင္ငံေရးအေျခအေန ဆိုးေတြနဲ့ရင္ဆို္င္ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ ကာလမွာေတာင္ ဒီလုိအျမင္မ်ိဳးေတြရွိေနေသးတာဟာ အေျခအေနဆိုးကို သက္တမ္းရွည္ေအာင္ အားေပးေထာက္ကူေနသလိုျဖစ္ေနလုိ႔ ဒီအေႀကာင္းအရာကို ကြ်န္ေတာ္ထပ္ျပီးေရးရတာ ျဖစ္တယ္။ နားလည္ေက်ညက္ျပီးသူအေနနဲ႔ ခြင့္လႊတ္သီးခံ ေစခ်င္တယ္။
ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုဆုိတာ စစ္မွန္တဲ့ျပည္ေထာင္စု (ဒါမွမဟုတ္) ျပည္နယ္ေပါင္းစံု ျပည္ေထာင္စုကို ေခၚတာျဖစ္ပါတယ္။ ဖက္ဒရယ္(ဖက္ဒေရးရွင္း)ဆိုတာ ခြဲထြက္ေရး၊ ျပိဳကြဲေရးမဟုတ္ဘူး။ ပူးေပါင္းျခင္း၊ စုေပါင္း ဖြဲ႔စည္းျခင္းသာျဖစ္တယ္။ ဖက္ဒရယ္ကိုခြဲထြက္ေရး၊ ျပိဳကြဲေရးလုိ႔ လူေတြထင္ျမင္သြားေအာင္လုပ္ခဲ့တာက (၁၉၆၂)ခု မွာ အာဏာသိမ္းခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းနဲ႔စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းနဲ႔ အာဏာသိမ္းစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေတြဟာ ၄င္းတုိ႔အာဏာသိမ္းတာကို အျပစ္မျမင္အေကာင္းထင္လာေအာင္နဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ ေရးကို ေတာင္းဆိုခဲ့ႀကတဲ့ တုိင္းရင္းသားႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြအဖြဲ႔ဝင္ေတြအေပၚ အဆိုးျမင္အျပစ္တင္လာေအာင္ ထြင္လိုက္တဲ့သေဘာတရားတစ္ခုပါ။ ဒါကိုနားလည္ ႀကဖုိ႔လုိပါတယ္။
တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြဘက္က ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ဖို႔ ဘာေႀကာင့္ေတာင္းဆုိ ရတာလဲ။ ဒါကိုရိုးသားတဲ့မ်ိဳးခ်စ္ဗမာလူငယ္ေတြ သံုးသပ္ႏုိ္င္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္အက်ဥ္းခ်ဳပ္တင္ျပလုိပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုစုစည္းေနထိုင္တဲ့ႏိုင္ငံ၊ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုပိုင္ဆိုင္တဲ့ႏုိ္င္ငံျဖစ္တယ္။ လူမ်ိဳး ေပါင္းစံုဆိုေပမယ့္ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြေျပႀကသလုိ လူမ်ိဳး(၁၃၅)မိ်ဳးဆိုတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ျပည္နယ္ (၁ဝဝ)ေက်ာ္ တည္ေဆာက္ဖုိ႔ ဘယ္သူေတြ ဘယ္တုန္းက ေျပာဆုိတာမရွိခဲ့ဘူး။ (၈)ျပည္နယ္ကိုတည္ ေဆာက္ဖုိ႔ေတာင္းဆိုခဲ့တာ ရွိတယ္။ ဘာ့ေႀကာင့္ဒီလိုေတာင္းဆိုႀကရတာလဲ။ (၁၉၄၇ခု) ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒမွာျပည္နယ္(၃)ခု ၊ဝိေဒသတုိင္း(၁)ခုနဲ႔ ျပည္မဆိုျပီးဖြဲ႔စည္းခဲ့တယ္။ ဗမာေတြက ျပည္မကိုရယူထားျပီး ျပည္နယ္ေတြ၊ ဝိေဒသတုိင္းေတြ ကိုျပည္မအာဏာနဲ႔ လႊမ္းမိုးထားလိုက္တယ္။ ၁၉၇၄ခု ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကေတာ့ ျပည္နယ္(၇)ခု၊ တုိင္း(၇)ခုနဲ႔ ခြဲျခားထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ျပည္နယ္ေတြ၊ တုိင္းေတြကို စီမံခန္႔ခြဲ႔ေရးအာဏာေပးထားျခင္းမရွိဘူး။ နာမည္ခံေလာက္ပဲ ရွိျပီး အာဏာအားလံုးကို ဗဟုိအစိုးရကခ်ဳပ္ကိုင္ထားျပန္တယ္။ ဒီလိုအတုအေယာင္ျပည္ေထာင္စုေတြနဲ႔ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ ရတာမ်ားလုိ႔ ျပည္ေထာင္စုအစစ္အမွန္ကို ေဖာ္ေဆာင္ေပးလာေအာင္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုကို ေတာင္းဆုိရတာ ျဖစ္တယ္။
(၈)ျပည္နယ္နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းဖုိ႔ဆို္တာက လူမ်ိဳးႀကီး(၈)မိ်ဳးကို အေျခခံတာျဖစ္္တယ္။ က်န္တဲ့လူမ်ိဳးစုေတြကို လ်စ္လ်ဴရွဳထားတာမဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔အတြက္သင့္ေတာ္သလုိ အမ်ိဳးသားကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေဒသ လူမ်ိဳးစုေဒသ ဆိုျပီးသတ္မွတ္ကာ သင့္ေတာ္တဲ့အာဏာေတြ အခြင့္အေရးေတြေပးထားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္လူမ်ိဳးစု တစ္စုက ဝါးမ်ိဳတာမိ်ဳးမျဖစ္ရေအာင္ အာဏာေတြ အခြင့္အေရးေတြ ခြဲေဝေပးထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလုိပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ဖြဲ႔စည္းဖုိ႔ ဘာေႀကာင့္လုိအပ္သလဲဆုိရင္
၁။ မတူညီတဲ့ လကၡဏာရပ္ေတြနဲ႔ သမိုင္းေနာက္ခံ
၂။ သီးျခားစီရပ္တည္ေနထုိင္ႏုိင္တဲ့အေျခအေန
၃။ တန္းတူညီမွ်ေရးမွ စုေပါင္းညီညြတ္မွဳရွိေစရန္
ဒီအေျခခံ(၃)ခုေႀကာင့္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုမ်ိဳး ဖြဲ႔စည္းဖုိ႔လုိအပ္တာ ျဖစ္တယ္။ ဒီအေျခခံ(၃)ရပ္ကို ထပ္မံျပီး ရွင္းလင္းေအာင္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ၊
၁။ မတူညီတဲ့လကၡဏာရပ္မ်ားႏွင့္ သမိုင္းေနာက္ခံ
လူမ်ိဳးစုႀကီး(၈)မ်ိဳးဆိုတဲ့ၾကခ်င္၊ ကရင္၊ ကရင္နီ၊ ခ်င္း၊ ဗမာ၊ ရခိုင္၊ ရွမ္းလူမ်ိဳးစုေတြဟာ တစ္မ်ိဳးနဲ႔ တစ္မ်ိဳးမတူညီတဲ့ ဘာသာစကား၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမွဳေတြနဲ႔ သမုိင္းေႀကာင္းေနာက္ခံေတြရွိေနႀကတယ္။ ဘာသာ စကား၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမၿေတြ မတူညီတာကိုရွင္းဖုိ႔လုိမယ္မထင္လို႔ မရွင္းေတာ့ပါဘူး။ ဒီလူမ်ိဳးစုေတြဟာ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းေတြျဖစ္တဲ့ ဒီေန႔သူတုိ႔အေျချပဳေနထိုင္ေနႀကတဲ့ ေနရာေဒသေတြကို လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ေထာင္ေက်ာ္က ေရာက္ရွိေနထိုင္ခဲ့ႀကတာျဖစ္တယ္။ (၁၁)ရာစုမတိုင္မီ ကဆိုရင္ အေနာက္ဘက္မွာ ရခိုင္ျပည္၊ ေတာင္ဘက္မွာ မြန္ျပည္နယ္၊ အလယ္ပုိ္င္းအညာေဒသမွာ ဗမာျပည္ ဆိုျပီးထင္ထင္ရွားရွားရွိေနခဲ့ႀကတယ္။
အေနာ္ရထာ၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္းဘုရား ဗမာဘုရင္ေတြ စစ္အင္အားေကာင္းခ်ိန္မွာ အျခားလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေတြက္ို တိုက္ခိုက္သိမ္ပိုက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အျမဲတမ္း သိမ္းပိုက္ထား ႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ဆယ္ရာအခိ်ဳ႕မွာ သူ႔ျပည္သူ႔ႏိုင္ငံနဲ႔သူ ျဖစ္ခ့ဲႀကတာ သမုိင္းကို ေလ့လာသူတိုင္းသိႀကပါတယ္။ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ကရင္နီ၊ ခ်င္း၊ ရွမ္း ေတြဟာ သီးျခားသူ႔ႏိုင္ငံသူဘုရင္ေတြနဲ႔ မဟုတ္ေပမယ့္၊ ဒူးဝါး၊ ေစာ္ကဲ၊ ေစာျဖာ၊ ေစာ္ဘြား၊ ေတာင္ပိုင္၊ ေတာင္အုပ္ ေတြနဲ႔ ၄င္းတို႔လူမ်ိဳးကို ၄င္းတုိ႔ရဲ႕အႀကီးအကဲေတြက အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ႀကတယ္။ ပေဒသရာဇ္ဘုရင္ေခတ္ေတြမွာ လက္ေအာက္ခံဘဝ ေရာက္ခဲ့ရင္ေတာင္ ဘ႑ာဆက္ႏိုင္၊ လုိအပ္လာရင္စစ္သား ပို႔ေပးႏိုင္ရင္ျပီးတာပဲ၊ လက္ေတြ႔အရသူ႔လူမ်ိဳး နဲ႔သူအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ႀကတာ ေခတ္အဆက္ဆက္ကပါ။
ရွမ္းေတြက တစ္ခါတစ္ရံမွာ ဘုရင္ေတြနဲ႔သီးျခားႏိုင္ငံျဖစ္ခဲ့ဘူတယ္။ ကရင္နီေတြ ကေတာ့ (၁၈၇၅)ခုႏွစ္မွာ မင္းတုန္းမင္းရဲ႕ကုိယ္စားလွယ္ ကင္းဝန္မင္းႀကီးနဲ႔ အဂၤလိပ္အ စိုးရရဲ႕ကိုယ္စားလွယ္ ဆာေဒါက္ကလပ္ေဖါဆစ္တုိ႔ သေဘာတူလက္မွတ္ေရးထုိးျပီး သီးျခားႏိုင္ငံတစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ ရွိလာခဲ့တာ (၁၉၄၇)ခုႏွစ္အထိျဖစ္တယ္။ ဒီလိုသမိုင္း ေနာက္ခံ အခိုင္အမာရွိလာခဲ့တာကို ပစ္ပယ္ေမ့ေပ်ာက္ထားလို႔မရပါဘူး။ အဂၤလိပ္ေတြအုပ္စုိးခဲ့တဲ့ကာလမွာ ေတာင္တန္းေဒသနဲ႔ျမန္မာျပည္မဆုိျပီး သီးျခားစီျဖစ္ေနႀကတယ္။
ဒီလိုတစ္သီးတစ္ျခားစီ ႏွစ္ေပါင္းႀကာရွည္စြာရွိခဲ့တာကို ေပါင္းစပ္စုစည္းဖို႔ ေရွးလူႀကီးေတြရဲ႕ သေဘာထား ေတြနဲ႔ ကတိစကားေတြကိုလည္း ျပန္လည္ေလ့လာဖို႔လုိပါတယ္။ ၁၉၄၆ခု၊ဇန္နဝါရီလ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ အလယ္ပစၥယံမွာက်င္းပတဲ့ (ဖဆပလ)ရဲ႕ ပထမအႀကိမ္ျပည္လံုးကြ်တ္ညီလာခံမွာ “လြတ္လပ္တဲ့ ဗမာျပည္သစ္ကို တည္ေထာင္ရာမွာ မည္သည့္တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုကိုမဆုိ ကုိယ့္ကံႀကမၼာကိုယ္ဖန္တီး ခြင့္ေပးမယ္၊ ခြဲထြက္လုိတဲ့ အခါခြဲထြက္ခြင့္ေပးမယ္”လုိ႔ခ်မွတ္ထားတာရွိပါတယ္။ ၁၉၄၆ခု မတ္လပထမ ပင္လံုအစည္းအေဝးမွာ (ဖဆပလ)ကိုယ္စားလွယ္အေနနဲ႔ တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ဦးႏုနဲ႔ဦးဘဂ်မ္းတုိ႔က ဒီစကားကို ထပ္မံထုတ္ေဖၚေျပာဆိုျပီး တုိင္းရင္းသားအားလံုးညီညြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ခဲ့ႀကတယ္။ ၁၉၄၇ခု၊ ေဖေဖၚဝါရီလ(၁ဝ)ရက္ေန႔ ပင္လံုညီလာခံ မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက “ဗမာေတြျဗိတိသွ်ကြ်န္မျဖစ္ခ်င္သလုိ ေတာင္တန္းသားေတြကိုလည္း ျဗိတိ္သွ်ကြ်န္မျဖစ္ ေစလုိေႀကာင္း၊ ထုိ႔အတူေတာင္္တန္းသားေတြကို ဗမာကြ်န္မျဖစ္ေစရဘူး၊”ဆုိျပီးပဋိညာဥ္အျဖစ္နဲ႔ ကတိ ကဝတ္ျပဳေျပာဆုိခဲ့တာရွိပါတယ္။ ဒီလုိကတိကဝတ္ေတြ နားလည္ မွဳေတြနဲ႔ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ သေဘာတူ ညီမွဳရွိခဲ့တာကို ဒီေန႔ဗမာေတြ ေမ့ေပ်ာက္မထားႀကဖို႔လုိပါတယ္။
ပင္လံုစာခ်ဳပ္အေျခခံသေဘာထားကေတာ့၊
၁။ ျပည္ေထာင္စုအရပူးေပါင္းျခင္း။
၂။ အခြင့္အေရးနဲ႔အဆင့္အတန္းတူညီေရး။
၃။ ျပည္နယ္ေတြမွာကုိယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ရွိေရး။
၄။ ခြဲထြက္လုိပါကခြဲထြက္ခြင့္ရွိေရးဆိုတဲ့ အေျခခံသေဘာထား(၄)ရပ္ရွိပါတယ္။ ဒီအေျခခံမူေတြနဲ႔စုစည္းျပီး လြတ္လပ္ေရးကိုအတူတကြရယူဖို႔ ေတာင္းဆုိခဲ့ႀကတာျဖစ္တယ္။ ဟိုတုန္းကဒီလိုသာသေဘာထားမရွိခဲ့ရင္ ျမန္မာျပည္လုိ႔ေခၚတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျပည္ေထာင္စုရဲ႕နယ္နိမိတ္ဟာ ဒီေန႔လိုအေနအထားမိ်ဳး ျဖစ္လာလိမ့္မွာ မဟုတ္ဘူး။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ေတြ လုပ္ႀကံခံရျပီးတဲ့ေနာက္္မွာ လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့ (၁၉၄၇)ခု ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဟာ အထက္ပါသေဘာထားေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတာေတြ႔ရတယ္။
ပံုသ႑ာန္အရ ျပည္ေထာင္စုအသြင္ေပါက္ေပမယ့္ ျပည္မျဖစ္တဲ့ဗမာေတြက ျပည္နယ္ေတြျဖစ္တဲ့ တုိင္းရင္းသား လူူမ်ိဳးေတြအေပၚမွာ လြမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ထားလို႔ အႏွစ္သာရအရ တျပည္ေထာင္ စနစ္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီဖြဲ႔စည္းပံုကို ဒိုင္ခံေရးသားခဲ့သူ ဦးခ်န္ထြန္းကို္ယ္တိုင္ ဝန္ခံခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။ ဒီဖြဲ႔စည္းပံုကို အေျခခံဥပေဒမွာ အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ျပည္ေထာင္စုက ေနခြဲထြက္ဖို႔ ဘယ္ျပည္နယ္ကမ် ေတာင္းဆိုခ့ဲျခင္းမရွိပါဘူး။ ဘာေႀကာင့္လည္းဆုိေတာ့ ႏိုင္ငံငယ္ေလးနဲ႔ရပ္တည္ဖို႔ဆိုတာ အႏၱရယ္ႀကီးမား ေႀကာင္း အားလံုးကနားလည္ႀက ပါတယ္။
(၁၉၄၇)ခုဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒအရ ကရင္၊ မြန္ႏွင့္ရခိုင္ေတြ ဘာအခြင့္အေရးမွ မရခဲ့ႀကပါဘူး။ ဒါကို မေက်နပ္ျပီးေတာင္းဆိုႀကရာက အႀကမ္းနည္းနဲ႔ေျဖရွင္းလို႔ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္မွဳ စတင္ျဖစ္ လာခဲ့ရတယ္။ ဒီလုိပြဲႀကမ္းျပီးမွ (၁၉၅၁)ခုႏွစ္မွာ ကရင္ျပည္နယ္ကိုေဖာ္ထုတ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ေျမျပန္႔နဲ႔ ကမ္းရိုးတန္းမွာရွိိတဲ့ မြန္နဲ႔ရခိုင္ေတြကိုေတာ့ အခြင့္အေရးမေပးပဲ ဗမာစာရင္းသြပ္သြင္းျပီး ဖံုးကြယ္ဝါးမ်ိဳခဲ့ႀကတယ္။
ေရႊဟသၤာ
ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ဖို႔ လိုအပ္ေႀကာင္းကို ၁၉၄၈ခုႏွစ္ မတိုင္မီ ကေန ဒီေန႔အထိ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေရးခဲ့ႀကေျပာခဲ့ႀကသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္းေရးခဲ့ဘူး ေျပာဆိုေဆြးေႏြးခဲ့ ဘူးတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔အထိဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ေရးကို ဆန္႔က်င္ေနသူ၊ လက္မခံႏိုင္သူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနေသးတယ္။ ဒီလိုလူေတြအထဲမွာ အေျခအေနမွန္ကိုမသိတဲ့၊ ရိုးသားတ့ဲမ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ေတြ လူငယ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါဝင္ေနတယ္။ တိုင္းရင္းသားႏိုင္ငံေရးပါတီ အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ မဆက္ဆံဘူးတဲ့ ဗမာလူငယ္ေတြထဲမွာ ဒီလိုအျမင္သေဘာထားေတြရွိေနႀကတယ္။
ဒီေန႔လုိႏိုင္ငံေရးအေျခအေန ဆိုးေတြနဲ့ရင္ဆို္င္ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ ကာလမွာေတာင္ ဒီလုိအျမင္မ်ိဳးေတြရွိေနေသးတာဟာ အေျခအေနဆိုးကို သက္တမ္းရွည္ေအာင္ အားေပးေထာက္ကူေနသလိုျဖစ္ေနလုိ႔ ဒီအေႀကာင္းအရာကို ကြ်န္ေတာ္ထပ္ျပီးေရးရတာ ျဖစ္တယ္။ နားလည္ေက်ညက္ျပီးသူအေနနဲ႔ ခြင့္လႊတ္သီးခံ ေစခ်င္တယ္။
ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုဆုိတာ စစ္မွန္တဲ့ျပည္ေထာင္စု (ဒါမွမဟုတ္) ျပည္နယ္ေပါင္းစံု ျပည္ေထာင္စုကို ေခၚတာျဖစ္ပါတယ္။ ဖက္ဒရယ္(ဖက္ဒေရးရွင္း)ဆိုတာ ခြဲထြက္ေရး၊ ျပိဳကြဲေရးမဟုတ္ဘူး။ ပူးေပါင္းျခင္း၊ စုေပါင္း ဖြဲ႔စည္းျခင္းသာျဖစ္တယ္။ ဖက္ဒရယ္ကိုခြဲထြက္ေရး၊ ျပိဳကြဲေရးလုိ႔ လူေတြထင္ျမင္သြားေအာင္လုပ္ခဲ့တာက (၁၉၆၂)ခု မွာ အာဏာသိမ္းခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းနဲ႔စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းနဲ႔ အာဏာသိမ္းစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေတြဟာ ၄င္းတုိ႔အာဏာသိမ္းတာကို အျပစ္မျမင္အေကာင္းထင္လာေအာင္နဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ ေရးကို ေတာင္းဆိုခဲ့ႀကတဲ့ တုိင္းရင္းသားႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြအဖြဲ႔ဝင္ေတြအေပၚ အဆိုးျမင္အျပစ္တင္လာေအာင္ ထြင္လိုက္တဲ့သေဘာတရားတစ္ခုပါ။ ဒါကိုနားလည္ ႀကဖုိ႔လုိပါတယ္။
တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြဘက္က ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုတည္ေဆာက္ဖို႔ ဘာေႀကာင့္ေတာင္းဆုိ ရတာလဲ။ ဒါကိုရိုးသားတဲ့မ်ိဳးခ်စ္ဗမာလူငယ္ေတြ သံုးသပ္ႏုိ္င္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္အက်ဥ္းခ်ဳပ္တင္ျပလုိပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုစုစည္းေနထိုင္တဲ့ႏိုင္ငံ၊ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုပိုင္ဆိုင္တဲ့ႏုိ္င္ငံျဖစ္တယ္။ လူမ်ိဳး ေပါင္းစံုဆိုေပမယ့္ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြေျပႀကသလုိ လူမ်ိဳး(၁၃၅)မိ်ဳးဆိုတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ျပည္နယ္ (၁ဝဝ)ေက်ာ္ တည္ေဆာက္ဖုိ႔ ဘယ္သူေတြ ဘယ္တုန္းက ေျပာဆုိတာမရွိခဲ့ဘူး။ (၈)ျပည္နယ္ကိုတည္ ေဆာက္ဖုိ႔ေတာင္းဆိုခဲ့တာ ရွိတယ္။ ဘာ့ေႀကာင့္ဒီလိုေတာင္းဆိုႀကရတာလဲ။ (၁၉၄၇ခု) ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒမွာျပည္နယ္(၃)ခု ၊ဝိေဒသတုိင္း(၁)ခုနဲ႔ ျပည္မဆိုျပီးဖြဲ႔စည္းခဲ့တယ္။ ဗမာေတြက ျပည္မကိုရယူထားျပီး ျပည္နယ္ေတြ၊ ဝိေဒသတုိင္းေတြ ကိုျပည္မအာဏာနဲ႔ လႊမ္းမိုးထားလိုက္တယ္။ ၁၉၇၄ခု ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကေတာ့ ျပည္နယ္(၇)ခု၊ တုိင္း(၇)ခုနဲ႔ ခြဲျခားထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ျပည္နယ္ေတြ၊ တုိင္းေတြကို စီမံခန္႔ခြဲ႔ေရးအာဏာေပးထားျခင္းမရွိဘူး။ နာမည္ခံေလာက္ပဲ ရွိျပီး အာဏာအားလံုးကို ဗဟုိအစိုးရကခ်ဳပ္ကိုင္ထားျပန္တယ္။ ဒီလိုအတုအေယာင္ျပည္ေထာင္စုေတြနဲ႔ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ ရတာမ်ားလုိ႔ ျပည္ေထာင္စုအစစ္အမွန္ကို ေဖာ္ေဆာင္ေပးလာေအာင္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုကို ေတာင္းဆုိရတာ ျဖစ္တယ္။
(၈)ျပည္နယ္နဲ႔ ဖြဲ႔စည္းဖုိ႔ဆို္တာက လူမ်ိဳးႀကီး(၈)မိ်ဳးကို အေျခခံတာျဖစ္္တယ္။ က်န္တဲ့လူမ်ိဳးစုေတြကို လ်စ္လ်ဴရွဳထားတာမဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔အတြက္သင့္ေတာ္သလုိ အမ်ိဳးသားကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေဒသ လူမ်ိဳးစုေဒသ ဆိုျပီးသတ္မွတ္ကာ သင့္ေတာ္တဲ့အာဏာေတြ အခြင့္အေရးေတြေပးထားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္လူမ်ိဳးစု တစ္စုက ဝါးမ်ိဳတာမိ်ဳးမျဖစ္ရေအာင္ အာဏာေတြ အခြင့္အေရးေတြ ခြဲေဝေပးထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလုိပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ဖြဲ႔စည္းဖုိ႔ ဘာေႀကာင့္လုိအပ္သလဲဆုိရင္
၁။ မတူညီတဲ့ လကၡဏာရပ္ေတြနဲ႔ သမိုင္းေနာက္ခံ
၂။ သီးျခားစီရပ္တည္ေနထုိင္ႏုိင္တဲ့အေျခအေန
၃။ တန္းတူညီမွ်ေရးမွ စုေပါင္းညီညြတ္မွဳရွိေစရန္
ဒီအေျခခံ(၃)ခုေႀကာင့္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုမ်ိဳး ဖြဲ႔စည္းဖုိ႔လုိအပ္တာ ျဖစ္တယ္။ ဒီအေျခခံ(၃)ရပ္ကို ထပ္မံျပီး ရွင္းလင္းေအာင္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ၊
၁။ မတူညီတဲ့လကၡဏာရပ္မ်ားႏွင့္ သမိုင္းေနာက္ခံ
လူမ်ိဳးစုႀကီး(၈)မ်ိဳးဆိုတဲ့ၾကခ်င္၊ ကရင္၊ ကရင္နီ၊ ခ်င္း၊ ဗမာ၊ ရခိုင္၊ ရွမ္းလူမ်ိဳးစုေတြဟာ တစ္မ်ိဳးနဲ႔ တစ္မ်ိဳးမတူညီတဲ့ ဘာသာစကား၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမွဳေတြနဲ႔ သမုိင္းေႀကာင္းေနာက္ခံေတြရွိေနႀကတယ္။ ဘာသာ စကား၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမၿေတြ မတူညီတာကိုရွင္းဖုိ႔လုိမယ္မထင္လို႔ မရွင္းေတာ့ပါဘူး။ ဒီလူမ်ိဳးစုေတြဟာ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းေတြျဖစ္တဲ့ ဒီေန႔သူတုိ႔အေျချပဳေနထိုင္ေနႀကတဲ့ ေနရာေဒသေတြကို လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ေထာင္ေက်ာ္က ေရာက္ရွိေနထိုင္ခဲ့ႀကတာျဖစ္တယ္။ (၁၁)ရာစုမတိုင္မီ ကဆိုရင္ အေနာက္ဘက္မွာ ရခိုင္ျပည္၊ ေတာင္ဘက္မွာ မြန္ျပည္နယ္၊ အလယ္ပုိ္င္းအညာေဒသမွာ ဗမာျပည္ ဆိုျပီးထင္ထင္ရွားရွားရွိေနခဲ့ႀကတယ္။
အေနာ္ရထာ၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္းဘုရား ဗမာဘုရင္ေတြ စစ္အင္အားေကာင္းခ်ိန္မွာ အျခားလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေတြက္ို တိုက္ခိုက္သိမ္ပိုက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အျမဲတမ္း သိမ္းပိုက္ထား ႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ဆယ္ရာအခိ်ဳ႕မွာ သူ႔ျပည္သူ႔ႏိုင္ငံနဲ႔သူ ျဖစ္ခ့ဲႀကတာ သမုိင္းကို ေလ့လာသူတိုင္းသိႀကပါတယ္။ ကခ်င္၊ ကရင္၊ ကရင္နီ၊ ခ်င္း၊ ရွမ္း ေတြဟာ သီးျခားသူ႔ႏိုင္ငံသူဘုရင္ေတြနဲ႔ မဟုတ္ေပမယ့္၊ ဒူးဝါး၊ ေစာ္ကဲ၊ ေစာျဖာ၊ ေစာ္ဘြား၊ ေတာင္ပိုင္၊ ေတာင္အုပ္ ေတြနဲ႔ ၄င္းတို႔လူမ်ိဳးကို ၄င္းတုိ႔ရဲ႕အႀကီးအကဲေတြက အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ႀကတယ္။ ပေဒသရာဇ္ဘုရင္ေခတ္ေတြမွာ လက္ေအာက္ခံဘဝ ေရာက္ခဲ့ရင္ေတာင္ ဘ႑ာဆက္ႏိုင္၊ လုိအပ္လာရင္စစ္သား ပို႔ေပးႏိုင္ရင္ျပီးတာပဲ၊ လက္ေတြ႔အရသူ႔လူမ်ိဳး နဲ႔သူအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ႀကတာ ေခတ္အဆက္ဆက္ကပါ။
ရွမ္းေတြက တစ္ခါတစ္ရံမွာ ဘုရင္ေတြနဲ႔သီးျခားႏိုင္ငံျဖစ္ခဲ့ဘူတယ္။ ကရင္နီေတြ ကေတာ့ (၁၈၇၅)ခုႏွစ္မွာ မင္းတုန္းမင္းရဲ႕ကုိယ္စားလွယ္ ကင္းဝန္မင္းႀကီးနဲ႔ အဂၤလိပ္အ စိုးရရဲ႕ကိုယ္စားလွယ္ ဆာေဒါက္ကလပ္ေဖါဆစ္တုိ႔ သေဘာတူလက္မွတ္ေရးထုိးျပီး သီးျခားႏိုင္ငံတစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ ရွိလာခဲ့တာ (၁၉၄၇)ခုႏွစ္အထိျဖစ္တယ္။ ဒီလိုသမိုင္း ေနာက္ခံ အခိုင္အမာရွိလာခဲ့တာကို ပစ္ပယ္ေမ့ေပ်ာက္ထားလို႔မရပါဘူး။ အဂၤလိပ္ေတြအုပ္စုိးခဲ့တဲ့ကာလမွာ ေတာင္တန္းေဒသနဲ႔ျမန္မာျပည္မဆုိျပီး သီးျခားစီျဖစ္ေနႀကတယ္။
ဒီလိုတစ္သီးတစ္ျခားစီ ႏွစ္ေပါင္းႀကာရွည္စြာရွိခဲ့တာကို ေပါင္းစပ္စုစည္းဖို႔ ေရွးလူႀကီးေတြရဲ႕ သေဘာထား ေတြနဲ႔ ကတိစကားေတြကိုလည္း ျပန္လည္ေလ့လာဖို႔လုိပါတယ္။ ၁၉၄၆ခု၊ဇန္နဝါရီလ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ အလယ္ပစၥယံမွာက်င္းပတဲ့ (ဖဆပလ)ရဲ႕ ပထမအႀကိမ္ျပည္လံုးကြ်တ္ညီလာခံမွာ “လြတ္လပ္တဲ့ ဗမာျပည္သစ္ကို တည္ေထာင္ရာမွာ မည္သည့္တုိင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုကိုမဆုိ ကုိယ့္ကံႀကမၼာကိုယ္ဖန္တီး ခြင့္ေပးမယ္၊ ခြဲထြက္လုိတဲ့ အခါခြဲထြက္ခြင့္ေပးမယ္”လုိ႔ခ်မွတ္ထားတာရွိပါတယ္။ ၁၉၄၆ခု မတ္လပထမ ပင္လံုအစည္းအေဝးမွာ (ဖဆပလ)ကိုယ္စားလွယ္အေနနဲ႔ တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ဦးႏုနဲ႔ဦးဘဂ်မ္းတုိ႔က ဒီစကားကို ထပ္မံထုတ္ေဖၚေျပာဆိုျပီး တုိင္းရင္းသားအားလံုးညီညြတ္ေရးကို တည္ေဆာက္ခဲ့ႀကတယ္။ ၁၉၄၇ခု၊ ေဖေဖၚဝါရီလ(၁ဝ)ရက္ေန႔ ပင္လံုညီလာခံ မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက “ဗမာေတြျဗိတိသွ်ကြ်န္မျဖစ္ခ်င္သလုိ ေတာင္တန္းသားေတြကိုလည္း ျဗိတိ္သွ်ကြ်န္မျဖစ္ ေစလုိေႀကာင္း၊ ထုိ႔အတူေတာင္္တန္းသားေတြကို ဗမာကြ်န္မျဖစ္ေစရဘူး၊”ဆုိျပီးပဋိညာဥ္အျဖစ္နဲ႔ ကတိ ကဝတ္ျပဳေျပာဆုိခဲ့တာရွိပါတယ္။ ဒီလုိကတိကဝတ္ေတြ နားလည္ မွဳေတြနဲ႔ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ သေဘာတူ ညီမွဳရွိခဲ့တာကို ဒီေန႔ဗမာေတြ ေမ့ေပ်ာက္မထားႀကဖို႔လုိပါတယ္။
ပင္လံုစာခ်ဳပ္အေျခခံသေဘာထားကေတာ့၊
၁။ ျပည္ေထာင္စုအရပူးေပါင္းျခင္း။
၂။ အခြင့္အေရးနဲ႔အဆင့္အတန္းတူညီေရး။
၃။ ျပည္နယ္ေတြမွာကုိယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ရွိေရး။
၄။ ခြဲထြက္လုိပါကခြဲထြက္ခြင့္ရွိေရးဆိုတဲ့ အေျခခံသေဘာထား(၄)ရပ္ရွိပါတယ္။ ဒီအေျခခံမူေတြနဲ႔စုစည္းျပီး လြတ္လပ္ေရးကိုအတူတကြရယူဖို႔ ေတာင္းဆုိခဲ့ႀကတာျဖစ္တယ္။ ဟိုတုန္းကဒီလိုသာသေဘာထားမရွိခဲ့ရင္ ျမန္မာျပည္လုိ႔ေခၚတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျပည္ေထာင္စုရဲ႕နယ္နိမိတ္ဟာ ဒီေန႔လိုအေနအထားမိ်ဳး ျဖစ္လာလိမ့္မွာ မဟုတ္ဘူး။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ေတြ လုပ္ႀကံခံရျပီးတဲ့ေနာက္္မွာ လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့ (၁၉၄၇)ခု ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဟာ အထက္ပါသေဘာထားေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတာေတြ႔ရတယ္။
ပံုသ႑ာန္အရ ျပည္ေထာင္စုအသြင္ေပါက္ေပမယ့္ ျပည္မျဖစ္တဲ့ဗမာေတြက ျပည္နယ္ေတြျဖစ္တဲ့ တုိင္းရင္းသား လူူမ်ိဳးေတြအေပၚမွာ လြမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ထားလို႔ အႏွစ္သာရအရ တျပည္ေထာင္ စနစ္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီဖြဲ႔စည္းပံုကို ဒိုင္ခံေရးသားခဲ့သူ ဦးခ်န္ထြန္းကို္ယ္တိုင္ ဝန္ခံခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။ ဒီဖြဲ႔စည္းပံုကို အေျခခံဥပေဒမွာ အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ျပည္ေထာင္စုက ေနခြဲထြက္ဖို႔ ဘယ္ျပည္နယ္ကမ် ေတာင္းဆိုခ့ဲျခင္းမရွိပါဘူး။ ဘာေႀကာင့္လည္းဆုိေတာ့ ႏိုင္ငံငယ္ေလးနဲ႔ရပ္တည္ဖို႔ဆိုတာ အႏၱရယ္ႀကီးမား ေႀကာင္း အားလံုးကနားလည္ႀက ပါတယ္။
(၁၉၄၇)ခုဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒအရ ကရင္၊ မြန္ႏွင့္ရခိုင္ေတြ ဘာအခြင့္အေရးမွ မရခဲ့ႀကပါဘူး။ ဒါကို မေက်နပ္ျပီးေတာင္းဆိုႀကရာက အႀကမ္းနည္းနဲ႔ေျဖရွင္းလို႔ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္မွဳ စတင္ျဖစ္ လာခဲ့ရတယ္။ ဒီလုိပြဲႀကမ္းျပီးမွ (၁၉၅၁)ခုႏွစ္မွာ ကရင္ျပည္နယ္ကိုေဖာ္ထုတ္ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ေျမျပန္႔နဲ႔ ကမ္းရိုးတန္းမွာရွိိတဲ့ မြန္နဲ႔ရခိုင္ေတြကိုေတာ့ အခြင့္အေရးမေပးပဲ ဗမာစာရင္းသြပ္သြင္းျပီး ဖံုးကြယ္ဝါးမ်ိဳခဲ့ႀကတယ္။
ေရႊဟသၤာ
မြန္သူေဌးၾကီးဦးနိုင္ေအာက္(နာဲအံက္)
မြန္သူေဌးၾကီးဦးနိုင္ေအာက္(နာဲအံက္)
မြန္သူေဌးၾကီးနိုင္ေအာက္သည္ သာမန္လူမ်ားစိတ္ကူးေတာင္မယဥ္ရဲေသာ အဂၤလိပ္ကုမၸဏီႏွင့္စီးပြါးေရး အရ ယွဥ္ျပိဳင္ရဲေသာသူတစ္ဦးအျဖစ္ အမည္ေက်ာ္ၾကားခဲ့သူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ေအာက္ျမန္မာျပည္တြင္သာမက ကရင္နီျပည္နယ္ ထိုင္းနိုင္ငံ ဇင္းမယ္နယ္အထိ သစ္ကုန္သည္သူေဌးၾကီးအျဖစ္ နာမည္ၾကီးခဲ့သူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သို႕ရာတြင္သူေဌးၾကီးတစ္ဦးအျဖစ္ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာသူ၏သမိုင္းေၾကာင္းမွာလည္းစိတ္၀င္စားစရာအလြန္ေကာင္းလွေပသည္။ အလြန္ဆင္းရဲေသာကြ်ဲႏြားေက်ာင္းသားဘ၀မွ ၾကိဳးစားရုန္းကန္ခဲ့ျပီးမွ ပစၥည္းဥစၥာၾကြယ္၀လာသူလည္းျဖစ္ သည္။
ဦးနိုင္ေအာက္ကို ကရင္ျပည္နယ္ ဖါးအံျမိဳ႕နယ္ ေကာ့ဂြမ္ေက်းရြာအုပ္စု ရြာသိမ္ဇနပုဒ္ျဖစ္သည့္ ခရဲရြာတြင္ ဖြါးျမင္ခဲ့သည္။ ေမြးခ်င္း(၅)ဦးအနက္ တတိယေျမာက္သားျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားမွာ ဆင္းရဲလြန္း၍ငယ္စဥ္ကေက်ာင္း မေနရေပ။ ခရဲရြာႏွင့္မနီးမေ၀း မဲခရက္မြန္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတြင္ မြန္စာေပႏွင့္ဂဏန္းသခ်ၤာကို သင္ယူခဲ့သည္။ မဲခရက္ေက်ာင္းရွိ ကုန္းတြင္ကြ်ဲႏြားအငွါးေက်ာင္းခဲ့ရသည္။ ယခုအခါမဲခရက္ကုန္းတြင္ လူအိမ္ေျခမရွိေသာ္လည္း ဦးနိုင္ေအာက္ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းထားေသာ ေက်ာင္းေဆာင္ေဟာင္းႏွင့္ေစတီတစ္ဆူရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ ပါးစပ္ ရာဇ၀င္အရ ဤကုန္းေျမတြင္ဦးနိုင္ေအာက္ အိမ္မက္အရေရႊအိုးတစ္လုံးတူးေဖၚရသည္ဟု ခရဲေက်းရြာ သက္ၾကီး ရြယ္အိုမ်ားမွ ေျပာဆိုေနေသာ္လည္း အတည္ျပဳ၍မရေသးေပ။ (ဤကား စကားခ်ပ္)
အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ သံလြင္ျမစ္ကမ္းနေဘး ကဒိုးေကာ့ႏွပ္ေက်းရြာအုပ္စု သံခပိုင္(ၾသင္ခပိုင္)ရြာသူ မိေရႊမွဳတ္ႏွင့္ အေၾကာင္းပါခဲ့သည္။ လယ္သူရင္းငွါးအျဖစ္အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳခဲ့သည္။ မိေရႊမွဳတ္ကြယ္လြန္ ေသာအခါ အလုပ္ကိုၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္သူျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္္စြာ ေယာကၡမမွ ခယ္မျဖစ္သူမိေရႊရုပ္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ ထပ္မံခ်ေပးခဲ့သည္။ အသက္(၃၅)ႏွစ္အရြယ္တြင္ ကဒိုးေကာ့ႏွပ္ေက်းရြာသစ္ကုန္သည္ၾကီးနိုင္ေထာထံတြင္ အလုပ္ သမား(ယခင္အေခၚကူလီ) အျဖစ္အလုပ္ေျပာင္းလဲလုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ အလုပ္ကိုအပတ္တကုပ္ၾကိဳးစား လုပ္ကိုင္သူျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ မၾကာမီအလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ သစ္ကုန္သည္ၾကီးနိုင္ေထာမွ ယုံၾကည္စြာခန္႕အပ္ခဲ့သည္။ လုံးလ၀ိရိယအားစိုက္လုပ္ကိုင္ရင္း ေငြေၾကးတစစစုေဆာင္းခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဒုတိယဇနီးထပ္မံကြယ္လြန္ျပန္သျဖင့္ ကဒိုးေကာ့ႏွပ္ရြာသူ မိဇာအုပ္ႏွင့္ထပ္မံအိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ျပန္သည္။
အသက္(၅၀)အရြယ္တြင္ သစ္ကုန္သည္ၾကီးနိုင္ေထာထံ ေခါင္းခြဲေခၚ သစ္ေခါင္းအလုပ္ကိုခြဲေပးရန္ေတာင္းခံ ခဲ့ျပီး ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ကိုခြဲ၍လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ ဦးေထာ္မွလည္း ရိုးသား၍ၾကိဳးစားေသာ ဦးနိုင္ေအာက္ကို တူသားသဖြယ္ခ်စ္ခင္ျပီး ၄င္းပိုင္ဆိုင္ေသာသစ္လုပ္အကြက္မ်ားကိုခြဲေပးခဲ့သည္။ ဦးနိုင္ေအာက္သည္ ကရင္နီနယ္ သစ္ေတာမ်ားတြင္သစ္လုပ္ပိုင္ခြင့္ရရွိခဲ့ျပီးၾကိဳးစား၍လုပ္ကိုင္ခဲ့ျပီး စီးပြါးေရးမွာလည္းဒီေရအလားတိုးတက္ခဲ့သည္။
ထိုစဥ္က ကရင္နီျပည္နယ္အစိုးရႏွင့္ အဂၤလိပ္အစိုးရတို႕အၾကား သစ္ေတာပိုင္ဆိုင္မွဳအတြက္ အျငင္းပြါးေနခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အခက္ခဲျဖစ္ေနေသးေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းဦးနိုင္ေအာက္၏ ရိုးသားၾကိဳးစားမွဳကို အသိ မွတ္ျပဳလာျပီး အခက္ခဲမ်ားကိုေက်ာ္ျဖတ္လာနိုင္ခဲ့သည္။ သစ္လုပ္ငန္းမ်ားသာမက အဂၤလိပ္တပ္မွ အ၀တ္ အထည္ႏွင့္ အျခားအသုံးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားကိုလည္း၀ယ္ယူျပီး ကယားျပည္နယ္ ကႏၱရ၀တီ လိြဳင္ေကာ္ ေဘာ္လခဲ ၾကယ္ၾကီးဖိုး ေနာင္ပုလဲ ေငြေတာင္သို႕ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေဖါက္ကားခဲ့သည္။ ထို႕အျပင္ ထိုင္းနိုင္ငံ ဇင္းမယ္ေဒသရွိ သစ္ေတာၾကိဳး၀ိုင္းမ်ားကိုအခြန္ေဆာင္ျပီး ဆင္ေကာင္ေရ(၄၀)ေက်ာ္ျဖင့္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရာ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္မွဳ မ်ားစြာရွိလာခဲ့သည္။ တတိယေျမာက္ဇနီးကြယ္လြန္ေသာအခါ ဘုရား၊ေစတီ၊ တန္ေဆာင္း၊ သိမ္၊ေက်ာင္း ဇရပ္မ်ား ကိုေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းကာကုသိုလ္ေကာင္းမွဳျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ (၁၈၇၈)ခုႏွစ္တြင္ မႏၱေလးျမိဳ႕ မဟာ၀ိသုဒၶါရံုေက်ာင္း တိုက္တြင္သီတင္းသုံးေနေသာ မြန္ဆရာေတာ္ဦးပညာဓမၼကို ပင့္ေဆာင္ေတာ္မူျပီး ပရိယတၱိသာသနာ ျပန္႕ပြါးေစရန္အတြက္ ေက်ာင္းတိုက္၊စာသင္တိုက္မ်ားကိုေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ တတိယဇနီး ကြယ္လြန္ျပီး စတုတၴဇနီးျဖစ္သူ ကဒိုးေကာ့ႏွပ္ရြာသူမိဗ်ဳႏွင့္ထပ္မံအိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့သည္။
ဦးနိုင္ေအာက္သည္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ျပင္းထန္သူျဖစ္သလို မဟုတ္မခံတတ္ေသာစိတ္ရွိသူတစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။ ထိုကာလတြင္ ခ်စ္တီးကုလားမ်ား ဘာဘူကုလားမ်ားမွ ေငြေခ်းလုပ္ငန္းမ်ား ဆန္စပါးအေရာင္၀ယ္လုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ကိုင္ျပီး တိုင္းရင္းသားမ်ားအေပၚ ေခါင္းပုံျဖတ္အျမတ္ၾကီးစားေနသည္ကိုမရွဳဆိတ္နိုင္ေပ။ လယ္သမားမ်ား သက္သာေစရန္ရန္ ေငြေခ်းငွားလုပ္ငန္းႏွင့္စပါးေရာင္း၀ယ္ေရးလုပ္ငန္းကိုလုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ အစပထမတြင္အရွံဳးေပၚ ခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေအာင္ျမင္မွဳရရွိလာခဲ့သည္။ ဦးနိုင္ေအာက္သည္ေခတ္ပညာမတတ္ေသာ္လည္း ၾကိဳးစားမွဳ ၀ိရိယၾကီးမွဳ စည္းကမ္းရွိမွဳ အေမွ်ာ္အျမင္ေကာင္းမွဳတို႕ေၾကာင့္ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ မည္သို႕ခ်မ္းသာပါေစ ပလႊားမွဳမရွိ။ ရိုးရိုးကုတ္ကုတ္ႏွင့္ သာမန္လူလိုသာေနထိုင္ခဲ့သည္။ ေရွးလူၾကီးမ်ား၏ အဆိုအရ အျမဲတမ္းေမာ္လျမိဳင္ခါးတိုအက္်ီႏွင့္ ပုဆိုးျဖဴကိုသာ၀တ္ဆင္ေလ့ရွိသည္ဟုဆိုသည္။
ထိုေခတ္ကာလတြင္ သံလြင္ျမစ္တစ္ေၾကာ၌ ဧရာ၀တီဖလိုတီ အဂၤလိပ္ကုမၸဏီကသာ ေရေၾကာင္းခရီးကို လႊမ္းမိုးၾကီးစိုးေနသည္။ အဆိုပါေရေၾကာင္းခရီးသြား မီးသေဘၤာမ်ားကို၀ယ္ယူျပီး စီးပြါးေရးအရယွဥ္ျပိဳင္ရန္စိတ္ကူး ေပါက္ခဲ့ျပီး (၁၉၀၀)ခုႏွစ္တြင္ ေသြးသားရင္းျဖစ္သူ သူေဌးၾကီးနိုင္ေရႊေလွးအကူအညီျဖင့္ စေကာ့တလန္နိုင္ငံ မက္ကီးအင္ဘက္စတား သေဘၤာကုမႁဏီမွ ႏွစ္ထပ္သေဘၤာ(၇)စီးႏွင့္ တစ္ထပ္သေဘၤာ(၂)စီးကို က်ပ္ေငြ (၄၉၀၀၀၀)အကုန္က်ခံ၍ ၀ယ္ယူခဲ့သည္။ မုတၱမသေဘၤာက်င္းတစ္ခုကို က်ပ္တစ္သိန္းအကုန္က်ခံ၍ တည္ ေဆာက္ခဲ့သည္။ ထို႕ေနာက္ ဧရာ၀တီဖလိုတီ အဂၤလိပ္ကုမၸဏီႏွင့္ ယွဥ္ျပိဳင္ကာ သံလြင္ျမစ္တေၾကာရွိေရေၾကာင္း သယ္ယူပို႕ေဆာင္ေရးလုပ္ငန္းကို လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ဦးနိုင္ေအာက္ပိုင္သေဘၤာအမည္မ်ားမွာ(၁) ေအာင္သီတာ (၂)ေအာင္မဂၤလာ(၃)ေအာင္မာလာ(၄) ေအာင္ဒီပါ(၅) ေအာင္စၾကၤာ(၆) ေအာင္သိန္း(၇) ေအာင္တင္ (၈)ေအာင္ေဇယ်ႏွင့္ ေအာင္နိဗၸာန္တို႕ျဖစ္သည္။ ဧရာ၀တီဖလိုတီသေဘၤာကုမၸဏီႏွင့္ အျပိဳင္အဆိုင္သေဘၤာခေလ်ာ့ ယူေျပးဆြဲခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံးသေဘၤာခမယူဘဲ ပု၀ါတစ္ပိုင္လက္ေဆာင္ေပးခဲ့သည္အထိျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံးအရင္းအႏွီးမ်ားျပားေသာ အဂၤလိပ္ကုမၸဏီကိုမယွဥ္နိုင္ေတာ့ဘဲ သေဘၤာေျပးဆြဲျခင္းကိုရပ္နားခဲ့ရသည္။ သေဘၤာကိုလည္း ဧရာ၀တီဖလိုတီကုမၸဏီကို က်ပ္ေငြ(၆)သိန္းျဖင့္အျပီးအပိုင္ေရာင္းခ်ခဲ့သည္။ ထိုအခါသံလြင္ျမစ္ တစ္ေၾကာ၀ယ္ ဧရာ၀တီအဂၤလိပ္ကုမၸဏီကသာျပိဳင္ဘက္မရွိ မင္းမူသြားခဲ့သည္။ ထိုေခတ္ထိုအခါက အဂၤလိပ္ ကုမၸဏီကို ျပိဳင္၀့ံသူမွာအလြန္ရွားပါးလွကား ဦးနိုင္ေအာက္၏ယွဥ္ျပိဳင္ရဲေသာသတၱိကိုခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ ရင္းႏွီး ျမဳပ္ႏွံမွဳမ်ားျပားျပီးအစိုးရမွေနာက္ခံေပးထားေသာ အဂၤလိပ္ကုမၸဏီကိုယွဥ္ျပိဳင္ရာတြင္ရံွဳးနိမ့္ခဲ့ေသာ္လည္း နယ္ခ်ဲ႕ အရင္းရွင္စံနစ္စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းကို တုပျပိဳင္ရဲေသာသတၱိမွာ နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္ေခ်။
ဦးနိုင္ေအာက္၏ေနာက္ဆုံးဇနီးမွာမိျငိမ္းေမျဖစ္ျပီး သားသမီးတစ္ဦးမွမထြန္းကားခဲ့ေခ်။ ၄င္း၏အေမြကို ေသြးသားရင္းျဖစ္သူကိုစံနစ္တက်လႊဲေျပာင္းအပ္ႏွံခဲ့သည္။ ဦးနိုင္ေအာက္သည္အသက္(၈၁)ႏွစ္အရြယ္(၁၉၁၃) ခုႏွစ္ ဇြန္လ(၃၀)ရက္တနလၤာေန႕ေန႕လည္(၁၂)နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္။ သူ၏ဂုဏ္သတင္းကို ေနာင္လာေနာက္သားမ်ားအမွတ္ရေစရန္ ပုံတူေက်ာက္ရုပ္တစ္ခုကို ကဒုိးေကာ့ႏွပ္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၀င္းအတြင္း (၁၉၂၇)ခုႏွစ္ေအာက္တိုဘာ(၁၅)ရက္တြင္ ထုလုပ္စိုက္ထူခဲ့သည္။ ပုံတူရုပ္ထုေအာက္တြင္
“ေကာ့ႏွပ္ရြာေန ေကာင္းမွဳပုညရွင္ၾကီးျဖစ္ေသာ သစ္ကုန္သည္၊ဆန္စက္ပိုင္ရွင္၊ျမန္မာျပည္မီးသေဘၤာ သူေဌးၾကီးဦးနာေအာက္သည္ သကၠရာဇ္(၁၂၇၅) နယုန္လဆုတ္(၁၂)ရက္ေန႕(၁၂)နာရီ(၃၅)မိနစ္အခ်ိန္တြင္ ကြယ္လြန္ေလသည္။”ဟူေသာစာတမ္းေရးထိုးထားသည္။
ဦးနိုင္ေအာက္သည္ ငယ္စဥ္ကဆင္းရဲသား ကြ်ဲေက်ာင္းသား လယ္သမား သစ္အလုပ္သမားဘ၀မွ ရုန္းကန္ၾကိဳးစားကာ သိန္းေပါင္းရာေက်ာ္ခ်မ္းသာေသာသူေဌးတစ္ဦးအျဖစ္ထင္ရွားယုံမက ျဗိတိသွ်ပိုင္ဧရာ၀တီ သေဘၤာကုမၸဏီႏွင့္ စီးပြါးျပိဳင္ရဲေသာ မြန္အမ်ိဳးသားလုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦးအျဖစ္ သမိုင္း၀င္ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့သည္။
မိစႏၵာဦး
ကိုးကားခ်က္
-ေမာင္ေဇယ်ာေရး ျမန္မာလူေက်ာ္(၁၀၀) ပထမအုပ္။
-ေက်ာင္းသုံးျမန္မာဖတ္စာအုပ္။
-နိုင္ေအာက္အထုပၸထၱိ၊ မြန္ဘာသာ။
-မြန္မဂၢဇင္းမ်ား။
ပတိုက္ၽမွာ ၿပသမဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဖေယာင္းရုပ္ထု
ျပတိုက္မွာ ျပသမဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ဖေယာင္း႐ုပ္တု
ထိုင္းႏိုင္ငံ ပထူဝမ္ ဒိစႀတိတ္ရွိ လာမည့္ စေနေန႔တြင္ စတင္ဖြင့္လွစ္ရန္စီစဥ္ေနေသာ မဒမ္တူးေဆာ့ ဖေယာင္း႐ုပ္တု ျပတိုက္တြင္ ထားရွိမည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏
ဖေယာင္း႐ုပ္တုကို အေခ်ာသတ္ေနစဥ္ ျမင္ေတြ႔ရပံုျဖစ္သည္။ အာရွတြင္
ရွန္ဟိုင္းႏွင့္ ေဟာင္ေကာင္ၿပီးလွ်င္ ယခု မဒမ္တူးေဆာ့ျပတိုက္သည္ တတိယေျမာက္
ျပတိုက္ ျဖစ္လာေပမည္။ (ဓာတ္ပံု - ဘန္ေကာက္ပို႔စ္)
မ်ုဳိးးသာကီ...........မွ ..ဖတိေစခ်င္၊သိေစခ်င္ေသာ ေစတနာၿဖင့္ ..(စိုင္းၿမင့္ထြန္း)
December 2, 2010 ရက္ ၊ 11:30am တြင္ saimyinttun ေရးသားခဲ့ေသာ ဘေလာ့ျဖစ္ပါသည္ ။
saimyinttun's ေရးသားေသာဘေလာ့အားလံုးၾကည့္ရန္
မန္မာလူမ်ိဳးပထမဦးဆုံးဆရာဝန္ (မြန္အမ်ိဳးသားေဒါက္တာေရွာလူး)
ျမန္မာလူမ်ိဳးပထမဦးဆုံးဆရာဝန္ (မြန္အမ်ိဳးသားေဒါက္တာေရွာလူး)
ဒုတိယ-ဝါဆုိ လဆန္း ၉၊ ၁၃၇၂။ ဇူလုိင္ ၂၀၊၂၀၁၀။
ျမန္မာနိုင္ငံသားမ်ားထဲတြင္ ပထမဆံုး အေနာက္တိုင္းေဆးပညာရွင္ဆရာဝန္ျဖစ္သူမွာ မြန္အမ်ိဳးသား ေဒါက္တာေရွာလူးျဖစ္ပါသည္။ ေဒါက္တာေရွာလူးကို(၁၈၃၉)ခုႏွစ္ နိုင္ေရႊသက္၊ မိဖြားလွတို႔က ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ တြင္ဖြားျမင္ခဲ႔သည္။ မိခင္မွာမြန္ဘုရင္ဗညားဒလ၏ ညီေတာ္ျမဝတီၿမိဳ႕စား(ဗရဲ႕ပတိုင္း)၏ ျမစ္ေတာ္စပ္သူ ျဖစ္ပါသည္။ မိဘမ်ားမွာ ႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္ ဘာသာဝင္မ်ားျဖစ္ၿပီး မင္းေရွာလူးကိုလည္း ဆရာယုဒသန္က ၁၈၅ဝ ျပည္႕ႏွစ္တြင္ ႏွစ္ျခင္းခံေပးခဲ႔သည္။ မင္းေရွာလူးသည္ ငယ္စဥ္ကပင္ ပညာဗဟုသုတ လိုလားသူျဖစ္သျဖင္႔ ၁၇ႏွစ္အရြယ္တြင္ ကာလကတၱားသို႔ စြန္႔စားသြားေရာက္ခဲ႔သည္။ ထိုစဥ္ကေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕မွာ ၿဗိတိသွ် လက္ေအာက္သို႔ က်ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သျဖင္႔ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕မွ အိႏၵိယႏိုင္ငံဆိပ္ကမ္းမ်ားသို႔ သေဘၤာျဖင္႔ တိုက္ရိုက္သြားလာႏိုင္ၾကသည္။
မင္းေရွာလူးကာလကတၱား၌ ပညာဆည္းပူးေနစဥ္အတြင္း ၁၈၅၇ခုႏွစ္တြင္ အိႏၵိယစစ္ဗာရီမ်ား၏ ေတာ္လွန္မႈျဖစ္ပြားလာရာ ပညာတစ္ပိုင္းတစ္စ ျဖစ္ခဲ႔ရသည္။ သေဘၤာဆိပ္တြင္ေယာင္လည္လည္ ျဖစ္ေနစဥ္ အေမရိကန္သို႔ သြားမည္႔သေဘၤာတစ္စင္း ဆိပ္ကမ္းသို႔ဆိုက္ေရာက္လာသည္။ မင္းေရွာလူးက သေဘၤာထက္ တက္ေရာက္ေလ႔လာသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ျမန္မာႏိုင္ငံ သံုးဆယ္ၿမိဳ႕တြင္သာသနာျပဳလုပ္ငန္း ေဆာင္ရြက္ေနသူ ဆရာမႀကီးမစၥမာရီယာအင္ေဂါကိုေတြ႔ခဲ႔ရသည္။ ဆရာမႀကီးမွာအားလပ္ရက္တြင္အေမရိကန္သို႔ ေခတၱျပန္ျခင္း ျဖစ္ရာ မင္းေရွာလူးကေတြ႔ဆံုၿပီး အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပခဲ႔သည္။ ပညာလိုလားသူ မင္းေရွာလူးအေၾကာင္းကို ဆရာမႀကီးက သေဘၤာကပၸတိန္အားတစ္ဆင္႔ေျပာျပေပးသည္။ လမ္းစရိတ္မရိွသူ မင္းေရွာလူးမွာ သေဘၤာေပၚရိွ စားေသာက္ခန္းတြင္ စားပြဲထိုးလုပ္ကိုင္ရင္း လိုက္ပါခြင္႔ ရရိွခဲ႔သည္။
အေမရိကန္ႏိုင္ငံသို႔အေရာက္တြင္ ဆရာမႀကီးကနယူးေယာက္ၿမိဳ႕မွ ကုန္သည္တစ္ဦးႏွင္႔ လူဝီစဘတ္ တကၠသိုလ္မွပါေမာကၡတစ္ဦးအားဆက္သြယ္ေပးသည္။ ၁၈၅၉ခုႏွစ္တြင္ မင္းေရွာလူး လူဝီစဘတ္တကၠသိုလ္သို႔ ဝင္ခြင္႔ရသြားသည္။ ထိုသို႔ျဖင္႔ ပါေမာကၡတစ္ဦး၏အိမ္တြင္ တစ္နာရီဆယ္ဆင္႔ျဖင္႔ အလုပ္လုပ္ကိုင္ရင္း ေက်ာင္း တက္သည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ အျခားၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားသို႔သြားေရာက္ကာ ျမန္မာ႔ဓေလ႔ႏွင္႔ ျမန္မာလူမ်ဳိး မ်ားအေၾကာင္း ေဟာေျပာျခင္းျဖင္႔ ဝင္ေငြရွာသည္။
ေမာင္ေရွာလူးကတကၠသိုလ္မွဘြဲ႕ရေသာ္လည္း ပညာကိုဆက္လက္ဆည္းပူးလိုေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ အိုဟိုင္းယိုးျပည္နယ္ေဆးေကာလိပ္တြင္ ေဆးပညာကိုဆက္လက္ဆည္းပူးျပန္သည္။ သံုးႏွစ္အၾကာ (၁၈၆၇) ခုႏွစ္တြင္ ေဆးပညာ MA ဘြဲ႕ကိုရရွိခဲ႔သည္။
ေမာင္ေရွာလူးမွာ ငယ္စဥ္ကပင္ေဆးပညာရွင္ျဖစ္ခ်င္စိတ္ျပင္းျပခဲ႔သည္။ သူတို႔၏မိသားစုမွာ ဆရာယုဒသန္ႏွင္႔ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕တြင္တစ္ရပ္ထဲအတူေနခဲ႔ဖူး၏။ ဆရာယုဒသန္ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕တြင္ နာမက်န္း ျဖစ္ေသာအခါ ကုသေပးမည္႔ေဆးပညာရွင္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ်မရွိေသာေၾကာင္႔ ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္ ကုသရန္ သေဘၤာျဖင္႔တင္ေဆာင္ေပးၾကရာ လမ္းခရီးတြင္ကြယ္လြန္သြားခဲ႔သည္။ မိမိအားႏွစ္ျခင္းခံေပးခဲ႔ေသာ ဆရာယုဒသန္၏ အျဖစ္ေၾကာင္႔ပင္ ေမာင္ေရွာလူးမွာ ေဆးပညာရွင္တစ္ဦးျဖစ္ရန္ ဆႏၵရွိခဲ႔သည္။
ေဒါက္တာေရွာလူးေဆးပညာဘြဲ႕ရၿပီးေနာက္သတင္းၾကားသိရသူအေမရိကန္သမၼတႀကီးအင္ဒရူးဂ်ြန္ဆင္ကသူ႔အားေခၚယူေတြ႔ဆံုခဲ႔သည္။ အေမရိကန္သို႔ လာေရာက္သည္႔ ပထမဆံုးျမန္မာပညာေတာ္သင္ ေက်ာင္းသားကို ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာေတြ႔ဆံုခဲ႔သည္။ ေဒါက္တာေရွာလူးက ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္ေတာ႔မည္႔ အေၾကာင္းေျပာျပရာ သမၼတႀကီးက ျမန္မာဘုရင္ မင္းတုန္းမင္းထံ ေထာက္ခံစာတစ္ေစာင္ ေရးေပးလိုက္သည္။ ယင္းစာတြင္ ဘုရင္မင္းျမတ္အေနျဖင္႔ ေဒါက္တာေရွာလူးအားထိုက္သင္႔သေလာက္ ခ်ီးျမွင္႔ေစာင္႔ေရွာက္ လိမ္႔မည္ဟု ေမွ်ာ္လင္႔ေၾကာင္းပါရွိသည္။ မင္းတုန္းမင္းသည္ ေဒါက္တာေရွာလူးအားေကာင္းစြာ လက္ခံေတြ႔ဆံုခဲ႔ၿပီး ေျမာက္ဥယ်ာဥ္ေတာ္အတြင္းရွိ အေဆာင္ေတာ္တြင္ ေနထိုင္ေစၿပီး ပြဲေတာ္အုပ္ေန႔စဥ္ ပို႔ေပးခဲ႔သည္ဆို၏။
ေဒါက္တာေရွာလူးသည္ ရတနာပံုေနျပည္ေတာ္တြင္ ရက္သတၱပတ္ သံုးပတ္ၾကာေနထိုင္ခဲ႔ၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္သို႔ျပန္ဆင္းလာခဲ႔သည္။ ထို႔ေနာက္ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ျပန္ကာ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းေဆာက္ကာ ေက်ာင္းသား (၃ဝ)ခန္႔ကိုစာသင္ေပးသည္။ ေျခာက္လအၾကာတြင္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ေအဘီအမ္ေက်ာင္း၌ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ျပန္သည္။ ေက်ာင္းဆရာဘဝျဖင္႔ဆယ္ႏွစ္ခန္႔ၾကာခဲ႔သည္။ ယင္းေနာက္ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ေသာ သံုးဆယ္ၿမိဳ႕မွ ဆရာမႀကီး၏ေက်ာင္းတြင္ သံုးႏွစ္မွ် ေက်ာင္းဆရာလုပ္ၿပီး ေက်းဇူးဆပ္သည္။
ေဒါက္တာေရွာလူးသည္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနရေသာ္လည္း ေဆးကုသေရး၌သာ ဝါသနာထံုသည္။ သို႔ေသာ္ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ေဆးကုသေရးတြင္သူ႔အားေနရာမေပးလိုၾကေပ။ ျမန္မာလူမ်ဳိးဆရာဝန္ဟူ၍ အသိအမွတ္ျပဳလိုဟန္မရိွသျဖင္႔ ေဆးဘက္တြင္အႀကိမ္ႀကိမ္ ေလွ်ာက္ထားေသာ္လည္း မရရိွခဲ႔ေပ။ ပညာေရးဘက္တြင္သာ အမႈထမ္းရန္ရာထူးႀကီးမ်ားေပးသည္။ ရန္ကုန္၌ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနစဥ္ ၿဗိတိသွ် စစ္ဗိုလ္တစ္ဦး၏သမီး မစၥလူရီပရဲရားႏွင္႔ အိမ္ေထာင္က်ကာ သားငါးဦး၊ သမီးႏွစ္ဦးထြန္းကားခဲ႔သည္။
ေဒါက္တာေရွာလူးသည္ ေက်ာင္းဆရာအျဖင္႔ ဆက္လက္လုပ္ကိုင္လိုစိတ္ မရွိေတာ႔ေသာေၾကာင္႔ ေမာ္လၿမိဳင္သို႔ျပန္ကာ အေမရိကန္သာသနာျပဳ ဆရာဝန္မႀကီး ေဒါက္တာအယ္လင္းမစ္ခ်ယ္ထံတြင္ အကူ ဆရာဝန္ဝင္လုပ္၏။ ၁ဝႏွစ္ခန္႔ အကူဆရာဝန္လုပ္ခဲ႔ၿပီးေနာက္ ေဒါက္တာေရွာလူး ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္း ဖြင္႔သည္။ တစ္ဖက္မွလည္း ေမာ္လၿမိဳင္အစိုးရေက်ာင္းႏွင္႔ ေနာ္မန္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔မ်ားတြင္ပါဝင္ကူညီ ေဆာင္ရြက္ ေပးသည္။ ထိုစဥ္အတြင္းဇနီးသည္ မစၥပရဲရား ကြယ္လြန္၍ ေဒၚေရႊႏွင္႔ ဒုတိယအိမ္ေထာင္ျပဳခဲ႔သည္။
ေဒါက္တာေရွာလူးသည္ အသက္၇၄ႏွစ္ အရြယ္အထိလ်င္ျမန္ ျဖတ္လတ္စြာ ေဆးဝါးကုသ ေပးေနဆဲျဖစ္သည္။ ညအခ်ိန္မေတာ္ ဆရာဝန္ပင္႔လွ်င္လည္း မဆိုင္းမတြလိုက္လံကုသေပးတတ္သည္။ သူကပညာကို ႀကိဳးစားသင္ယူခဲ႔သည္႔နည္းတူ အလုပ္ကိုလည္းႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္တတ္၏။ ေန႔စဥ္ နံနက္ေလးနာရီ အိပ္ယာမွထကာ ေရမိုးခ်ိဳး၊အဝတ္အစားလဲကာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေလ႔ရွိသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ ကမ္းနားလမ္းရိွ သူ၏ေနအိမ္ေအာက္ထပ္တြင္ ကြပ္ပ်စ္ေလးခင္းကာ တစ္ဦးထဲအိပ္စက္ေလ႔ ရိွသည္။
တစ္ေန႔နံနက္တြင္ ဇနီး၊သားသမီးမ်ားအားလိုက္လံႏိႈးကာ ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာၾကရန္ မွာၾကား သည္။ ထို႔ေနာက္သူကဦးစြာဆင္းသြားၿပီး ကြပ္ပ်စ္ထက္၌လဲေလ်ာင္းေနလိုက္သည္။ မိသားစုက ေဒါက္တာေရွာလူး၏ ထူးျခားေသာအျပဳအမူေၾကာင္႔ ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာၾကရာ ကြပ္ပ်စ္ထက္၌ ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္ေသာ ေဒါက္တာေရွာလူးကို ေတြ႔ၾကရသည္ဟူ၏။ ေဒါက္တာေရွာလူးမွာ သူလက္ထပ္စဥ္က ဝတ္ဆင္ခဲ႔ေသာ အေနာက္တိုင္းဝတ္စံုကို ဆင္ျမန္းထားေၾကာင္း ထူးျခားစြာေတြ႔ၾကရသည္။
(၁၉၂၉)ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ(၁ဝ)တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ႔ေသာေဒါက္တာေရွာလူး၏ ဈာပနမွာ စည္ကားလွသည္။ ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီးမ်ားသာမက ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားပါ တက္ေရာက္ခဲ႔ၾကေၾကာင္း မွတ္တမ္းမ်ားကဆိုသည္။ ေဒါက္တာေရွာလူးကို ဂူသြင္းသၿဂိဳလ္ခဲ႔ၾကၿပီး အုတ္ဂူထက္တြင္ In Sacred Memory of Dr.Shaw Loo Die 10-10-1929˜ Age 91 years "All the way Saviour Leads me" ဟုေရးထိုးထားေပးၾကပါသည္။
ေဒါက္တာေရွာလူး၏ ပထမအိမ္ေထာင္မွသမီးမ်ားမွာ ဥေရာပတိုက္သားမ်ားႏွင္႔သာ အိမ္ေထာင္က်ခဲ႔ ၾကၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ကြယ္လြန္ခဲ႔ၾကသည္။ ဒုတိယဇနီး ေဒၚေရႊမွာ ထားဝယ္သူျဖစ္ၿပီး သမီးႀကီးေဒၚတင္တင္ (အင္မလီးေရွာလူး- ေမာ္တလိန္းေက်ာင္း ဆရာမ)၊ သား ေသာမတ္ေရွာ (မီးရထားဆရာဝန္)ႏွင္႔ သမီးငယ္ အဲလစ္ဇဘတ္ေရွာလူး (စိန္႔မတ္သရူးေက်ာင္းဆရာမႀကီး)တို႔ကိုဖြားျမင္ခဲ႔ပါသည္။ ေဒါက္တာေရွာလူး၏သမီးႀကီး ေဒၚတင္တင္မွ ေမြးဖြားသူ ေဒၚေမစီမွာ အဖိုးျဖစ္သူ ေဒါက္တာေရွာလူးအေၾကာင္းကို ေကာင္းစြာေျပာျပႏိုင္ၿပီး အသက္၈၂ႏွစ္အရြယ္အထိ က်န္းမာေရးေကာင္းမြန္ေနပါသည္။
မွတ္ခ်က္။ ။၂ဝဝ၈ခုႏွစ္ဒီဇင္ဘာ(၂၄)ရက္ထုတ္Weekly Elevenဂ်ာနယ္မွ ဆရာတင္နိုင္တိုး၏ ေဆာင္းပါးမွ ထပ္ဆင့္ေဖၚျပပါသည္။
ဒုတိယ-ဝါဆုိ လဆန္း ၉၊ ၁၃၇၂။ ဇူလုိင္ ၂၀၊၂၀၁၀။
ဘီလ္ ကိတ္ (bill gate)
ဘီလ္ ကိတ္ (bill gate)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသက္ရွင္ေနထိုင္ရာ ဤကမၻာၾကီးေပၚ၌ ဥစၥာဓနၾကြယ္၀ဆံုး၊ အခ်မ္းသာဆံုး ပုဂၢဳလ္ အျဖစ္ ၁၁ ႏွစ္တိုင္တိုင္ ေနရာယူခဲ႔ဖူးပါသည္။ သူပိုင္ဆိုင္သည့္ ေဒၚလာေငြစကၠဴမ်ားကို
ဆက္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ လႏွင့္ ကမၻာၾကား ၆ ေခါက္ေလာက္ ဆက္မွ ကုန္သြားမည္ဟု
ဆုိပါသည္။ သူေလွ်ာက္လွမ္းသြားရာ တစ္ေနရာ၌ တစ္ေဒၚလာတန္
ေငြစကၠဳဴတစ္ရြတ္က်ေနမည္ ဟုဆုိပါအံ့။ သူ႔အေနႏွင့္ လွမ္းေကာက္ယူရန္ မသင့္ဟု
ဆိုၾကျပန္ပါသည္။ သူတစ္ေဒၚလာတန္ကိုေကာက္ယူရမည့္ အခ်ိန္မွာ တစ္စကၠန္႔ေလာက္
ၾကာေညာင္းမည္ ျဖစ္ရာ စကၠန္႔တိုင္း စကၠန္႔တိုင္း၌ ၄ ေဒၚလာေလာက္ ၀င္ေငြ
ရွိေနေတာ့ တစ္မိနစ္ ေဒၚလာ ၁၄၀။ တစ္နာရီ ေဒၚလာ ၁၄၄၀၀။ တစ္ရက္ဆိုေတာ့ ေဒၚလာ
၃၄၅၆၀၀၊ ေဒၚလာ သံုးသိန္းခြဲနီးပါး။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ၅၈ ဘီလွ်ံ ပိုင္ဆိုင္သူ
အျဖစ္ ကမၻာ့ အခ်မ္းသာဆံုးေနရာမွာ သူဆယ္စုႏွစ္စြန္းသည္အထိ
ရွိေနခဲ႔ျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထိုသူကေတာ့ ဘီလ္ကိတ္ ကြန္ျပဴတာ
ေဆာ့၀ဲလ္သူေဌးၾကီး Bill Gates ။
ဘီလ္ကိတ္ကို အေမရိကန္ႏိုင္ငံ စီတယ္ျမိဳ႔ေလးမွာ ေမြးသည္။ ေမြးသကၠရာဇ္က ၁၉၅၅-ေအာက္တုိဘာလ ၂၈ ။ အေဖက
ေရွ႔ေန။ အေမက ေက်ာင္းဆရာမ ။ သူ႔အထက္မွာေတာ့ အစ္မ ႏွစ္ေယာက္ရွိပါသတဲ႔ ။ ၁၉၇၃
ခုႏွစ္မွာ ဟားဗတ္(Harvard) တကၠသိုလ္သို႔ သူတက္ေရာက္သည္၊ ၁၆၃၆ ခုႏွစ္ထဲက
စတင္တည္ေထာင္ခဲ႔ေသာ ဟားဗတ္ တကၠသိုလ္မွာ သူက သခ်ာၤေက်ာင္းသား ၊ သို႔ေသာ္လည္း
သူဘြဲ႔ရသည္ အထိ မတက္ခဲ႔၊ အခ်ိန္ကုန္သည္ဟုဆိုကာ
တစ္နွစ္ေက်ာ္နွစ္နွစ္နီးပါးမွာ ေက်ာင္းထြက္ခဲ႔သည္။၁၉၇၅ နွစ္ကိုေရာက္ေတာ့
ကမၻာေက်ာ္ မိုက္ခရိုေဆာ့ (Micro Soft) ကြန္ျပဴတာကုမၸဏီကို
တည္ေထာင္ခဲ႔ပါသည္။ သို႔ႏွင့္ ၁၉၇၀ နွစ္လြန္မ်ားက ဗိုလ္ဆြဲထားေသာ IBM
ကြန္ျပဴတာ ကုမၸဏီကို ၁၉၉၀ အလြန္ႏွစ္မ်ားမွာ Bill Gates ၏ မိုက္ခရိုေဆာ့ က
ေဘးဖယ္ထုတ္ျပစ္ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ မိုက္ခရိုေဆာ့ ကုမၸဏီ၏ Executive Chairman
ဘီလ္ကိတ္။
ဘီလ္ကိတ္ အေမ ေက်ာင္းဆရာမက သူ႔သား ဘီလ္ကိတ္အား ငယ္ငယ္ေလးထဲက ဘ၀လမ္းညႊန္အျဖစ္ ဆံုးမစကားတစ္ခုဆိုေလ့ ရွိခဲ႔သည္။ ပရဟိတ လုပ္ပါတဲ႔ ………
အေမ့စကားေၾကာင့္လားေတာ့မသိ ဘီလ္ကိတ္တို႔ ဇနီးေမာင္နွံက ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္
ေဖာင္ေဒးရွင္းတစ္ခု တည္ေထာင္လိုက္သည္။ Bill and Me Linda Gates Foundation ။
မတည္ေငြ ေဒၚလာ ၃၇.၃ ဘီလီယံ ျဖစ္သည္။ ၂၀၀၄ ကိုေရာက္လာေတာ့ ပရဟိတ ကို
စိတ္ႏွစ္လုပ္ဖို႔ သူစဥ္းစားသည္။ ၂၀၀၆ မွာ မိုက္ခရိုေဆာ့ ကုမၸဏီကေန
အလုပ္ထြက္ဖို႔ သူဆံုးျဖတ္သည္။ ၂၀၀၈ ၊ ဇြန္လ ၂၈ ရက္ေန႔တြင္ေတာ့ တကယ့္ကိုပဲ
မိုက္ခရိုေဆာ့ကေန သူအလုပ္ထြက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ သို႔ေသာ္ Non- Executive
Chairman အျဖစ္ တစ္ပတ္ကိုတစ္ရက္ေလာက္ ကုမၸဏီအလုပ္ လာလုပ္ေပးဖို႔
သူသေဘာတူခဲ႔သည္။ အဓိက ဘ၀ အစိတ္အပိုင္းကေတာ့ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြထဲမွာ
ႏွစ္ျမွဳတ္ဖို႔။
ဘီလ္ကိတ္က အားလပ္ခ်ိန္ေတာ့မွာ Online ကေန ဘူမိေဗဒ။ ရူပေဗဒ ႏွင့္ သမိုင္း တို႔ကို သင္ယူမည္ဟု ဆိုသည္။ သူက ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ
ေဒၚလာ ၅၈ ဘီလီယံ ကို အကုန္လွဴမည္ဟု ေၾကျငာထားသည္။ သူ၏ သား နဲ႔ သမီးကိုပင္
အေမြမေပး ။ ပညာသင္ေပးထားျပီးျဖစ္၍ လံုေလာက္ပါျပီတဲ႔။ဘီလ္ကိတ္က ဌက္ဖ်ား နဲ႔
AIDS တိုက္ဖ်က္ေရးတြင္ သူ႔ေငြေတြ သံုးဖို႔ အဓိက ရည္မွန္းသည္။ ေနာက္ AIDS
ကာကြယ္ေဆးထုတ္ဖို႔ ၊ ဆင္းရဲမႈတိုက္ဖ်က္ေရး၊ ေရရရွိေရး၊
ပညာေရး၊လယ္ယာေျမဖြံျဖိဳးေရး စသည္..စသည္မ်ား အတြက္ ။
ဒါ့အျပင္ေလာေလာဆယ္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေမလ ၂ရက္ေန႔နဲ႔ ၃ ရက္ေန႔မ်ားက တိုက္ခတ္သြားခဲ႔ေသာ
နာဂစ္မုန္တုိင္းလြန္ ေသာကေတြ ၊မ်က္ရည္စက္ေတြ၊ ေျခလြတ္လက္လြတ္ဘ၀မ်ားစြာအတြက္
ေဒၚလာ ၃သန္း ေပးလွဴထားသည့္ ဘီလ္ကိတ္။ တကယ့္တကယ္တမ္းေတာ့ အတၱဟိတေတြနွင့္
ထူထူထဲထဲ က်ပ္ညပ္လွ်က္ရွိေနေသာ ဤေလာက ထဲမွာ ပရဟိတ စိတ္ရွိဖို႔ဆိုတာ
ေတာ္ေတာ္ေလးခဲယဥ္းပါတယ္၊ အရိုးအရင္းေလး အၾကြင္းအက်န္ေလးမ်ားကိုသာ
ေပးခ်င္သူက ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္၊ အၾကြင္းမဲ႔ ေပးဆပ္ဖို႔ဆိုတာ မဟာဒုလႅဘတရား၊။
အခု ၅၈ ဘီလီယံတဲ႔ ၊ရွိတာ အကုန္တဲ႔ မ်က္ရည္မေျခာက္ေသာ ကမၻာ့သားမ်ားအတြက္တဲ႔
။ မိုက္ခရိုေဆာ့ ကုမၸဏီ၏ Window System ထက္ ဘီလ္ကိတ္၏
လူသားအက်ိဳးျပဳနွလံုးသားကို ကမၻာက မွတ္တမ္း တင္ထားခဲ႔ျပီ ျဖစ္ပါသည္
Wednesday, December 1, 2010
ကမၻာေျမကို ဖန္ဆင္းသူမွာ ဘုရားသခင္ မဟုတ္ဟု ေဟာ့ကင္းကဆို
ကမၻာေျမကို ဖန္ဆင္းသူမွာ ဘုရားသခင္ မဟုတ္ဟု ေဟာ့ကင္းကဆို
စၾကာဝဠာသည္ ဘုရားသခင္ ဖန္ဆင္းမႈေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ ရူပေဗဒ နိယာမအရ ျပင္းထန္ေသာ ေပါက္ကဲြမႈျဖစ္စဥ္ (Big Bang) ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေပၚလာရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း အဂၤလန္နိုင္ငံသား ရူပေဗဒ ပညာရွင္ စတီဖင္ေဟာ့ကင္းက အသစ္ထုတ္ေဝမည့္ စာအုပ္တြင္ ထုတ္ေဖာ္ ေရးသားလိုက္သည္။
အေမရိကန္ ရူပေဗဒ ပညာရွင္ Leonard Mlodinow နွင့္အတူ ပူးတဲြေရးသားသည့္ “The Grand Design” အမည္ရွိ စာအုပ္တြင္ေဟာ့ကင္းက စၾကာဝဠာကို ဖန္တီးသည့္ သီအိုရီသစ္မ်ားကို ေဖာ္ျပထားေၾကာင္း ၾကာသပေတးေန႔ထုတ္ တိုင္းမ္သတင္းစာအရ သိရွိရသည္။
ကမၻာေျမထု၏ ဆြဲငင္အားကဲ့သို႔ေသာ နိယာမတစ္ခုအရ စၾကာဝဠာသည္ တစ္စံုတစ္ရာ မရွိေသာ အေျခအေန တစ္ခုမွ မိမိဘာသာ ဖန္တီးယူနိုင္ေၾကာင္း၊ ပင္ကို သေဘာေဆာင္ေသာ ဖန္တီးမႈသည္ ဘာမ်ွမရွိျခင္းထက္ ပိုေသာ တစ္စံုတရာရွိျခင္း၏ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖစ္ၿပီး ထိုအခ်က္ေၾကာင့္ စၾကာဝဠာနွင့္ တကြ ကၽြန္ုပ္တို႔ တည္ရွိေနရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေဟာ့ကင္းက ေရးသားထားသည္။ စၾကာဝဠာ ျဖစ္တည္မႈ အတြက္ ဘုရားသခင္၏ စတင္ဖန္တီးမႈ တစ္စံုတစ္ရာ မလိုအပ္ဟု သူကဆိုသည္။
အသက္ ၆၈ နွစ္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ ေဟာ့ကင္းသည္ တြင္းနက္ႀကီးမ်ား (Black holes)၊ စၾကဝဠာေဗဒ၊ ကမၻာေျမ ဆဲြငင္အား ကြမ္တမ္နိယာမ တို႔ျဖင့္ ထင္ရွားေသာ သိပၸံပညာရွင္ တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ၁၉၈၈ ခုနွစ္က ထုတ္ေဝေသာ “A Brief History of Time” စာအုပ္ျဖင့္ တကမၻာလံုး အသိအမွတ္ျပဳေလာက္ေအာင္
ေအာင္ျမင္မႈ ရရွိခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ေခတ္သစ္ ရူပေဗဒ သေဘာတရားမ်ား ျဖစ္ေသာ အဲလ္ဘတ္အိုင္စတိုင္း၏ ႏႈိင္းရ သီအိုရီႏွင့္ ပရမာဏုျမဴမ်ားနွင့္ ပတ္သက္ေသာ ကြမ္တမ္သီအိုရီ တို႔ကို ဆက္စပ္နိုင္ရန္အတြက္ ၁၉၇၄ ခုနွစ္မွ စတင္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။
သူ၏ ေနာက္ဆံုး သံုးသပ္ တင္ျပခ်က္မ်ားသည္ ဖန္တီးရွင္ နတ္ဘုရားရွိသည္ဟု ယံုၾကည္မႈနွင့္ ပတ္သက္၍ ယခင္က အျမင္မ်ားကို ဆန္႔က်င္ေနသည္။ ရူပေဗဒဆိုင္ရာ နိယာမမ်ားအရ ျပင္းထန္ေသာ ေပါက္ကဲြမႈျဖစ္စဥ္ (Big Bang) တြင္ ဘုရားသခင္၏ ၾကားဝင္လုပ္ေဆာင္မႈ ရွိသည္ဟု ယံုၾကည္ရန္
မလိုအပ္ေၾကာင္း ယခင္က ေရးသားခဲ့သည္။ အကယ္၍ ကၽြန္ုပ္တို႔ အေနျဖင့္ ျပည့္စံုေသာ သီအိုရီကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့ပါက ၄င္းသည္ ဘုရားသခင္၏ စိတ္ဆႏၵကို နားလည္သင့္သည္ဟူေသာ လူသားတို႔၏ အေၾကာင္းျပခ်က္နွင့္ ပတ္သက္၍ အဆံုးစြန္ေသာ ေအာင္ျမင္မႈ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု “A Brief History” စာအုပ္တြင္ ေရးသားခဲ့သည္။ ၁၉၉၂ ခုနွစ္တြင္ ေနမွတပါး အျခား ၾကယ္တစ္ခုကို လွည့္ပတ္ေနေသာ ၿဂိဳလ္တစ္ခုကို ေတြ႔ရွိခဲ့ရျခင္းမွာ ရူပေဗဒ ဖခင္ႀကီး အိုင္ဆက္နယူတန္၏ စၾကာဝဠာသည္ ဘုရားသခင္၏ ဖန္တီးမႈမွလဲြ၍ အျခား ပရမ္းပတာ အေျခအေနေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာျခင္း မဟုတ္ဟူေသာ အျမင္ကို ေျပာင္းလဲရန္ အကူအညီ
ျဖစ္ခဲ့သည္ဟု သူ၏ ေနာက္္ဆံုး စာအုပ္တြင္ ေရးထားသည္။ ေနတစ္စင္းတည္းရွိမႈ၊ ေနႏွင့္ကမၻာ အကြာအေဝးနွင့္ ကမၻာေျမ အေလးခ်ိန္ တို႔၏ ကံအားေလ်ာ္စြာ
ေပါင္းစပ္မူ တို႔ျဖင့္ ကမၻာေျမသည္ လူသားတို႔အတြက္ အဆင္ေျပေသာ ေနရာတစ္ခုအျဖစ္ ရွိေနျခင္းမွာ ၿဂိဳလ္မ်ားနွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေျခအေနအရ တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခု ျဖစ္ေၾကာင္း သူက ေရးခဲ့သည္။
ေဟာ့ကင္းသည္ ၾကြက္သားမ်ား တျဖည္းျဖည္း ၾကံဳလွီလာသည့္ နာတာရွည္ေရာဂါ ခံစားေနရသူ ျဖစ္ၿပီး ကြန္ျပဴတာ အကူအညီျဖင့္ စကားေျပာေနရသူ ျဖစ္သည္။
သူသည္ ထိုေရာဂါကို အသက္ ၂၀ အရြယ္ကတည္းက ခံစားခဲ့ရေသာ္လည္း ကမၻာ့သိပၸံပညာရပ္ နယ္ပယ္တြင္ ဦးေဆာင္သူအျဖစ္ ရပ္တည္နိုင္ခဲ့ကာ “Star Trek” ရုပ္ရွင္ကားနွင့္ “Futurama” နွင့္ “The Simpsons” ကာတြန္းကားမ်ားတြင္ ဧည့္သည္ သရုပ္ေဆာင္အျဖစ္ ပါဝင္ခဲ့သည္။ ၁၉၇၉ ခုနွစ္မွ စတင္ကာ နယူတန္ထံမွ လဲႊေျပာင္း ရယူခဲ့ေသာ ကင္းဘရစ္ တကၠသိုလ္၏ သခၤ်ာပါေမာကၡခ်ုပ္ ရာထူးမွ အနားယူခဲ့သည္။
“The Grand Design” စာအုပ္မွာ ေနာက္အပတ္တြင္ စတင္ ေရာင္းခ်မည္ ျဖစ္သည္။
Source : Mandalay Gazette
ျမန္မာႏိုင္ငံ အတြင္းမွ တိုင္းရင္းသားမ်ား
ျမန္မာႏိုင္ငံ အတြင္းမွ တိုင္းရင္းသားမ်ား
မန္မာႏိုင္ငံအတြင္း မွီတင္းေနထုိင္ၾကေသာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးေပါင္း ၁၃၅ မ်ိဳး ကို အစုရွစ္စု ခြဲျခားထားသည္-
(က) ကခ်င္ (၁၂) မ်ိဳး
(ခ) ကယား (၉) မ်ိဳး
(ဂ) ကရင္ (၁၁) မ်ိဳး
(ဃ) ခ်င္း (၅၂) မ်ိဳး
(င) ဗမာ (၉) မ်ိဳး
(စ) မြန္ (၁) မ်ိဳး
(ဆ) ရခိုင္ (၇) မ်ိဳး
(ဇ) ရွမ္း (၃၄) မ်ိဳး ျဖစ္သည္။
(က) ကခ်င္ (၁၂) မ်ိဳး
၁။ ကခ်င္
၂။ တ႐ုမ္း
၃။ ဒေလာင္
၄။ ေဂၚရီ
၅။ ဂ်ိမ္းေဖာ
၆။ ခခု
၇။ ဒူးလန္း
၈။ မ႐ူ (ေလာ္ေ၀)
၉။ ရ၀မ္
၁၀။ အဇီး
၁၁။ လရွီ
၁၂။ လီဆူး
(ခ) ကယား (၉) မ်ိဳး
၁၃။ ကယား
၁၄။ ဇယိမ္း
၁၅။ ကယမ္း (ပေဒါင္)
၁၆။ ကဲ့ခို
၁၇။ ေဂဘား
၁၈။ ပရဲ (ကေယာ္)
၁၉။ မႏုမေနာ
၂၀။ ယင္းတလဲ
၂၁။ ယင္းေဘာ္
(ဂ) ကရင္ (၁၁) မ်ိဳး
၂၂။ ကရင္
၂၃။ ကရင္ျဖဴ
၂၄။ ပေလကီး
၂၅။ မြန္ကရင္ (စာျဖဴ)
၂၆။ စေကာ (ကရင္)
၂၇။ တေလွပြား
၂၈။ ပကူး
၂၉။ ဘြဲ
၃၀။ ေမာေနပြား
၃၁။ မိုးပြား
၃၂။ ပိုး (ကရင္)
(ဃ) ခ်င္း (၅၂) မ်ိဳး
၃၃။ ခ်င္း
၃၄။ ဆလိုင္း
၃၅။ ခမီ
၃၆။ ေခါႏိုး
၃၇။ ေခါင္ဆိုင္ခ်င္း
၃၈။ မယ္တိုင္ (ကသဲ)
၃၉။ ကလင္ေကာ (လုရွည္)
၄၀။ ေအာင္ခမီ
၄၁။ ေခါင္စို
၄၂။ စြာဆင္း(မ္)
၄၃။ ခြန္လီ (ဆင္မ္)
၄၄။ ဂန္တဲ့
၄၅။ ေဂြးတဲ
၄၆။ ငြန္း
၄၇။ ဆီစာန္
၄၈။ ဆင္တန္
၄၉။ ဆိုင္းတန္
၅၀။ ဇာေတာင္
၅၁။ ဇိုတံုး
၅၂။ ဇိုေဖ
၅၃။ ဇို
၅၄။ တီးတိန္ (တဲဒင္မ္)
၅၅။ ဇန္ၫွပ္
၅၆။ တေပါင္
၅၇။ ေတဇန္
၅၈။ တိုင္ခၽြန္း
၅၉။ တာ့ဒို
(င) ဗမာ (၉) မ်ိဳး
၈၆။ ဗမာ
၈၇။ ထား၀ယ္
၈၈။ ၿမိတ္
၈၉။ ေဆာ (ေယာ)
၉၀။ ရဘိန္း
၉၁။ ကဒူး (ခံုကူး)
၉၂။ ကနန္း
၉၃။ ဆလံု
၉၄။ ဇုန္း
(စ) မြန္ (၁) မ်ိဳး
၉၅။ မြန္
(ဆ) ရခိုင္ (၇) မ်ိဳး
၉၆။ ရခုိင္
၉၇။ ကမန္
၉၈။ ခမြီး
၉၉။ ဒိုင္းနက္
၁၀၀။ မရမာႀကီး
၁၀၁။ ၿမိဳ
၁၀၂။ သက္
(ဇ) ရွမ္း (၃၄) မ်ိဳး
၁၀၃။ ရွမ္း
၁၀၄။ ယြန္း (လာအို)
၁၀၅။ ကြီ
၁၀၆။ ဖ်င္
၁၀၇။ သအို
၁၀၈။ ဓေနာ
၁၀၉။ ပေလး
၁၁၀။ အင္
၁၁၁။ စံု (ဆံ)
၁၁၂။ ခမူ
၁၁၃။ ေကာ္ (အခါ-အီေကာ)
၁၁၄။ ကိုးကန္႔
၁၁၅။ ခႏၱီးရွမ္း
၁၁၆။ ဂံု (ခြန္)
၁၁၇။ ေတာင္႐ိုး
၁၁၈။ ဓႏု
၁၁၉။ ပေလာင္
၁၂၀။ ေျမာင္ဇီး
၁၂၁။ ယင္းၾကား
၁၂၂။ ယင္းနက္
၁၂၃။ ရွမ္းကေလး
၁၂၄။ ရွမ္းႀကီး
၁၂၅။ လားဟူ
၁၂၆။ အင္းသား
၁၂၇။ အိုက္ဆြယ္
၁၂၈။ ပအို႔၀္ (ေတာင္သူ)
၁၂၉။ တိုင္းလြယ္
၁၃၀။ တိုင္းလ်မ္
၁၃၁။ ထိုင္းလံု
၁၃၂။ တိုင္းေလ့
၁၃၃။ မိုင္းသာ
၁၃၄။ ေမာရွမ္း
၁၃၅။ ၀
ဘာသာစကား
ဘာသာစကား
ဘာသာစကား တစ္ခုရယ္လို႔ ျဖစ္လာၿပီ ဆိုရင္ ေ၀ါဟာရ ျပည့္စံုဖုိ႔အတြက္ စကားလံုး အသစ္ေတြတီ ထြင္ရသလို နီးစပ္ရာအင္အားႀကီး ဘာသာစကား တစ္ခုခုကေန ရွိႏွင့္ၿပီးသား သူတုိ႔ရဲ႕ စကားလံုးက ေကာက္ယူေမြးစား ၾကတာလည္း ရွိပါတယ္။ျမန္မာစာေပရယ္လို႔ ျဖစ္လာတာ တကယ္တမ္းျပန္တြက ္ၾကည့္ရင္ ႏွစ္ေပါင္း (၁၀၀၀) တစ္ေထာင္ မျပည့္ေသးပါဘူး။ ဒါျမန္မာစာဟဲ့ ဆိုၿပီး လက္ညိဳးထုိးျပႏိုင္တဲ့ ေက်ာက္စာက ေအဒီ ၁၁၁၃ မွာ ေရးထုိးတဲ့ ျမေစတီေက်ာက္စာမွာ အေစာဆံုးေတြ႕ရတာပါ။ျပန္တြက ္ၾကည့္ပါ။ ႏွစ္ေပါင္း (၈၉၅) ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ပညာရွင္ေတြရဲ႕ယူဆခ်က္ကေတာ့က်န္စစ္မင္းလက္ထက္မွာမွ ျမန္မာစာ ဆုိတာကို စံႏႈန္းတစ္ခုနဲ႔ ျဖစ္လာဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ့တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ဒါေပမယ့္ မြန္ပညာရွင္ေတြဟာ ေအဒီ ၅ ရာစုကတည္းက အိႏၵိယေတာင္ပိုင္းအကၡရာတစ္ခုျဖစ္တဲ့ပလႅ၀အကၡရာကုိ အေျခခံၿပီး မြန္အကၡရာေတြကို တီထြင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္က်န္စစ္မင္းလက္ထက္ျမန္မာအကၡရာေတြ ျပဳစုၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ အဲဒီေခတ္အခါက ၾသဇာအရွိဆံုးဘာသာစကားျဖစ္တဲ့မြန္ဘာသာရဲ႕ အကၡရာအေတာ္မ်ားမ်ားကို မူရင္းအတိုင္း ေမြးစားယူခဲ့ၾကတယ္။ အကၡရာတင္လားဆိုေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ စကားလံုး အေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း ယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္မားၿပီး ျဖစ္တဲ့မြန္ေတြဆီကေနေမြးစားယူခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တြင္တြင္ႀကီး သံုးေနတဲ့ စကားလံုးအေတာ္မ်ားမ်ားဟာမြန္စကားလံုးေတြပါလား ဆိုတာကို ေဒါက္တာမင္းတင္မြန္ ရဲ႕ မြန္-ျမန္မာစာေပေပါင္းကူးဆိုတဲ့စာအုပ္ ဖတ္လိုက္ရမွ အသိပညာ တိုးပြားလာတာေၾကာင့္ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ေတြလည္း သိေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ထပ္ဆင့္ကူးယူ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ စကားလံုးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေပ မယ့္ ထင္သာျမင္သာ႐ံုေလာက္ပဲတင္ျပႏိုင္တာမို႔အနည္းအက်ဥ္းပဲ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ အသိပညာ တိုးပြားႏုိင္ပါေစလို႔ ........
ဓါးျပ - ဓါးျပကာ ဆိုးသြမ္းေသာေၾကာင့္ “ဓါးျပ” ဟုလည္းေကာင္း၊ ခၽြန္ “ျမ” ေသာ “ဓါး” ကို ကိုင္ေဆာင္၍ ဆိုးသြမ္းေသာေၾကာင့္ “ဓါးျမ” ဟုလည္းေကာင္း၊ အေၾကာင္းျပၾကသည္။ ထိုအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားထက္ မြန္စကား “ဒမႅ” မွ ဆင္းသက္လာသည္ဟု ယူဆလွ်င္ ပို၍ သင့္ေလ်ာ္ပါသည္။ “ဒမႅ” ကို ေမြးစားခဲ့သည့္အတြက္ “ဒျမ” ဟု အသံထြက္၍ ရြတ္ဆိုေနျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
တလား - မြန္ဘာသာ၌ “တလာ” (အသံထြက္ - တလား) သည္ “ေသတၱာ” ဟု အဓိပၸာယ္ရပါသည္။ ေသတၱာပံုရွိေသာ ဗံုတူရိယာကို “ဗာတ္တလာ” ဟုေခၚသည္။ ယင္းတူရိယာကို ျမန္မာတို႔က “ပတၱလား” ဟု ေခၚပါသည္။ မြန္စကားလံုး “တႅာ” ႏွင့္ ျမန္မာ “သစ္” ကို ေပါင္းလိုက္ေသာအခါ “သစ္တႅာ”၊ ထုိမွတစ္ဖန္ “ေသတၱာ” ဟု ျဖစ္လာဖြယ္ရွိပါသည္။
သင္းပိုင္ - “သင္း” တစ္လံုး “ပိုင္” တစ္လံုး အဓိပၸာယ္ ၾကံယူလွ်င္ သင္းပိုင္၏ အဓိပၸာယ္ကို မရပါ။ သင္းပိုင္သည္ ပါဠိမွ ဆင္းသက္သည္လည္း မဟုတ္ပါ။ နံငယ္ပိုင္းကဲ့သုိ႔ေသာ ခါး၀တ္ပုဆိုးကို “သပိုင္” ဟု မြန္တုိ႔က သမား႐ိုးက် ေခၚဆိုခဲ့ၾကသည္။ သင္းပိုင္ကိုလည္း “သပိုင္” ဟုပင္ ယခုတိုင္ ေခၚဆိုေနပါသည္။ ထို “သပိုင္” မွ “သင္းပိုင္” ျဖစ္လာသည္ဟု ယူဆသင့္ပါသည္။
ကႏုသင္း၊ ခ႐ုသင္း - ခ႐ုကုိ မြန္တို႔က “ကႏု” ဟု ေခၚသည္။ ကႏုသင္း (၀ါ) ခ႐ုသင္းဟူေသာ ေ၀ါဟာရသည္ မြန္တို႔အေခၚ “ကႏုသင္” မွ ဆင္းသက္လာသည္ဟု ယူဆရပါသည္။ “သင္” သည္ ကမ္းေျခဟု အဓိပၸာယ္ရပါသည္။ ပင္လယ္ကမ္းစပ္၌ ေတြ႕ရေသာ ခ႐ုတစ္မ်ဳိးဟု အဓိပၸာယ္ ရပါသည္။
ခ႐ုကမာ - မြန္ဘာသာ၌ ေရကန္ကို “ကမာ” ဟုေခၚသည္။ ေရကန္ခ႐ုကို “ကႏုကမာ” ဟု ေခၚသည္။ ယင္းအေခၚမွ “ခ႐ုကမာ” ဆင္းသက္လာသည္မွာ ထင္ရွားပါသည္။
အိတ္ေထာင္ - ရွပ္အကႌ်တြင္ ေထာင္ေနေသာ အိတ္ျဖစ္၍ “အိတ္ေထာင္” ေခၚသည္ဟု မယူဆေစလိုပါ။ အိတ္ကို မြန္တို႔က “ထုိင္” (အသံထြက္ ေထာင္း) ဟု ေခၚပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “အိတ္ေထာင္” သည္ ျမန္မာ “အိတ္” ႏွင့္ မြန္ “ထိုင္” တို႔ ေပါင္းစပ္ရာမွ ျဖစ္လာသည္ဟု ယူဆေစလုိပါသည္။ အိတ္ကို မြန္တို႔က “ထုိင္” (အသံထြက္ ေထာင္း) ဟုေခၚပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “အိတ္ေထာင္” သည္ ျမန္မာ “အိတ္” ႏွင့္ မြန္ “ထိုင္” တို႔ ေပါင္းစပ္ရာမွ ျဖစ္လာသည္ဟု ယူဆေစလိုပါသည္။
လက္ေကာက္ - လက္၌ ၀တ္ေသာတန္ဆာကို “လက္ေကာက္” ဟုေခၚၿပီး ေျခ၌ ၀တ္ေသာတန္ဆာကို “ေျခေကာက္” ဟု မေခၚဘဲ “ေျခက်င္း” ဟု ေခၚသည္မွာ ဆန္းေနပါသည္။ အမွန္မွာ “ေကာက္” သည္ မြန္ေ၀ါဟာရ “လကံက္” (အသံထြက္ - လေကာက္) ကို ေမြးစားထားျခင္း သာျဖစ္သည္။ လက္ေကာက္ကို မြန္တုိ႔က “လကံက္တဲ” ဟု ေခၚပါသည္။ “တဲ” မွာ “လက္” ျဖစ္ပါသည္။
အေကာက္အခြန္ - ျမန္မာ “အေကာက္” သည္ မြန္ “အကံက္” ႏွင့္ အသံတူ အဓိပၸာယ္တူ၍ ျမန္မာ “အခြန္” သည္ မြန္ “အေခါန္” ႏွင့္ အသံတူ အဓိပၸာယ္တူပါသည္။ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ျခင္း၊ အခြန္အေကာက္ စည္းၾကပ္ျခင္းတုိ႔ကုိ မြန္တို႔က ဦးစြာ ေဆာင္ရြက္သူမ်ားျဖစ္၍ “အေကာက္အခြန္” သည္ မြန္တို႔၏ “အကံက္အေခါန္” ကို ေမြးစားထားသည္ဟု ယူဆသင့္ပါသည္။
ဘုဘမသိ - ဘုႏွင့္ဘကို မခြဲျခားတတ္ျခင္းကုိ အေျခခံ၍ ဘုမသိဘမသိ ျဖစ္ေပၚလာသည္ဟု ယူဆလွ်င္ အလြန္တိမ္ေသာ ယူဆခ်က္ျဖစ္ေပမည္။ အမွန္မွာ “ဘုမသိ ဘမသိ” ကို “ဗုမသိ ဗမသိ” ဟု ေရးသင့္ပါသည္။ မြန္ဘာသာတြင္ အျဖဴကို “ဗု” ဟုေခၚ၍ အမဲကုိ “ဗစံက္” ဟုေခၚသည္။ အျဖဴမသိ အမဲမသိသည့္ သေဘာကုိ “ဗုဗဟြံတီ” (ဗုဗမသိ) ဟု ဆိုၾကပါသည္။ ဗ မွာ ဗစံက္၏ ေရွ႕စကားလံုးျဖစ္သည္။
ဗုန္းေဗာလေအာ - အလြန္မ်ားျပားျခင္း၊ အဖိတ္အစင္ျဖစ္ေအာင္ ေပါမ်ားျခင္းတို႔ကုိ “ဗုန္းေဗာလေအာ” ျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကပါသည္။ မြန္ဘာသာတြင္ ဤအဓိပၸာယ္ႏွင့္ အသံုးျပဳေသာ စကားလံုးႏွစ္လံုး ရွိပါသည္။ “ဗုန္ဗ၀္” (ဗံုးေဗာ) ႏွင့္ “ဗ၀္အ၀္” (ေဗာေအာ) တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ယင္းေ၀ါဟာရ ႏွစ္လံုးကို ေပါင္းစပ္၍ “ဗုန္းေဗာလေအာ” ကို တီထြင္ခဲ့သည္ဟု ယူဆလွ်င္ သင့္ျမတ္ပါသည္။
ျပတင္း - ေခါင္းျပဴထြက္ကာ ၾကည့္ေသာအေပါက္ ျဖစ္၍ “ျပဴတင္းေပါက္” ဟု အခ်ိဳ႕က ဆိုၾကသည္။ မျဖစ္တန္ရာပါ။ ျပတင္းေပါက္ဟု အဓိပၸာယ္ရေသာ မြန္ေ၀ါဟာရ “ဗတင္” မွ “ျပတင္း” ျဖစ္လာသည္ဟု ယူဆလွ်င္ သင့္ျမတ္ပါသည္။
စစ္ကဲ၊ သူရဲ - ဤေ၀ါဟာရမ်ားသည္ မြန္ဘာသာ “စက္ကာဲ” ႏွင့္ “သရာဲ” အသီးသီးတုိ႔မွ ဆင္းသက္လာသည္ဟု ယူဆရပါသည္။ ႏိုင္ငံ အုပ္ခ်ဳပ္မႈဆိုင္ရာတြင္ မြန္က ျမန္မာထက္ ေစာသည္ကုိ မေမ့သင့္ပါ။
ဤတြင္ “စာေပတန္ေဆာင္” စာမ်က္ႏွာ ၄၆၀ ၌ ပါေမာကၡ ဦးခ်မ္းျမ ေရးသားထားသည့္ စာပိုဒ္တစ္ခုျဖင့္
နိဂံုးခ်ဳပ္လိုပါသည္။
အထက္ပါ မြန္စကားလံုးမ်ားကုိ ျမန္မာတို႔က ေကာက္ယူေမြးစား သံုးထားေၾကာင္းကုိ သာဓကျပရာ၌ အေရးႀကီးေသာ ထင္ရွားေသာ စကားလံုး အခ်ဳိ႕ကုိသာ တင္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ စင္စစ္ဆိုေသာ္ ျမန္မာစကားရင္းမ်ားတြင္ မ်ားျပားလွစြာေသာ မြန္စကားတို႔သည္ ျမန္မာစကားအသြင္ျဖင့္ ရပ္တည္လ်က္ ရွိေနပါသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ ေမြးစားထားသည္ဟု ဆိုရေစကာမူ ေမြးစားထားသည္ ဟူ၍မွ်ပင္ မရိပ္မိ မသိရွိရေလာက္ေအာင္ ျမန္မာစကားျဖစ္၍ ေနၾကပါသည္။ ဤသုိ႔ ျမန္မာစကား၌ မြန္စကားတုိ႔ ေရာယွက္ ပါ၀င္ေနသည္ကို ေထာက္သည္ရွိေသာ္ ေရွးအခါက မြန္ႏွင့္ဗမာတို႔သည္ မည္မွ် ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနထုိင္ဆက္ဆံလာၾကသည္ကို ေတြးေတာၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အုပ္စည္းမပ်က္ ေပါင္းသင္းေနထုိင္လာၾကၿပီး တစ္ဦး၏ပစၥည္းကို တစ္ဦးက မည္သို႔ပင္ သံုးစြဲယူငင္ေစကာမူေက်ေက်နပ္နပ္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ႏွင့္ ေပးကမ္းသံုးစြဲ လာၾကေၾကာင္းမွာ ထင္ရွားပါသည္။ မြန္ႏွင့္ဗမာတို႔သည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး သားခ်င္းသမီးခ်င္း ဖလွယ္၍ ေကာက္ယူေမြးစားလာသကဲ့သို႔ ေသြးခ်င္းေႏွာ၍ ေဆြးမ်ဳိးေတာ္စပ္လာၾကသည္ကို ေထာက္ထားလ်က္ မည္သည့္အခါမွ် စိတ္ မပ်က္ဘဲ “မြန္ဗန္မာ” ဟူေသာ စကားသည္ ဆက္လက္၍ အဓြန္႔ရွည္စြာ တည္ေနပါေစသတည္းဟု ဆုေတာင္းရပါေၾကာင္း ..... ။
ဘာသာစကား တစ္ခုရယ္လို႔ ျဖစ္လာၿပီ ဆိုရင္ ေ၀ါဟာရ ျပည့္စံုဖုိ႔အတြက္ စကားလံုး အသစ္ေတြတီ ထြင္ရသလို နီးစပ္ရာအင္အားႀကီး ဘာသာစကား တစ္ခုခုကေန ရွိႏွင့္ၿပီးသား သူတုိ႔ရဲ႕ စကားလံုးက ေကာက္ယူေမြးစား ၾကတာလည္း ရွိပါတယ္။ျမန္မာစာေပရယ္လို႔ ျဖစ္လာတာ တကယ္တမ္းျပန္တြက ္ၾကည့္ရင္ ႏွစ္ေပါင္း (၁၀၀၀) တစ္ေထာင္ မျပည့္ေသးပါဘူး။ ဒါျမန္မာစာဟဲ့ ဆိုၿပီး လက္ညိဳးထုိးျပႏိုင္တဲ့ ေက်ာက္စာက ေအဒီ ၁၁၁၃ မွာ ေရးထုိးတဲ့ ျမေစတီေက်ာက္စာမွာ အေစာဆံုးေတြ႕ရတာပါ။ျပန္တြက ္ၾကည့္ပါ။ ႏွစ္ေပါင္း (၈၉၅) ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ပညာရွင္ေတြရဲ႕ယူဆခ်က္ကေတာ့က်န္စစ္မင္းလက္ထက္မွာမွ ျမန္မာစာ ဆုိတာကို စံႏႈန္းတစ္ခုနဲ႔ ျဖစ္လာဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ့တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ဒါေပမယ့္ မြန္ပညာရွင္ေတြဟာ ေအဒီ ၅ ရာစုကတည္းက အိႏၵိယေတာင္ပိုင္းအကၡရာတစ္ခုျဖစ္တဲ့ပလႅ၀အကၡရာကုိ အေျခခံၿပီး မြန္အကၡရာေတြကို တီထြင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္က်န္စစ္မင္းလက္ထက္ျမန္မာအကၡရာေတြ ျပဳစုၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ အဲဒီေခတ္အခါက ၾသဇာအရွိဆံုးဘာသာစကားျဖစ္တဲ့မြန္ဘာသာရဲ႕ အကၡရာအေတာ္မ်ားမ်ားကို မူရင္းအတိုင္း ေမြးစားယူခဲ့ၾကတယ္။ အကၡရာတင္လားဆိုေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ စကားလံုး အေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း ယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္မားၿပီး ျဖစ္တဲ့မြန္ေတြဆီကေနေမြးစားယူခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တြင္တြင္ႀကီး သံုးေနတဲ့ စကားလံုးအေတာ္မ်ားမ်ားဟာမြန္စကားလံုးေတြပါလား ဆိုတာကို ေဒါက္တာမင္းတင္မြန္ ရဲ႕ မြန္-ျမန္မာစာေပေပါင္းကူးဆိုတဲ့စာအုပ္ ဖတ္လိုက္ရမွ အသိပညာ တိုးပြားလာတာေၾကာင့္ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ေတြလည္း သိေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ထပ္ဆင့္ကူးယူ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ စကားလံုးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေပ မယ့္ ထင္သာျမင္သာ႐ံုေလာက္ပဲတင္ျပႏိုင္တာမို႔အနည္းအက်ဥ္းပဲ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ အသိပညာ တိုးပြားႏုိင္ပါေစလို႔ ........
ဓါးျပ - ဓါးျပကာ ဆိုးသြမ္းေသာေၾကာင့္ “ဓါးျပ” ဟုလည္းေကာင္း၊ ခၽြန္ “ျမ” ေသာ “ဓါး” ကို ကိုင္ေဆာင္၍ ဆိုးသြမ္းေသာေၾကာင့္ “ဓါးျမ” ဟုလည္းေကာင္း၊ အေၾကာင္းျပၾကသည္။ ထိုအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားထက္ မြန္စကား “ဒမႅ” မွ ဆင္းသက္လာသည္ဟု ယူဆလွ်င္ ပို၍ သင့္ေလ်ာ္ပါသည္။ “ဒမႅ” ကို ေမြးစားခဲ့သည့္အတြက္ “ဒျမ” ဟု အသံထြက္၍ ရြတ္ဆိုေနျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
တလား - မြန္ဘာသာ၌ “တလာ” (အသံထြက္ - တလား) သည္ “ေသတၱာ” ဟု အဓိပၸာယ္ရပါသည္။ ေသတၱာပံုရွိေသာ ဗံုတူရိယာကို “ဗာတ္တလာ” ဟုေခၚသည္။ ယင္းတူရိယာကို ျမန္မာတို႔က “ပတၱလား” ဟု ေခၚပါသည္။ မြန္စကားလံုး “တႅာ” ႏွင့္ ျမန္မာ “သစ္” ကို ေပါင္းလိုက္ေသာအခါ “သစ္တႅာ”၊ ထုိမွတစ္ဖန္ “ေသတၱာ” ဟု ျဖစ္လာဖြယ္ရွိပါသည္။
သင္းပိုင္ - “သင္း” တစ္လံုး “ပိုင္” တစ္လံုး အဓိပၸာယ္ ၾကံယူလွ်င္ သင္းပိုင္၏ အဓိပၸာယ္ကို မရပါ။ သင္းပိုင္သည္ ပါဠိမွ ဆင္းသက္သည္လည္း မဟုတ္ပါ။ နံငယ္ပိုင္းကဲ့သုိ႔ေသာ ခါး၀တ္ပုဆိုးကို “သပိုင္” ဟု မြန္တုိ႔က သမား႐ိုးက် ေခၚဆိုခဲ့ၾကသည္။ သင္းပိုင္ကိုလည္း “သပိုင္” ဟုပင္ ယခုတိုင္ ေခၚဆိုေနပါသည္။ ထို “သပိုင္” မွ “သင္းပိုင္” ျဖစ္လာသည္ဟု ယူဆသင့္ပါသည္။
ကႏုသင္း၊ ခ႐ုသင္း - ခ႐ုကုိ မြန္တို႔က “ကႏု” ဟု ေခၚသည္။ ကႏုသင္း (၀ါ) ခ႐ုသင္းဟူေသာ ေ၀ါဟာရသည္ မြန္တို႔အေခၚ “ကႏုသင္” မွ ဆင္းသက္လာသည္ဟု ယူဆရပါသည္။ “သင္” သည္ ကမ္းေျခဟု အဓိပၸာယ္ရပါသည္။ ပင္လယ္ကမ္းစပ္၌ ေတြ႕ရေသာ ခ႐ုတစ္မ်ဳိးဟု အဓိပၸာယ္ ရပါသည္။
ခ႐ုကမာ - မြန္ဘာသာ၌ ေရကန္ကို “ကမာ” ဟုေခၚသည္။ ေရကန္ခ႐ုကို “ကႏုကမာ” ဟု ေခၚသည္။ ယင္းအေခၚမွ “ခ႐ုကမာ” ဆင္းသက္လာသည္မွာ ထင္ရွားပါသည္။
အိတ္ေထာင္ - ရွပ္အကႌ်တြင္ ေထာင္ေနေသာ အိတ္ျဖစ္၍ “အိတ္ေထာင္” ေခၚသည္ဟု မယူဆေစလိုပါ။ အိတ္ကို မြန္တို႔က “ထုိင္” (အသံထြက္ ေထာင္း) ဟု ေခၚပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “အိတ္ေထာင္” သည္ ျမန္မာ “အိတ္” ႏွင့္ မြန္ “ထိုင္” တို႔ ေပါင္းစပ္ရာမွ ျဖစ္လာသည္ဟု ယူဆေစလုိပါသည္။ အိတ္ကို မြန္တို႔က “ထုိင္” (အသံထြက္ ေထာင္း) ဟုေခၚပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “အိတ္ေထာင္” သည္ ျမန္မာ “အိတ္” ႏွင့္ မြန္ “ထိုင္” တို႔ ေပါင္းစပ္ရာမွ ျဖစ္လာသည္ဟု ယူဆေစလိုပါသည္။
လက္ေကာက္ - လက္၌ ၀တ္ေသာတန္ဆာကို “လက္ေကာက္” ဟုေခၚၿပီး ေျခ၌ ၀တ္ေသာတန္ဆာကို “ေျခေကာက္” ဟု မေခၚဘဲ “ေျခက်င္း” ဟု ေခၚသည္မွာ ဆန္းေနပါသည္။ အမွန္မွာ “ေကာက္” သည္ မြန္ေ၀ါဟာရ “လကံက္” (အသံထြက္ - လေကာက္) ကို ေမြးစားထားျခင္း သာျဖစ္သည္။ လက္ေကာက္ကို မြန္တုိ႔က “လကံက္တဲ” ဟု ေခၚပါသည္။ “တဲ” မွာ “လက္” ျဖစ္ပါသည္။
အေကာက္အခြန္ - ျမန္မာ “အေကာက္” သည္ မြန္ “အကံက္” ႏွင့္ အသံတူ အဓိပၸာယ္တူ၍ ျမန္မာ “အခြန္” သည္ မြန္ “အေခါန္” ႏွင့္ အသံတူ အဓိပၸာယ္တူပါသည္။ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ျခင္း၊ အခြန္အေကာက္ စည္းၾကပ္ျခင္းတုိ႔ကုိ မြန္တို႔က ဦးစြာ ေဆာင္ရြက္သူမ်ားျဖစ္၍ “အေကာက္အခြန္” သည္ မြန္တို႔၏ “အကံက္အေခါန္” ကို ေမြးစားထားသည္ဟု ယူဆသင့္ပါသည္။
ဘုဘမသိ - ဘုႏွင့္ဘကို မခြဲျခားတတ္ျခင္းကုိ အေျခခံ၍ ဘုမသိဘမသိ ျဖစ္ေပၚလာသည္ဟု ယူဆလွ်င္ အလြန္တိမ္ေသာ ယူဆခ်က္ျဖစ္ေပမည္။ အမွန္မွာ “ဘုမသိ ဘမသိ” ကို “ဗုမသိ ဗမသိ” ဟု ေရးသင့္ပါသည္။ မြန္ဘာသာတြင္ အျဖဴကို “ဗု” ဟုေခၚ၍ အမဲကုိ “ဗစံက္” ဟုေခၚသည္။ အျဖဴမသိ အမဲမသိသည့္ သေဘာကုိ “ဗုဗဟြံတီ” (ဗုဗမသိ) ဟု ဆိုၾကပါသည္။ ဗ မွာ ဗစံက္၏ ေရွ႕စကားလံုးျဖစ္သည္။
ဗုန္းေဗာလေအာ - အလြန္မ်ားျပားျခင္း၊ အဖိတ္အစင္ျဖစ္ေအာင္ ေပါမ်ားျခင္းတို႔ကုိ “ဗုန္းေဗာလေအာ” ျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကပါသည္။ မြန္ဘာသာတြင္ ဤအဓိပၸာယ္ႏွင့္ အသံုးျပဳေသာ စကားလံုးႏွစ္လံုး ရွိပါသည္။ “ဗုန္ဗ၀္” (ဗံုးေဗာ) ႏွင့္ “ဗ၀္အ၀္” (ေဗာေအာ) တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ယင္းေ၀ါဟာရ ႏွစ္လံုးကို ေပါင္းစပ္၍ “ဗုန္းေဗာလေအာ” ကို တီထြင္ခဲ့သည္ဟု ယူဆလွ်င္ သင့္ျမတ္ပါသည္။
ျပတင္း - ေခါင္းျပဴထြက္ကာ ၾကည့္ေသာအေပါက္ ျဖစ္၍ “ျပဴတင္းေပါက္” ဟု အခ်ိဳ႕က ဆိုၾကသည္။ မျဖစ္တန္ရာပါ။ ျပတင္းေပါက္ဟု အဓိပၸာယ္ရေသာ မြန္ေ၀ါဟာရ “ဗတင္” မွ “ျပတင္း” ျဖစ္လာသည္ဟု ယူဆလွ်င္ သင့္ျမတ္ပါသည္။
စစ္ကဲ၊ သူရဲ - ဤေ၀ါဟာရမ်ားသည္ မြန္ဘာသာ “စက္ကာဲ” ႏွင့္ “သရာဲ” အသီးသီးတုိ႔မွ ဆင္းသက္လာသည္ဟု ယူဆရပါသည္။ ႏိုင္ငံ အုပ္ခ်ဳပ္မႈဆိုင္ရာတြင္ မြန္က ျမန္မာထက္ ေစာသည္ကုိ မေမ့သင့္ပါ။
ဤတြင္ “စာေပတန္ေဆာင္” စာမ်က္ႏွာ ၄၆၀ ၌ ပါေမာကၡ ဦးခ်မ္းျမ ေရးသားထားသည့္ စာပိုဒ္တစ္ခုျဖင့္
နိဂံုးခ်ဳပ္လိုပါသည္။
အထက္ပါ မြန္စကားလံုးမ်ားကုိ ျမန္မာတို႔က ေကာက္ယူေမြးစား သံုးထားေၾကာင္းကုိ သာဓကျပရာ၌ အေရးႀကီးေသာ ထင္ရွားေသာ စကားလံုး အခ်ဳိ႕ကုိသာ တင္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ စင္စစ္ဆိုေသာ္ ျမန္မာစကားရင္းမ်ားတြင္ မ်ားျပားလွစြာေသာ မြန္စကားတို႔သည္ ျမန္မာစကားအသြင္ျဖင့္ ရပ္တည္လ်က္ ရွိေနပါသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ ေမြးစားထားသည္ဟု ဆိုရေစကာမူ ေမြးစားထားသည္ ဟူ၍မွ်ပင္ မရိပ္မိ မသိရွိရေလာက္ေအာင္ ျမန္မာစကားျဖစ္၍ ေနၾကပါသည္။ ဤသုိ႔ ျမန္မာစကား၌ မြန္စကားတုိ႔ ေရာယွက္ ပါ၀င္ေနသည္ကို ေထာက္သည္ရွိေသာ္ ေရွးအခါက မြန္ႏွင့္ဗမာတို႔သည္ မည္မွ် ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနထုိင္ဆက္ဆံလာၾကသည္ကို ေတြးေတာၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အုပ္စည္းမပ်က္ ေပါင္းသင္းေနထုိင္လာၾကၿပီး တစ္ဦး၏ပစၥည္းကို တစ္ဦးက မည္သို႔ပင္ သံုးစြဲယူငင္ေစကာမူေက်ေက်နပ္နပ္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ႏွင့္ ေပးကမ္းသံုးစြဲ လာၾကေၾကာင္းမွာ ထင္ရွားပါသည္။ မြန္ႏွင့္ဗမာတို႔သည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး သားခ်င္းသမီးခ်င္း ဖလွယ္၍ ေကာက္ယူေမြးစားလာသကဲ့သို႔ ေသြးခ်င္းေႏွာ၍ ေဆြးမ်ဳိးေတာ္စပ္လာၾကသည္ကို ေထာက္ထားလ်က္ မည္သည့္အခါမွ် စိတ္ မပ်က္ဘဲ “မြန္ဗန္မာ” ဟူေသာ စကားသည္ ဆက္လက္၍ အဓြန္႔ရွည္စြာ တည္ေနပါေစသတည္းဟု ဆုေတာင္းရပါေၾကာင္း ..... ။
World AIDS Day ကမာၻ႔ (ေအ-အိုင္-ဒီ-အက္စ္) ေန႔
World AIDS Day ကမာၻ႔ (ေအ-အိုင္-ဒီ-အက္စ္) ေန႔
• ကမာၻ႔ AIDS ေန႔ကို ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဒီဇဘၤာ ၁ ရက္ေန႔ကတည္းက AIDS ေရာဂါတိုက္ဖ်က္ေရးအတြက္
• ရံပံုေငြရွာဘို႔၊
• တလြဲ အယူအဆေတြကို ပယ္ဖ်က္ဘို႔ နဲ႔
• အသိပညာ တိုးတက္ေစေရးတို႔အတြက္ သတ္မွတ္ က်င္းပေနခဲ့တယ္။
• HIV ဆိုတာ ေပ်ာက္မသြားေသးဘူး။ လုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ေနေသးတယ္ ဆိုတာကို လူအမ်ားကို သိေစေအာင္ လုပ္ရလို႔ ကမာၻ႔ AIDS ေန႔က အေရးၾကီးတယ္။
• UNAIDS ရဲ႕ ခန္႔မွန္းခ်က္အရ ကေလး ၂႕၅ သန္း အပါအ၀င္ လူေပါင္း ၃၃႕၃ သန္းမွာ HIV ပိုး ရွိေနၾကတယ္။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္တံုးက လူနာသစ္ ၂႕၆ သန္းထပ္ရွိခဲ့ျပီး၊ ၁႕၈ သန္း ဒီေရာဂါေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ၾကရတယ္။
• ဒီေရာဂါ ျဖစ္သူထဲက တကယ့္ အမ်ားစုၾကီးဟာ ၀င္ေငြနည္း၊ ၀င္ေငြ အလယ္အလတ္သာရွိတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြက ျဖစ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ HIV ဟာ ႏိုင္ငံတိုင္းက ေယာက္်ား-မိန္းမ-ကေလး အားလံုးကို ျခိမ္းေျခာက္ ေနတာပါ။
• World AIDS Day theme ကေတာ့ Universal Access and Human Rights “အားလံုး လက္လမ္းမီေရး နဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရး” ဆိုတာ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္ ျဖစ္တယ္။
• ကမာၻ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြက HIV/AIDS ကုသေရး၊ ကာကြယ္ေရး ဆိုတာ “လူ႔အခြင့္အေရး” အျဖစ္ လက္ခံၾကျပီး၊ HIV/AIDS နဲ႔ ဆိုင္တာေတြကို လက္လွမ္းမီဘို႔ တန္ဘိုးရွိတဲ့ တိုးတက္မႈေတြ လုပ္ခဲ့ၾကေပမဲ့၊ လုပ္စရာေတြ တေလွၾကီး က်န္ေနေသးတယ္။ ၀င္ေငြနည္း နဲ႔ ၀င္ေငြအလတ္စားရွိ တိုင္းျပည္ေတြမွာ ဒီေရာဂါေဆး ARV ကို လူဦးေရ တ၀က္ေတာင္မွ မရႏိုင္ၾကေသးဘူး။ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တိုင္း လူသန္းမ်ားစြာ ကူးစက္ခံေနရဆဲ ျဖစ္လို႔ပါ။
• HIV/AIDS ကပ္ေရာဂါ တိုက္ဖ်က္ဘို႔ “လူ႔အခြင့္အေရး” ဟာ အေျခခံက်တယ္။ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖါက္ ခံရတာဟာ HIV ျပန္႔ႏွံ႔ေအာင္ အားေပးတာဘဲ။ အပယ္ခံေတြ ဥပမာ မူးယစ္ေဆး ထိုးသူေတြနဲ႔ လိင္နဲ႔ အသက္ ေမြးရသူေတြကို အႏၲရာယ္ပိုျပီး က်ေရာက္ေစတယ္။ လူတဦးခ်င္းရဲ႕ အခြင့္အေရးကို ကာကြယ္ေပးရင္ HIV ရွိေပမဲ့ ခြဲျခားခံရမႈ ကင္းကင္းနဲ႔ အသက္ရွင္ ေနႏိုင္ေစမယ္။
• တေယာက္ခ်င္းျဖစ္ျဖစ္၊ ကြန္ျမဴနတီလိုက္ျဖစ္ျဖစ္၊ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္ျဖစ္၊ HIV/AIDS ေရာဂါ ကာကြယ္၊ ေစာင့္ေရွာက္၊ ကုသေရးမွာ တကမာၻလံုးဆိုင္ရာ ရည္မွန္းခ်က္ ျပည့္မီဘို႔အတြက္ လူ႔အခြင့္အေရး ကာကြယ္ေပးဘို႔ World AIDS Day ကမာၻ႔ AIDS ေန႔ဟာ အခြင့္အလမ္းတခု ျဖစ္တယ္။
• သင္ ဘာလုပ္ႏိုင္သလဲ။ အနီေရာင္ ဖဲျပားေလး ၀တ္ထားျပီး အသိပညာျဖန္႔ေပးပါ။
• အနီေရာင္ ဖဲျပားေလးဟာ ႏိုင္ငံတကာ AIDS ေရာဂါ အသိၾကြယ္ေစဘို႔ စာနာစိတ္နဲ႔ လူတိုင္း ၀တ္ဆင္ၾကတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ သေကၤတ ျဖစ္တယ္။ သူမ်ားေတြကိုလဲ HIV ကို စိုးရိမ္ေစဘ္ို႔၊ ကူညီၾကဘို႔၊ ပါ၀င္လာၾကဘို႔ တိုက္တြန္းရာ ၾကေစတယ္။
• အနီေရာင္ ဖဲျပားေလးကို ဘယ္သူကမဆို အလြယ္တကူ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ပါ။ တရား၀င္ ျပဳလုပ္သူဆိုတာ မရွိပါ။
• တကယ္လို႔ ဒိထက္ပိုျပီး စိတ္၀င္စားတယ္ဆိုရင္ နီးစပ္ရာ အစီအစဥ္ေတြမွာ ပါ၀င္ပါ။ တကမာၻလံုးမွာ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ေနၾကပါတယ္။ ကုိယ္တိုင္လဲ တီထြင္လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။
HIV/AIDS ဟာ ကပ္ေရာဂါ
HIV ပိုးကို ၁၉၈၁ ခုႏွစ္က စေတြ႔ခဲ့ျပီး၊ HIV/AIDS ဟာ တစ္ကမာၻလံုးကို ျခိမ္းေျခာက္ အႏၲရာယ္ ျပဳေနဆဲ ကပ္ေရာဂါ Pandemic diseases ေတြထဲက တစ္မ်ဳိး ျဖစ္တယ္။ HIV ဗိုင္းရပ္စ္ဟာ Retroviridae အုပ္စု၀င္ ျဖစ္ျပီး HIV-1 နဲ႔ HIV-2 ဆိုျပီး ႏွစ္မ်ဳိး႐ွိတယ္။ HIV-1 ဟာ ပိုမို ျပင္းထန္တယ္၊ ကူးစက္လြယ္တယ္။ ကူးစက္ခံရရင္ လူ႔ခႏၶာကိုယ္တြင္းက ခုခံမႈစနစ္ Immune System မွာ႐ွိတဲ့ CD4 Cell (Helper T Cells) ကို အဓိက ကူးစက္ ဖ်က္ဆီးတယ္။ ကူးစက္ခံရတဲ့ CD4 Cell ေတြကို CD8 Cell ေတြက ရန္သူပိုးမႊားလို႔ ထင္မွတ္ျပီး မွားယြင္း တိုက္ခိုက္လို႔ CD4 Cell ေတြ ေလ်ာ့နည္းေစတယ္။ က်န္းမာတဲ့လူမွာ CD4 Cell အေရအတြက္ 1200 cells/μl ႐ွိတယ္။
HIV ဆိုတာ ဘာလဲ
HIV (Human Immunodeficiency Virus) ဆိုတာ လူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ခံစြမ္းအားကို က်ဆင္းေစတဲ့ Virus ပိုး ျဖစ္တယ္။
AIDS ဆိုတာ ဘာလဲ
AIDS (Acquired Immune Deficiency Syndrome) ခုခံအား က်ဆင္းမႈေရာဂါ ဆိုတာ HIV ပိုး ကူးစက္ခံရလို႔ ရလာရတဲ့ “ေရာဂါလကၡဏာ အစုအေပါင္း” ျဖစ္တယ္။ လကၡဏာ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မရွိဘူး။ Opportunistic infections အခြင့္သာလို႔ ၀င္လာတဲ့ ကူးစက္ေရာဂါေတြေၾကာင့္ အသက္ အႏၱရာယ္ကို စိုးရိမ္ရတဲ့အထိ ျဖစ္ေစတယ္။
ဘယ္ေတာ့ AIDS ျဖစ္လာသလဲ
HIV ပိုး၀င္ျပီးေနာက္ ေဆးမကုသူေတြမွာ ၈-၁၀ ႏွစ္ၾကာမွ AIDS ျဖစ္လာတယ္။
HIV ကူးစက္ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းမ်ား
1. ပိုး႐ွိသူ ႏွင့္ လိင္တူ-လိင္ကဲြ ဆက္ဆံျခင္း၊ လူနာ ၉၀% က လိင္ဆက္ဆံရာက ကူးတယ္။ ၆၀-၇၀% က လိင္တူဆက္ဆံလို႔ ကူးတယ္။
2. ပိုးပါတဲ့ ေသြးသြင္းျခင္း (၉၀% ေက်ာ္ ကူးႏိုင္စြမ္းရွိတယ္)၊ ပိုး႐ွိသူနဲ႔ ေဆးထိုးအပ္ ေဆးထိုးျပြန္ မွ်ေ၀သံုးစြဲျခင္း၊ တကတူး ေဆးမင္ေၾကာင္ ထိုးျခင္း၊ ဓါတ္အပ္ စိုက္ျခင္း၊ ကြင္းေတြတပ္ဆင္ အလွျပင္ျခင္း၊
3. ကိုယ္၀န္ေဆာင္ မိခင္က ကေလးကို ကူးစက္ျခင္း (၁၅-၃၀%) တို႔ ျဖစ္တယ္။
အဆင့္မ်ား
Stage I ဘာ ေရာဂါလကၡဏာမွ မရွိေသးတာ။
Stage II သာမန္အေရျပား၊ အေရျပားႏု၊ အသက္ရွဴလမ္း အေပၚပိုင္းေတြမွာ ေရာဂါလကၡဏာေတြ ရွိလာတာ။
Stage III ၀မ္းခဏခဏ၊ အၾကာၾကီး (၁ လ) ေလွ်ာတာ၊ ဆိုး၀ါးတဲ့ ဗက္တီးရီးယားပိုး၀င္တာ၊ ႏူမိုးနီးယား၊ အဆုပ္တီဘီ ျဖစ္လာတာ။
Stage IV ဦးေႏွာက္မွာ Toxoplasmosis ေရာဂါ၊ အစာျမိဳျပြန္-ေလျပြန္-အဆုပ္မွာ Candidiasis မိႈေရာဂါ၊ Kaposi's Sarcoma ေရာဂါ ၀င္လာတာ။ ဒီလိုေရာဂါေတြက လူေကာင္းေတြဆိုရင္ ကုသရတာလြယ္တယ္။ CD4 positive T cell count အေရအတြက္က 200 per mm3 of blood ထက္နည္းမယ္။ WHO ကေန Antiretroviral (ARV) therapy ေဆးကုဘို႔ ညႊန္းတယ္။
ေဆးကုသျခင္း
• HIV ကို လံုး၀ ေပ်ာက္ကင္း ေစႏိုင္တဲ့ ေဆး၀ါး ယခုအခ်ိန္ထိ မေပၚေသးပါ။
• ဗိုင္းရပ္စ္ ေပါက္ပြားတာကို ထိန္းခ်ဳပ္ေပးျပီး၊ CD4 Cell အေရအတြက္ ဆက္မေလ်ာ့ က်ေစလို႔ ေရာဂါ ေ႐ွ႕ဆက္ တိုးမွာကို ဟန္႔တားေပးတဲ့ ေဆးေတြသာ ႐ွိတယ္။
• HIV ပိုးေၾကာင့္ ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြကို သက္သာေစဘို႔၊
• ေရာဂါပိုး အေရအတြက္ကို ေလွ်ာ့ခ်ေပးဘို႔၊
• လူနာရဲ႕ သက္တမ္းကို ဆြဲဆန္႔ေပးဘို႔၊
• လူနာရဲ႕ က်န္းမာေရး ေကာင္းမြန္ေစျပီး အလုပ္ ျပန္လုပ္ႏိုင္ေစဘို႔သာ ျဖစ္တယ္။
HIV ကူးစက္မႈ ႐ွိ-မ႐ွိ၊ အေကာင္း-အဆိုး စစ္ေဆးျခင္း
HIV antibody ကို အလွ်င္အျမန္ စစ္ေဆးေပးတဲ့ ကိရိယာ (Rapid HIV test) ကို အလြယ္တကူ ရႏိုင္တယ္။ အျခား စစ္ေဆးႏိုင္တဲ့ စမ္းသပ္နည္းေတြကေတာ့ ELISA, Western Blot နည္းေတြ ျဖစ္တယ္။ ပိုး၀င္ ျပီးခ်ိန္က HIV antibody စစ္ေဆး ေတြ႔႐ွိခ်ိန္ထိ ကာလကို Window period လို႔ ေခၚတယ္။ ဒီကာလမွာ HIV ကူးစက္ခံရမွန္း မသိႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ျပီး အျခားသူေတြကိုေတာ့ ကူးစက္ႏိုင္စြမ္း ႐ွိတယ္။ ၉၉% ေသာ HIV ကူးစက္ ခံရသူမ်ားဟာ ၃ လ အၾကာမွာ HIV antibody စစ္ေဆး ေတြ႔႐ွိႏိုင္တယ္။
ေရာဂါပိုး ၀င္ခါစမွာ ေသြးစစ္ရင္ ခ်က္ခ်င္း မေပၚဘူး။ HIV antibody test ကို စစ္ရင္ လြန္ခဲ႔တဲ့ (၃) လ မတိုင္ခင္က အေျခအေနကိုပဲ ျပတယ္။ အမ်ိဳးသား နဲ႔ အမ်ိဳးသမီး အိမ္ေထာင္ မျပဳမီမွာလဲပဲ ႏွစ္ေယာက္လံုးက ေသြးစစ္ သင့္ၾကတယ္။
HIV/AIDS ေရာဂါ အေကာင္း-အဆိုး သိခ်င္ရင္ စမ္းသပ္တဲ့ နည္းတခုကို CD4 (Cluster of differentiation 4) လို႔ ေခၚတယ္။ အလြယ္ေခၚ T4 count; T-helper cells; T-suppressor cells; Cytotoxic T-cells နဲ႔ တရား၀င္ အေခၚက CD4 lymphocyte count; CD8 lymphocyte count; CD4/CD8 ratio; CD4 percent ျဖစ္တယ္။
CD4 Count
လူတိုင္းမွာ ခုခံႏိုင္စြမ္း ရွိေအာင္ လုပ္ေပးေနတဲ့ (ဆဲလ္) ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ့ထဲမွာ Lymphocyte ေခၚတဲ့ ေသြးျဖဴဥတမ်ိဳး ပါတယ္။ HIV ပိုး၀င္လာရင္ T-cells ကို တိုက္ခိုက္တယ္။ CD4 က T cells ထဲကို HIV-1 ၀င္လာေစဘို႔ “ဧည့္ၾကိဳ” တာ၀န္ ယူသလို ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ (ဆဲလ္) ေတြကို အသံုးခ်ျပီး၊ ပံုတူပြါးတာမို႔ ခုခံအားစနစ္ကို ဖ်က္ဆီးရာ ေရာက္ေစတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီ (ဆဲလ္) ေတြ နည္းေနတာဟာ ခုခံစြမ္းအားေတြ က်ဆင္းတယ္လို႔ သြယ္၀ိႈက္ျပီး ေျပာတယ္။
ေရာဂါ ျဖစ္စပိုင္းမွာေတာ့ လူဟာ ပ်က္စီး-ေျပာင္းသြားတဲ့ CD4 cells ကို အစားထိုး ေပးႏိုင္ေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းၾက ဒီလို မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ CD4 cells ေတြ နည္းလာေလေလ ခုခံအားက်ေလဘဲ။ ေနာက္ဆံုး ဘာဆိုဘာမွ မခုခံႏိုင္ေတာ့ပါ။
CD4 Count ကို တခါထဲ စမ္းရတာ မဟုတ္ပါ။ ေနာက္စမ္းရင္ အေျဖ မတူတာေတြ ထြက္မယ္။ ယွဥ္ၾကည့္ရတယ္။ တေယာက္ထဲမွာေတာင္ မနက္ခင္းမွာ ညေနထက္ နည္းတတ္တယ္။ HIV မဟုတ္ဘဲ ႏူမိုးနီးယား၊ ေရယံု၊ တုပ္ေကြးတို႔လို ေရာဂါ တခုခု ရေနရင္လည္း CD4 count ခဏတျဖဳတ္ နည္းတယ္။ ကင္ဆာေဆး ေသာက္ေနရရင္လည္း နည္းတယ္။
ပံုမွန္ CD4 counts 500-1500/mm3 အတြင္းရွိတယ္။ ဓါတ္ခြဲခမ္း တခုႏွင့္တခု မတူပါ။ 500-1200 x 106/L လို႔ သတ္မွတ္တာလဲ ရွိတယ္။ CD4 Count 200 cells/mm3 ရွိတာေတြ႔ရင္ AIDS ေရာဂါသည္လို႔ ေျပာတယ္။ ARV ေဆးကို တခ်ိဳ႕ ေဆးရံုေတြက 350 cells/mm3 ရွိကတည္းက ေရာဂါလကၡဏာ ရွိရွိ-မရွိရွိ ေဆးေပးတယ္။ CD4 နည္းေပမဲ့ က်န္းမာေနသူလဲ ရွိတယ္။ မနည္းေပမဲ့ ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနသူလဲ ရွိျပန္ေသးတယ္။
HIV viral load test ေခၚတဲ့ ေသြးထဲမွာ ဒီဗိုင္းရပ္စ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိေနသလဲ သိတဲ့ စမ္းသပ္မႈနဲ႔ပါ တြဲမွ ေရာဂါ ဆိုးလာတာ၊ ေဆးထိေရာက္တာ ဆိုတာ ပိုေသျခာတယ္။ CD4 ဟာ HIV ပိုးက ဘယ္ေလာက္ ဖ်က္ဆီးထားျပီလဲ ဆိုတာကို သိေစႏိုင္ျပီး၊ Viral load ကေတာ့ ေသြးထဲမွာ HIV ပိုး ဘယ္ေလာက္ မ်ားမ်ား ရွိေနသလဲကို သိေစတယ္။ Viral load မ်ားေနတာ မေကာင္းဘူး။ 100,000 ေက်ာ္ရင္ ေဆးကုပါ။
HIV ရွိရင္ CD4 အေရအတြက္ က်ဆင္းတယ္။ ARV ေဆးေပးျပီးေနာက္ နလံထမွာ တခါ ျပန္တက္လာတယ္။ CD4 နဲ႔ Viral load (VL) ဆက္စပ္ေနတာ ရွိသလို တခါတေလ အဲလို မဟုတ္တာလဲ ေတြ႔ေနရတယ္။ ၁၀% ေလာက္မွာ VL က်ေနေပမဲ့ CD4 မတက္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ CD4 တံု႔ျပန္မႈ မရွိတာနဲ႔ ေဆးကုတာ မထိေရာက္ဘူးလို႔ မေျပာႏိုင္ပါ။ Viral load (VL) က CD4 ေလာက္ေတာ့ မတိက်ပါ။
အေျခခံ အက်ဆံုးအခ်က္ကို ေျပာရရင္ “ေဆးစစ္နည္းေတြဆိုတာ လူေတြလိုဘဲ Perfect မျဖစ္ၾကပါ။”
Condom (ကြန္ဒြမ္)
လိင္ဆက္ဆံမႈ ျပဳတိုင္း Latex condom (ကြန္ဒြမ္) ကို စနစ္တက် သံုးျခင္းဟာ HIV ကို ကာကြယ္ႏိုင္တဲ့ တခုထဲေသာ အေကာင္းဆံုးနည္း ျဖစ္တယ္လို႔ UNAIDS, WHO, UNFPA ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ အျမင့္ဆံုး က်န္းမာေရး အဖြဲ႔ အစည္းေတြက ေထာက္ခံခ်က္ ေပးထားတယ္။ ၉၈% ထိေရာက္တယ္။ (ကြန္ဒြမ္) ကို ရည္ရြယ္ခ်က္ ၂ ခုအတြက္ သံုးရတယ္။
1. ကိုယ္၀န္ရမွာကို တားဘို႔နဲ႔
2. HIV အပါအ၀င္ STD လိင္ကတဆင့္ ကူးစက္မဲ့ (ဆစ္ဖလစ္၊ ေရယံု၊ ကလာမိုင္ဒီးယား၊ ဂႏိုရီးယား၊) ေရာဂါ မွန္သမွ်ေတြကို ကူးစက္မလာေအာင္ ကာကြယ္ဘို႔ ျဖစ္တယ္။
ဒါေပမဲ့ Genital warts လိင္လမ္း ၾကြက္ႏို႔ နဲ႔ Genital herpes လိင္လမ္း ေရယံုေတြကိုေတာ့ မကာကြယ္ႏိုင္ဘူး။
(ကြန္ဒြမ္) ကို သံုးတာလဲ စဥ္ဆက္ မျပတ္ေစရဘူး။ အသံုးျပဳနည္းလဲ မွန္ရမယ္။ နည္းအမွန္ဆိုတာ ဘာလဲ။ လိင္တခါ ဆက္ဆံတိုင္း (ကြန္ဒြမ္) အသစ္ျဖစ္ရမယ္။ (ကြန္ဒြမ္) ကို (ဗဂ်ိဳင္းနား-ပါးစပ္-စအို) နဲ႔ ထိစပ္မႈ မရွိေသးခင္ က်ားအဂၤါ သန္မာတာနဲ႔ စြပ္ရမယ္။ စြပ္တဲ့အခါ၊ (ကြန္ဒြမ္) ရဲ႕ အရင္းကို လက္နဲ႔ ကိုင္ျပီး၊ လိင္တံတခုလံုးအေပၚ ဖံုးေပးပါ၊ ေလ မခိုေစေအာင္ ဂရုစိုက္ပါ၊ အဖ်ားမွာေတာ့ ထြက္လာမဲ့ သုတ္ရည္အတြက္ ေနရာ က်န္ေနပါေစ။ ဒီေနရာက လြဲရင္ လိင္တံ တခုလံုးေပၚမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ကပ္ေနေအာင္ ရွိပါေစ။
Latex condoms ဆိုရင္ ေခ်ာဆီ မလိုပါ။ မဟုတ္ရင္ Water-based lubricants ေရအေျခခံ-ေခ်ာဆီကိုသာ သံုးပါ။ K-Y Jelly က အေကာင္းဆံုး ျဖစ္တယ္။ ဆီအေျခခံ Oil-based lubricants, Petroleum jelly, Vaseline (ဗက္ဆလင္း)၊ Hand lotion, Baby oil ကအစ တျခား ဘယ္ဆီ အမ်ိဳးအစားကိုမွ မသံုးရပါ။ Silicone lubricant က အ၀တ္အစားကို စြန္းထင္းေစတယ္။
Ejaculation သုတ္ရည္ ထြက္ျပီးတာနဲ႔ က်ားအဂၤါ နဂိုအေန ျပန္မက်ခင္မွာ (ကြန္ဒြမ္) ကို ခြ်တ္ပါ။ ခြ်တ္တဲ့အခါ အထဲက သုတ္ရည္ေတြ တစက္မွ ဖိတ္မက်ေစပါနဲ႔။ မ-အဂၤါထဲ ကြ်တ္က်န္ မေနေစပါနဲ႔။ တယုတယ ကိုင္ျပီး ခြ်တ္ပါ။
မထိေရာက္မႈ
ကိုယ္၀န္ မတားႏိုင္တာ၊ ေရာဂါ မတားႏိုင္တာ ဘယ္ေလာက္ ရွိတယ္ဆိုတာ သုေတသန ရလဒ္ေတြ မတူၾကပါ။ (ကြန္ဒြမ္) အမ်ိဳးအစား၊ အရည္အေသြး၊ စြပ္နည္း-ခြ်တ္နည္း၊ အခ်ိန္၊ စဥ္ဆက္မျပတ္ သံုးတာ ဟုတ္-မဟုတ္၊ (ကြန္ဒြမ္) မသံုးခင္ ကတည္းက ေရာဂါ-ကုိယ္၀န္ ရွိေန-မေန၊ စတာေတြပါ ထည့္စဥ္းစားရတယ္။
(ကြန္ဒြမ္) အရည္အေသြး
ခပ္ညံ့ညံ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ မေတာ္တဲ့လူေတြ နဲ႔ ခပ္ေပါေပါ ပစၥည္းေတြသာ မ်ားတယ္။ အေမရိကားမွာ Food and Drug Administration (FDA) က အသိအမွတ္ျပဳမွ ေရာင္းခြင့္ရွိတယ္။ ဥေရာပ မွာေတာ့ CE Mark ပါရတယ္။ တကမာၻလံုးမွာ ဆိုရင္ International Organization for Standardization (ISO) အမွတ္ပါမွ စိတ္ခ်ႏိုင္တယ္။ UK မွာ ဒါမ်ိဳးေတြ မပါေပမဲ့ Kitemark, British Standard Kite Mark BS EN 600 ဆိုရင္ ေကာင္းတယ္။ WHO ကလဲ ဘယ္လို စမ္းသပ္မႈေတြကို ခံႏိုင္ရည္ရွိရမယ္ ဆိုတာ သတ္မွတ္ ေပးထားတယ္။
အပိုလုပ္ေပးထားတဲ့ အေရာင္၊ အနံ႔ စတာေတြက က်န္းမာေရးအတြက္ သက္ေရာက္မႈ မရွိပါ။ Latex condom ကို အမ်ားဆံုး သံုးတယ္။ သူနဲ႔ မတည့္သူေတြက Polyurethane Condom သံုးရတယ္။ Female Condom အမ်ိဳးသမီး သံုးလဲ ရွိတယ္။ Polyurethane နဲ႔ လုပ္ထားတာပါ။ ကြင္း ၂ ခုပါတယ္။ Invisible Condom မျမင္ႏိုင္တဲ့ (ကြန္ဒြမ္) ဆိုတာ ကေနဒါမွာ ထုတ္လုပ္ဘို႔ ၾကိဳးစားေနတယ္။ အရည္တမ်ိဳးကေန Barrier gel ျဖစ္လာေစျပီး အကာကြယ္ လုပ္ေပးမွာမ်ိဳး ျဖစ္တယ္။ ေရာဂါပိုးေတြကိုေရာ သုတ္ပိုးကိုပါ ေသေစမယ္။ Spray on Condom ေဆးပန္း (ကြန္ဒြမ္) ကို ဂ်ာမနီမွာ စမ္းေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ (ကြန္ဒြမ္) ေတြမွာ Spermicide သုတ္ပိုးေသေဆး ပါတယ္။ Foam ဒါမွမဟုတ္ Cream အေနနဲ႔ သုတ္ထား ေပးတာမ်ိဳး။ ကိုယ္၀န္ မရမွာကို ပိုေသျခာေအာင္ လုပ္တာပါ။
သံုးေနရင္းနဲ႔ (ကြန္ဒြမ္) ေပါက္သြားရင္
ေရာဂါကာကြယ္ဘို႔ သံုးသူက (ကြန္ဒြမ္) အသစ္လဲရမယ္။ ကိုယ္၀န္တားဘုိ႔ သံုးသူဆိုရင္ အေရးေပၚတားနည္း Emergency contraceptive (EC) လုပ္ရမယ္။ ကိုယ္၀န္တားေဆး တခုခု သံုးေနသူေတြလဲ တကယ္လို႔ ကိုယ့္အေဖၚရဲ႕ အေၾကာင္း မသိရင္ ေရာဂါေတြ ကာကြယ္ဘို႔ (ကြန္ဒြမ္) ကိုပါ သံုးရပါမယ္။ တကယ္လို႔ HIV ပိုးရွိေနသူနဲ႔ ဆက္ဆံေနရင္း (ကြန္ဒြမ္) ေပါက္ျပဲသြားရင္ Antiviral therapy ေဆး ေသာက္ရပါမယ္။
လိင္လမ္းတမ်ိဳး (ဗဂ်ိဳင္းနား) မွာ သံုးျပီးသားကို ေနာက္တလမ္း (စအို) အတြက္ (ကြန္ဒြမ္) အသစ္သံုးဘို႔နဲ႔ Group အုပ္စုလို အဆန္းအျပား ကစားၾကရာမွာလဲ တေယာက္အတြက္ သံုးထားတာကို ေနာက္တေယာက္အတြက္ အသစ္ ျဖစ္ရပါမယ္။ သံုးျပီးသားကို စြန္႔ျပစ္တဲ့အခါ တစ္ရွဴးနဲ႔ပတ္ျပီး၊ အမိႈက္ပံုးထဲ ျပစ္ပါ။ Toilet ထဲ မျပစ္ရပါ။ Biodegradable မဟုတ္ပါ။
HIV ပိုးရွိတဲ့ သူနဲ႔ အတူေနျခင္း
HIV ပိုးရွိတဲ့သူနဲ႔ တအိမ္ထဲ ေနရတာဟာ ပိုးမရွိသူနဲ႔ ေနရတာနဲ႔က ဘာမွ သိပ္မထူးလွပါ။ ပံုမွန္-သာမန္ ထိေတြ႔မႈေတြ ေၾကာင့္ေတာ့ ဒီေရာဂါပိုး ကူးတယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ အရမ္းကာေရာေတာ့ မဟုတ္ပါ။
• အိမ္ေမြး တိရစၧာန္ေတြ၊ ျခင္၊ ယင္၊ ပိုးဟပ္၊ ႀကမ္းပိုးေတြကေနတဆင့္ မကူးစက္ႏုိင္ပါ။
• ပိုးရွိသူရဲ႕ ေသြးနဲ႔ ထိေတြ႔မိတဲ့ အေရျပားမွာ ပြန္းပဲ့တာ မရွိရင္ေတာ့ အေရျပားကို ေဖာက္ျပီး မ၀င္ႏိုင္ဘူး။
• Social kiss သာမန္ နမ္းရံုနဲ႔ေတာ့ မကူးပါ။ Lip kiss ပါးစပ္ျခင္းနမ္းတဲ့အခါ ပါးစပ္မွာ အနာရွိေနရင္၊ သြားဖံုးေသြး ယိုေနရင္၊ ႀကမ္းႀကမ္းတမ္းတမ္း နမ္းလို႔ ပြန္းပဲ့ျပီး ေသြးထြက္လာရင္ ကူးစက္ ႏုိင္တယ္။
• ဒဏ္ရာ အနာတရ၊ ပြန္းပဲ့နာမ်ိဳးရွိေနသူမွာ အဲဒီေနရာကို ေရာဂါပိုးရွိသူရဲ႕ ေသြးနဲ႔ ထိေတြ႕မိရင္ ကူးစက္ႏိုင္တယ္။
• ေရာဂါရွိတဲ့ လူမမာကို ျပဳစုုတဲ့အခါ လူနာရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္က ထြက္တဲ့ အရည္ေတြ (ဥပမာ အနာက ထြက္တဲ့ အရည္၊ ခၽြဲ၊ သလိပ္) ေတြထဲမွာ ေရာဂါပိုး အနည္းအက်ဥ္း ပါႏိုင္လို႔ ကိုင္တြယ္တဲ့အခါမွာ လက္အိတ္နဲ႔ ကိုင္တြယ္ပါ။ ျပီးရင္လဲ လက္ကို ခ်က္ခ်င္း ေဆးပါ။
• ဒဏ္ရာေတြ အနာေတြ ရွိရင္ လံုေအာင္ ပတ္တီး စီးထားပါ။
• သြားတိုက္တံ၊ လက္သည္းညွပ္၊ နဲ႔ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ ကိရိယာေတြကို မွွ်ျပီး မသံုးပါနဲ႔။
• ေဆးထိုးအပ္ေတြကို ျဖဳတ္ျခင္း တပ္ျခင္း မျပဳလုပ္နဲ႔။ အပ္ေတြကို ကေလးရွိရာ ေနရာေတြမွာ မထားပါနဲ႔။
HIV positive ကိုယ္၀န္ေဆာင္
HIV ပိုးရွိေနတဲ့ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ မိခင္ကေန ေမြးလာမဲ့ ကေလးကို ကူးစက္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အလမ္း ၁၅-၃၀% ရွိတယ္။ ကူးႏိုင္တဲ့ နည္းေတြက -
(၁) ကိုယ္၀န္ေဆာင္ေနတံုး၊
(၂) ေမြးဖြါးျဖစ္စဥ္ ျဖစ္ေနတံုး (၁၀-၂၀%) နဲ႔
(၃) ႏို႔တိုက္ေနတံုး (၁၀-၁၅% ထပ္ေဆာင္းတယ္) ကေန ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
ကိုယ္၀န္ေဆာင္ေနတံုး အခ်င္းကေန သေႏၶသားဆီ မ်ားေသာအားျဖင့္ မေရာက္ပါ။ မိခင္က က်န္းမာေရး ေကာင္းေနရင္ အခ်င္းက အကာကြယ္ ေပးရာေတာင္ က်ေသးတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ (၁) မိခင္ေလာင္းက အစာအာဟာရ ေကာင္းေကာင္း စားဘို႔ လိုတယ္။ (၂) တျခားေရာဂါ (ငွက္ဖ်ား၊ တီဘီ၊ ဆီးေအာင့္၊) မ၀င္ေအာင္ ဂရုစိုက္ရမယ္။ (၃) မိခင္က HIV ေဆးကုေနရင္ ကေလးကို ကူးစရာအခြင့္အလမ္း ၂% သာရွိလို႔ ေဆးကုပါ။
ဒီလိုျဖစ္တဲ့ သား-အမိကို ခ်က္ခ်င္း ေဆးကုရမယ္။ ARV (Nevirapine or Zidovudine) ေဆးေပးရမယ္။ Nevirapine ေဆးကို ေမြးဖြါးေနတဲ့မိခင္ကို တလံုး၊ ကေလးကို ၇၂ နာရီအတြင္း ၁ လံုးေပးရမယ္။ Zidovudine ေဆးကို ကုိယ္၀န္ ေဆာင္ေနတံုး မေမြးခင္ ၆ လမွာ ေပးထားရင္ ကူးစက္တာ နည္းေစတယ္။
အေမရိကားမွာ ဒီေဆးကို စသံုးခဲ့ျပီး၊ အခု တျခားေဆးနဲ႔ တြဲေပးေနတယ္။ ေဆးကို ကိုယ္၀န္ ၃ လေနာက္ပိုင္းမွာ ေပးတယ္။ ဘာအကာအကြယ္မွ လုပ္မထားရင္ ကေလးဖြါးေနတံုးမွာ မိခင္ကေန ကေလးကူးဘို႔ ၁၀-၂၀% ရွိတယ္။ ေသြးနဲ႔ ေရျမႊာရည္နဲ႔ ထိရင္ ကူးတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေရျမႊာအိတ္ကို ေစာျပီးေဖါက္ ေမြးမေပးရဘူး။ Episiotomy ေမြးလမ္းခ်ဲ႕ ေမြးတာလည္း ေရွာင္ရမယ္။ LSCS ခြဲေမြးနည္းက ကူးစရာလမ္း နည္းေစတယ္။
ပိုးရွိမိခင္က ႏို႔တိုက္လို႔ ကေလးကူးရတာ ၁၅% ရွိတယ္။ ႏို႔ေစာေစာ ျဖတ္သင့္တယ္။ ႏို႔မတိုက္ေလ ကူးဘို႔အခြင့္ နည္းေလ။ မၾကာေသးခင္ကဘဲ HIV ပိုးရွိသူ မိခင္ေတြက ႏို႔တိုက္တာကို WHO က တားျမစ္ လိုက္တယ္။ မေအကို ေဆးကုသမႈ ခံဘို႔နဲ႔ ကေလးမွာ ေရာဂါပိုး ရွိ-မရွိ ေစာႏိုင္သမွ် ေစာျပီး (၆ ပတ္အတြင္း) ေဆးစစ္ဘို႔ပါ အၾကံျပဳတယ္။ ကေလးက ေရာဂါပိုးရွိလို႔ ေစာေစာ ေဆးမကုရင္ ၂ ႏွစ္ထက္ အသက္ မရွည္ဘူး။
ကေလးေတြမွာ အမ်ားအားျဖင့္ အသက္ ၈ လခန္႔မွာ ေရာဂါလကၡဏာေတြ ေပၚလာ တတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေမြးျပီး မၾကာခင္ စေပၚ ႏိုင္တယ္။ လကၡဏာေတြက -
• ကေလးႀကီးထြားမႈ မရွိျခင္း၊ ႀကီးထြားမႈ ေႏွးေကြးမယ္၊
• အသည္း၊ ေဘလံုး၊ အက်ိတ္မ်ား ႀကီးထြားေနမယ္၊
• မႀကာခဏ ဖ်ားျခင္း၊ ကူးစက္ေရာဂါမ်ား ခံစားရျခင္းစတဲ့ လကၡဏာေတြ ေတြ႔ရတတ္တယ္။
သံမဏိ စည္းမ်ဥ္း ၅ ခ်က္
1. အေျခအေနမွန္ကို ရွင္းရွင္း သိေနၾကေအာင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါ။ စိုးရိမ္တာ ရွိသမွ် ထုတ္ေျပာပါ။ တေယာက္ အေပၚ တေယာက္ ရိုးသားပါ။ ကုိယ္ထင္တာကို တရားသူၾကီးလုပ္ျပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မခ်ပါနဲ႔။
2. အေၾကာက္ မလြန္ပါနဲ႔။ မီးဖိုနဲ႔ အိမ္သာ အတူသံုးရတာနဲ႔ ပိုးက ကိုယ့္ဆီ ကူးမလာႏိုင္ပါ။ အတူေနေလ့ရွိၾကတဲ့ ညီအကိုလို၊ ေမာင္ႏွမလို၊ သားအမိ-သားအဖလို၊ အခန္းကို (ရွယ္) လုပ္ေနေလ့ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းလို ေနၾကတာက စိုးရိမ္စရာ နတၳိပါ။
3. HIV အေၾကာင္း က်န္းမာေရး-လူမႈေရး သုတေတာ့ ေလ့လာထားၾကပါ။ တိတိပပ ေျပာပါ့မယ္၊ “ေသြး၊ မိခင္ႏို႔၊ က်ား-သုတ္ရည္၊ မ-ဗဂ်ိဳင္းနားက အရည္၊ ” ဤေလးမည္ကေနသာ ကူးပါတယ္။ လက္ျခင္းထိ၊ ပါးျခင္းအပ္၊ ေက်ာျခင္း ကပ္ယံုနဲ႔ လံုး၀မကူးပါ။ သြားထိလို႔ ဓါတ္လိုက္မွာလား ေၾကာက္စရာ မထားပါနဲ႔။ စာအတူ ဖတ္ပါ၊ တီဗြီအတူ ထိုင္ၾကည့္ပါ။ ထမင္း တစားပြဲထဲ ထိုင္စားပါ။ ေညာင္းလို႔ ႏွိပ္နင္းေပးလဲ ေရာဂါ မရပါ၊ ကုသိုလ္သာ ရပါမယ္။
4. သူ႔ အတြင္းေရး-လံုျခံဳမႈကို ေလးစားပါ။ တစိမ္းတရံေတြကို “သူကေရာဂါသည္” လို႔ မလိုအပ္ဘဲနဲ႔၊ ႏွိမ္ခ်င္တဲ့ သေဘာနဲ႔ မေျပာပါနဲ႔။
5. စည္းကမ္း-ကလနား သတ္မွတ္ထားပါ။ ကုိယ့္ပစၥည္း လာသံုးတာကို အျပတ္ျငင္းပါ၊ အားမနာပါနဲ႔။ ေဆာရီး ေလာက္နဲ႔ မရပါ။ ပိုးရွိသူကေန ခ်တဲ့ စည္းကမ္းကိုလည္း တျခားလူေတြက လိုက္နာၾကပါ။
ဒီလိုေရာဂါအတြက္ အင္မတန္ စိတ္ထားျမင့္တဲ့ “ဆိုရွယ္-၀ပ္ကားစ္” ေတြ ျဖစ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြမွ မဟုတ္ပါ၊ ႏိုင္ငံလွည့္ျပီး၊ ကမာၻလွည့္ျပီး၊ ေရာဂါကာကြယ္ေရး အသိေပးသူေတြ မနည္းပါ။
Dr. တင့္ေဆြ
၂၈-၁၁-၂၀၁၀
Tuesday, November 30, 2010
ဗုဒၵဘာသာ အမ်ိဳးအစား
ဗုဒၶဘာသာ အမ်ိဳးအစား ( ေပတံ )
သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးဖတ္ ႏိုင္ေအာင္ တင္ေပး၇ ေပမဲ ကၽႊန္ေတာ့ စာမဟုတ္ပါဘူး ။
ယေန႔ေခတ္မွာ လူငယ္ေတြဟာ ဘာသာအသိတရား တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေခါင္းပါးလာျပီ။
ဘုရားေတာင္မွ ထိျခင္းငါးပါးနဲ႔ ဦးခ်ရေကာင္းမွန္း မသိၾကေတာ့ပါဘူး။
ထိၿခင္း ၅ပါးဆိုတာ က အလကၤာ ေလးနဲ မွတ္၇င္ ေၿခ ၊လက္ ၊နဖူး ၊တံေတာင္ ။ ဒူး -ငါးဦးညီညြတ္ ေစ ပါ ။
ျမတ္စြာဘုရားက "ေနာင္အနာဂတ္ကာလမွာ ဗုဒၶဘာသာ ငါးမ်ိဳး
ကြဲျပား လိမ့္မယ္" ဟု ေဟာေတာ္မူထားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဗုဒၶဘာသာ ငါးမ်ိဳးကေတာ့......
(၁)။ ကုလ ဗုုဒၶဘာသာ
(၂)။ လာဘ ဗုဒၶဘာသာ
(၃)။ ဘယ ဗုဒၶဘာသာ
(၄)။ သဒၶါဓိက ဗုဒၶဘာသာ
(၅)။ ပညာဓိက ဗုဒၶဘာသာ
(၁)။ ကုလ ဗုဒၶဘာသာ( မိရုိးဖလာဗုဒၶဘာသာ)
ကုလ ဗုဒၶဘာသာ ဆုိတာ ရုိးရာ ဗုဒၶဘာသာ ကိုေျပာတာပါ။ အေမအေဖက ဗုဒၶဘာသာမုိ႔
သားသမီးက ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္လာရတာပါ။ မိဘက ခရစ္ယာန္္ဆုုိရင္ သားသမီးကလည္း ခရစ္ယာန္။
မိဘက အစၥလာမ္ဆုိရင္ သားသမီးကလည္း အစၥလာမ္။ ဒါကို မိရုိးဖလာ ကုလဗုဒၶဘာသာေပါ့။
မိဘက ဗုဒၶဘာသာ မုိ႔သာ သားသမီးက ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္လာရတယ္ ဘုရားရွင္ ဘာလုိ႔
ပြင့္မွန္းမသိ။ ဘုရား ဘာတရားေဟာမွန္းလည္း မသိ။ ကိုယ္ေျပာတဲ့
ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဆုိတာေတာင္မွ ဘာေျပာမွန္းမသိ။ ကိုယ္ကုိးကြယ္ေနတဲ့ ျမတ္စြာဘုရား
ဘာေၾကာင့္ကိုးကြယ္ရမွန္းလည္းမသိ။ တရားေတာ္ကို ဘာေၾကာင့္ကိုးကြယ္ရ မွန္းမသိ။
ဘုရားကို ဦးခ်တာ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဦးခ်ေနမွန္းကို မသိတာ။ ဘာေၾကာင့္ဒီေလာက္
ရုိရုိေသေသနဲ႔ အေလးျပဳေနမွန္းကို မသိတာ။ လုပ္ေတာ့ လုပ္ေနတာပဲ အသိပညာ ဘာမွမပါတာ။
ကုလဗုဒၶဘာသာပါ။
(၂) လာဘာဗုဒၶဘာသာ
လာဘာဗုဒၶဘာသာဆုိတာ လာဘ္လာဘလုိလို႔ ကုိးကြယ္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာကို ဆုိလုိတာပါ။ ဒီဘ၀
စီးပြားေရးေလး တက္မလားဆုိျပီးေတာ့မွ ဘုရားကိုးကြယ္တာမွာ ေရြးျပီးေတာ့ကုိးကြယ္တယ္။ ဒီဘုရားကုိးကြယ္ရင္ေတာ့ လာဘ္လာဘ ေပါမ်ားတယ္ဟုိဘုရားကုိးကြယ္ရင္ေတာ့ စီးပြားတတ္တယ္ဆုိျပီး ေရြးကိုးကြယ္တာ လာဘဗုဒၶ ဘာသာပါ။
ဘုရားကိုးကြယ္မွ လာဘ္ေပါမယ္ဆုိရင္ ဘုရားမကိုးကြယ္တဲ့ ခရစ္ယာန္ေတြ ဘာလုိ႔လာဘ္ရႊင္ေနတာလဲ။
အဓိက စီးပြားေရး ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ဘုရားေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး။ကံဥာဏ္၀ီရိယ သတၱိေၾကာင့္ပါ။
အေရာင္းအ၀ယ္တစ္ခုလုပ္မယ္။ အိမ္ျခံ၀င္း၀ယ္မယ္။ ေရာင္းမယ္။ အိမ္ေနရာေျပာင္းမယ္ဆုိရင္ေတာင္မွ
ရက္ရာဇာ ျပႆဒါး ေရြးေနတာေတြ၊ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ ေပၚမွာဘုိးေတာ္ပံုေတြ ဘြားေတာ္ပံုေတြ တင္ထားတာေတြ၊ ကိုးၾကီးေက်ာ္ မႏွဲေလး အစရိွေတြနတ္ေတြ ကိုးကြယ္တာေတြ၊ ေဗဒင္ေတြ ယံုၾကည္ျပီး
ယၾတာေတြ ေခ်လိုက္ၾက စတဲ့ လာဘ္လာဘလုိခ်င္လုိ႔ ကိုးကြယ္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားကို လာဘာဗုဒၶဘာသာ ဟုေခၚပါသည္။
(၃)ဘယ ဗုဒၶဘာသာ(ေၾကာက္လုိ႔ ကိုးကြယ္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ)
ဘယဗုဒၶဘာသာဆုိတာ ေဘးကို ေၾကာက္လုိ႔ ကိုးကြယ္တာကုိ ေခၚပါတယ္။ အႏၲရယ္ကင္းဖုိ႔ ၊
ေဘးရွင္းဖုိ႔၊ အသက္ရွည္ဖုိ႔၊ က်န္းမာဖုိ႔ ၊ ဒီလုိအေတြးအေခၚ အယူအဆေတြနဲ႔ဘုရားကို ကိုးကြယ္တာကို ဘယဗုဒၶဘာသာဟုေခၚပါသည္။ ဒီဘုရားကုိ ကိုးကြယ္မွအသက္ရွည္မယ္ဆုိရင္ ဒီဘုရားကို မကိုးကြယ္တဲ့ ခရစ္ယာန္ေတြ အစလာမ္ေတြ အသက္ရွစ္ဆယ္တစ္ရာေက်ာ္ေတြ ရွည္ေနၾကတာ ဘာလုိ႔ပါလဲ။
ဘာမွမသိဘဲ ရမ္းကိုးကြယ္တာ ကုလဗုဒၶဘာသာ၊လာဘ္လာဘာ လုိခ်င္ျပီး ကိုးကြယ္တာ လာဘ္လာဘ
လုိခ်င္ျပီး ကနားေတြေပးတာ လာဘဗုဒၶဘာသာ၊ ေဘးေၾကာက္ျပီး အကိုးကြယ္ေတြ မွားေနတာ
ဘယဗုဒၶဘာသာ။ ဒီကုလ၊လာဘ၊ ဘယဗုဒၶဘာသာ သံုးမ်ိဳးကို ေအာက္တန္းစားဗုဒၶဘာသာဟု
ေခၚပါသည္။ဟုိလူမပါ၊ ဒီလူမပါ၊ ဟုိလူပသပါတယ္။ ဒီလူပသပါတယ္။ လက္ညိႈးထုိး ခြက္လွန္
လုပ္ေနတာေတြကို ျမတ္စြာဘုရားက သူေတာင္းစား ဗုဒၶဘာသာပါတဲ့။
ခႏၶာကိုယ္မွာ အသိ၊ဘာသာေရးအသိဓာတ္ခံ အားနည္းေတာ့ လိမ္စားေနတဲ့ သူေတြက
လိမ္လုိ႔ေကာင္းေနပါတယ္။ ဘုရားလည္း ကုိးကြယ္ရေသး၊ တရားလည္း ကုိးကြယ္ရေသး၊
ဆြမ္းဦးကိုလည္း ေလာင္လွဴရေသး သာသနာေတာ္ကိုလည္း သကၤန္း ဆြမ္းေက်ာင္းေဆး ၊
ပစၥည္းေလးပါးနဲ႔ လွဴဒါန္းပူေဇာ္ဆက္ကပ္ရေသး။ ဘာအတြက္ ဒါေတြ လုပ္ေနရတာလဲ ဘာအတြက္
သာသနာကို ခ်ီးေျမွာက္ေနတာလဲ၊ ဘာအတြက္ ေက်ာင္းေဆာက္ေနတာလဲ ။ စဥ္းစားပါ၊ ေ၀ဖန္ပါ၊
သံုးသပ္ပါ။
(၄)သဒၶါဓိက ဗုဒၶဘာသာ
သဒၶါဓိက ဗုဒၶဘာသာဆုိတာ သဒၶါတရားကို အရင္းခံပါတယ္။ သဒၶါတရားဆုိတာ ယံုၾကည္ခ်က္ပါ။
ဘုရား၊တရား၊ သံဃာာကို တကယ္သက္၀င္ယံုၾကည္တာကို ေခၚပါတယ္။ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာကို
ယံုၾကည္တဲ့ေနရာမွာလည္း မွန္မွန္ကန္ကန္ ယံုၾကည္တဲ့ ---သမၼာသဒၶါ နဲ႔မွားမွားယြင္းယြင္း ယံုၾကည္တဲ့
----မိစၧာသဒၶါဆုိျပီး ႏွစ္မ်ိဳးရိွပါတယ္။
သမၼာသဒၶါဆိုတဲ့ မွန္မွန္ကန္ကန္ယံုၾကည္ခ်က္ ဆုိတာ သစၥာာတရား သိေတာ္မူတဲ့
ျမတ္စြာဘုရားဟာ ေ၀ေနယ် သတၲ၀ါေတြကို သူသိသကဲ့သို႔ ေမတၲာ ဂရုဏာေတာ္အျပည့္နဲ႔
သစၥာာေလးခ်က္ အနက္ကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒီတရားေတာ္ အနက္ေတြကို
ပိုင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္သိေတာ္မူသြားၾကတဲ့ အရိယာသူေတာ္စင္ၾကီးေတြဟာနိဗၺာန္၀င္စံသြားၾကပါတယ္။
နိဗၺာန္ဆုိတာ အိုနာေသ လြတ္ရာပါ။ "အေသလြတ္ရာ ျပတတ္လုိ႔ျမတ္စြာဘုရားအား ကိုးကြယ္ပါ၏"
ဆုိတဲ့ ယံုၾက ည္ခ်က္ဟာ မွန္ေသာယံုၾကည္ခ်က္။တရားေတာ္ကို ဘာေၾကာင့္ကုိးကြယ္ရသလဲ။ ျမတ္စြာဘုရားေဟာ္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ကိုၾကိဳးစားမယုတ္ ပြားမ်ားအားထုတ္လုိက္လုိ႔
တရားလမ္းေၾကာင္းအတုိင္းမဂၢင္လမ္းအတုိင္းသာ ေလွ်ာက္သြားရင္ နိွဗၺာန္ေရာက္ပါမည္။ ထုိအေသလြတ္ရာ
ပို႔ေဆာင္တာဟာ တရားက ပို႔ေဆာင္တာပါ။ ပုဂၢိဳဳလ္က ပို႔ေဆာင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။
တရားေတာ္ကုိ မွန္ေသာယံုၾကည္မႈ။ထုိတရားေတြ မကြယ္မေပ်ာက္ေသးတာ ဘယ္သူ႔ေက်းဇူးပါလဲ
ဆုိရင္ သံဃာာရဲ ႔ ေက်းဇူးပါ။
ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူေသာ ဓမၼကၡႏၶာေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္၊ သုတ ္၀ိနည္း
အဘိဓမၼာတရားေတြ ဒီတရားေတြကို သံဃာာေတာ္ေတြက ေဆာင္ထားတာပါ။ ပိဋကသံုးပံုကို
သံဃာေတာ္ေတြက ေစာင့္ေရွာက္ထားတာပါ။ သံဃာာေတာ္ကို ယံုၾကည္မႈ။
ဒါေတြက ရတနာျမတ္သံုးပါးကို မွန္မွန္ကန္ကန္ယံုၾကည္တဲ့ သမၼာသဒၶါ ယံုၾကည္မႈ။
မိစၧာသဒၶါယံုၾကည္မႈက လာဘ္လာဘေပါတယ္။ အႏၲရာယ္ကင္းတယ္ ဆုိျပီး
ကုိးကြယ္ယံုၾကည္ေနတာဟာ မိစၧာသဒၶါ။ လာဘ္လာဘေပါတယ္ဆုိတဲ့ လာဘဗုဒၶ
ဘာသာယံုၾကည္ခ်က္၊ အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ဆုိျပီး ဘယဗုဒၶဘာသာေတြရဲ ႔ ယံုၾကည္မႈ
ဗုဒၶရဲ ႔ ဂုဏ္ေတာ္ကို ဘာမွနားမလည္ဘဲ သူမ်ားဦးတုိက္လုိ႔သာ ရမ္းဦးတုိုက္ရတဲ့
ကုလဗုဒၶဘာသာေတြရဲ ႔ ယံုၾကည္မႈ ဒါေတြက မိစၧာသဒၶါေတြပါ။
အေသလြတ္ရာလမ္းကို ျပတတ္လုိ႔၊ အေသလြတ္ရာကို ပို႔ေဆာင္ႏုိင္လုိ႔ ၊ အေသလြတ္ရာ
တရားကို ေဆာင္ထားႏုိင္လုိ႔ ရတနာသုံုးပါးကို ကုိးကြယ္ပါ၏ ဆုိတဲ့ သမၼာသဒၶါ ။
အႏွစ္သာရမရိွတာကို မရိွဘူးလုိ႔ သိတယ္။ အႏွစ္သာရ ရိွတာကို ရိွတယ္လုိ႔ သိတယ္။
မွားတာကို မွားတယ္လုိိ႔သိတယ္။ မွန္တာကို မွန္တယ္လုိ႔ သိတယ္။ သိတဲ့အျပင္၊
အမွားလမ္းကို ေရွာင္၊ အမွန္လမ္းကို ေဆာင္တာသည့္္ သမၼာသဒၶါ ရိွတဲ့ သဒၶါဓိက
ဗုဒၶဘာသာပါ။
(၅)ပညာဓိက ဗုဒၶဘာသာ
ပညာဓိက ဗုဒၶဘာသာဆုိတာ သစၥာတရားကို ေသခ်ာသိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာကို ေခၚတာပါ။ သဒၶါဓိက
ဗုဒၶဘာသာဟာ တရားေတာ္ကုိ ယံုၾကည္တယ္။ တရားေတာ္ကို ဘယ္လုိယံုတာလည္း ဆုိေတာ့
ရမ္းယံုတာမဟုတ္ဘဲ ခႏၶာသိနဲ႔ အေသအခ်ာ သိျပီး ယံုတယ္။ ထုိသို႔ သိတာကို ပညာဟု
ေခၚပါတယ္။ သစၥာေလးပါးတရားေတာ္ကို အေသအခ်ာ ပညာသိနဲ႔ သိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၊
ျဖစ္မႈပ်က္မႈေတြကို သိတဲ့ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္ပ်က္ျမင္တာ ခႏၶာက ျမင္တာလား
ပညာကျမင္တာလားဆုိေတာ့ ပညာက ျမင္တာပါ။ ပညာဓိက ဗုဒၶဘာသာပါ။ ဘုရားက
မင္းတုိ႔ခႏၶာထဲမွာ ျဖစ္တာနဲဲ႔ ပ်က္တာပဲ ရိွတယ္ လုိ႔ ေဟာခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို
ကုိယ္တုိင္ သစၥာတရားေတာ္ကို ေသခ်ာသိျပီး က်င့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျမင္တယ္။
ကိုယ္တုိင္ျမင္ေတာ့ ယံုၾကည္လာတယ္။ ယံုၾကည္တာက သဒၶါ၊ ျဖစ္ပ်က္ျမင္တာက ပညာ။
ထုိ႔ေၾကာင့္ သဒၶါနဲ႔ ပညာ သြားျပီး တြဲေနပါတယ္။ သဒၶါနဲ႔ ပညာဟာ တြဲလ်က္ပါတဲ့။
သဒၶါတရား မွန္မွန္ကန္ကန္ နဲ႔ သာ ၾကိဳးစားမယ္ဆုိရင္ အပါယ္ေလးပါးမွကူးူေျမာက္ႏိုင္၏။
တုိ႔မွာ အပါယ္မ်ိဳးေစ့ေတြ၊ အပါယ္က်ေၾကာင္းကံေတြ လုပ္ထားတာရိွတယ္။ ဒါေတြကို
ဘယ္သူမွ ၀င္တားလို႔ မရပါဘူး။ သူ႔ကိုတားခ်င္ရင္၊ သူ႔ကို အက်ိဳးမေပးေစခ်င္ရင္
ဘာနဲ႔ ျဖတ္ရမလဲ ဆုိေတာ့ ဥာဏ္နဲ႔ ျဖတ္ရပါမယ္။ ဥာဏ္နဲ႔ ျဖတ္လုိက္လုိ႔
ျဖစ္ပ်က္မဂ္ဆုိက္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာ သဒၶါလည္း ပါတယ္၊ ပညာလည္း ပါပါတယ္။ ဒါသည္
သဒၶါဓိက ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ပညာဓိက ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္ပါသည္။
သဒၶါဓိက ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ပညာဓိက ဗုဒၶဘာသာဟာ အထက္တန္းစား ဗုဒၶဘာသာပါ။
(ဒီဗုဒၶဘာသာငါးမ်ိဳး အေၾကာင္းကုိ အရွင္ေဇာတိသာရ(စဥ့္ကူး) ေရးသားပူေဇာ္သည့္
မုိးကုတ္ျမိဳ ႔ ကုန္းျမင့္သာယာရပ္ ဓမၼရံသီရိပ္သာ ပဓာန နာယက ကမ႒ာနစရိယနယ္လွည့္ဓမၼကထိက
ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၱ သုနႏၵ ေဟာၾကားေတာ္ မူအပ္ေသာ ဗုဒၶဘာသာငါးမ်ိဳးႏွင့္ သစာေလးပါး တရားေတာ္
စာအုပ္မွ ေကာက္ႏႈတ ္ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ယ္ကိုသိလုိပါက ထုိစာအုပ္တြင္ထပ္ျပီး ေလ့လာ
ႏုိင္ပါေၾကာင္း။ အားလံုးပဲ
က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ ၾကပါေစ…
ဗုဒၵဘာသာ အမ်ိဳးအစား
လူနာ ကုတင္နံပါတ္ (၁၉)
ကုတင္နံပါတ္(၁၉)ကလူနာ ေဆးရံုစတက္တဲ့ေန႔မွာ သားဖြားမီးယပ္က ဆရာဝန္္နပ္စ္ေတြအားလံုး
အစည္းအေဝးတစ္ခု ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါဟာ ေဆးရံုနဲ႔ ေဆးတကၠၠသိုလ္က
ေက်ာင္းသားေတြ ပူးေပါင္းျပီး "ေအအိုင္ဒီအက္စ္ေရာဂါခံစားေနရတဲ့ မိခင္မွ ရင္ေသြးငယ္သို႔
မကူးစက္ဘဲ ဖြားျမင္ေရး" ဆိုတဲ့ေရာဂါမကူးစက္ေရး အေၾကာင္းကို
ရွာေဖြေဆြးေႏြးၾကဖ႔ို႔ျဖစ္တယ္။ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေရာဂါသည္တစ္ဦး သားဖြားေဆာင္ထဲ
ေရာက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကအိုးပူပူထဲ ေပါက္ေပါက္ ထည့္ေဖာက္လိုက္သလို
သားဖြားေဆာင္တစ္ခုလံုး
ခ်က္ခ်င္းေပါက္ကဲြသြားခဲ့တယ္။ အစည္းအေဝးတုန္းက ေဆးရံုအုပ္ေရွ႕မွာ ဘာမွမဟရဲ
ခဲ့ၾကေပမယ့္ အစည္းအေဝးအျပီးမွာ နပ္စ္ေတြက အခ်င္းခ်င္းဝိုင္းအံုဖဲြ႔ၾကျပီး "ေရာဂါကူးခဲ့ရင္
ဘယ္သူတာဝန္ယူမလဲ" လို႔ျငင္းခံုခဲ့ၾကတယ္။ ဆရာဝန္တစ္ခ်ိဳိ႕ကေတာင္ "လူနာသံုးတဲ့
ခဲြစိပ္ကိရိယာေတြ၊ အိပ္ရာခင္းေတြကတစ္ဆင့္ တစ္ျခားလူနာေတြကို ျပန္ကူးစက္ရင္
ဘယ္လိုလုပ္မလဲ" လို႔ညည္းတြားေနၾကတယ္။ ညည္းခဲ့
ျငင္းခဲ့ေပမယ့္လည္း ေနာက္ဆံုးမွာ လူနာေနဖို႔ အခန္းကိုစီစဥ္ခဲ့ၾကရတယ္။
ေဆးရံုအုပ္ၾကီးကိုယ္တိုင္ လူနာအတြက္ စပါယ္ရွယ္အခန္းကကုတင္ နံပါတ္ (၁၉)ကို
ေရြးေပးခဲ့တယ္။
လာဘ္နံပါတ္လို႔ ေျပာပါတယ္။နပ္စ္မွဴး တာဝန္ခဲြေတာ့ ကုတင္ (၁၉)က လူနာကို ဘယ္သူမွ
သြားမၾကည့္ခ်င္ခဲ့ၾကဘူး။
ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းျပီးတာ သံုးလေတာင္ မျပည့္ေသးတဲ့ကြ်န္မ
ကုတင္ (၁၉) အတြက္ မားမားမတ္မတ္ ထြက္ရပ္ခဲ့တယ္။ အခန္းထဲ စဝင္တဲ့ေန႔မွာ
လက္ရွည္အက်ီၤ၊ မ်က္ႏွာဖံုး၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းရံုသာမက အထူဆံုး လက္အိတ္တစ္စံုကိုပါ
ကြ်န္မေရြးခဲ့မိတယ္။ ကုတင္(၁၉)ကလူနာ ကုတင္ေဘာင္ကိုမွီျပီး
ေမြးဖြားခါနီး ဗုိက္ကို ပြတ္သပ္လို႔႔ အခန္းထဲဝင္လာတဲ့ ကြ်န္မကို ျပံဳးျပၾကိဳဆိုေနတယ္။
ဒီလိုေရာဂါရထားတဲ့ အမ်ဳိးအမီးတစ္ေယာက္က တစ္ျခားလူေတြထက္ တမူထူးျခား ေနမယ္လို႔
ကြ်န္မထင္ခဲ့မိတယ္။
တကယ္တမ္း သူ႔ကိုေတြ႔ေတာ့ သာမန္အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးပါပဲ။
ဆံပင္ခပ္တိုတို၊ ဂါဝန္ ပြပြၾကီးၾကီးကို ဝတ္ဆင္ထားျပီး ကြင္းထိုးဖိနပ္ အနက္ေရာင္ကို
စီးထားတယ္။ ပါးျပင္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ တင္းတိတ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ သူ႔ပံုစံက လံုးဝစံမီတဲ့
မိခင္ေလာင္းတစ္ဦးျဖစ္တယ္။ "မဂၤလာပါ" ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ႏႈတ္ဆက္လာတဲ့သူ႔႔ကို လွဳိက္ဖိုေနတဲ့
ရင္အစံုနဲ႔ ေအးစက္စက္ ကြ်န္မ ျပန္ျပံဳးျပလိုက္မိတယ္။ ပထမဆံုးရက္မွာပဲ လူနာကို
ေသြးစစ္ရတယ္။ ေသြးက ေရာဂါကူးစက္ရမွာအဓိကျဖစ္တဲ့အတြက္
သူ႔ကို ေသြးစုတ္ဖို႔႔႔႔ရာ ကြ်န္မတစ္ကိုယ္လံုး ထံုက်င္ေနမိတယ္။ကြ်န္မ
စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔လားမသိ! ေသြးစုတ္ဖို႔ အပ္ကို ေသြးေၾကာထဲေရာက္ေအာင္
မထုိးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ လဲြေခ်ာ္သြားတဲ့ အပ္ေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ခံုး တြန္႔သြားတာကို ကြ်န္မျမင္လိုက္တယ္။
ေသြးစုတ္ဖို႔ ဖန္ျပြန္ေတြ၊ ဂြမ္းစေတြနဲ႔ ကြ်န္မ ပ်ာမ်ားေနမိတယ္။ သူ႔ေသြးေတြ
ကြ်န္မကိုယ္ေပၚ လံုးဝမေပက်ံဖို႔ ဂရုစိုက္ရေသးတယ္။
ေသြးစုတ္ျပီးေနာက္သူ႔႔မ်က္ႏွာကိုကြ်န္မၾကည့္လိုက္မိတယ္။ မ်က္ႏွာက ပကတိ ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္လို႔
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္" ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆက္ဆံလာတဲ့ သူ႔႔ကို ပညာတတ္
လူတန္းစားထဲကမွန္း ကြ်န္မရိပ္မိလိုက္တယ္။" ဟို ကုတင္(၁၉)က လူနာေလ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္
အဲဒီေရာဂါရွိတဲ့ လူနာန႔ဲ႔ကို မတူဘူး သိလား" နပ္စ္နားေနေဆာင္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကြ်န္မ
မေအာင့္ႏိုင္ဘဲေျပာလိုက္မိတယ္။ "ဒီလိုေရာဂါရတဲ့ လူနာကို ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ျမင္ခ်င္လို႔႔လဲ?"
တာဝန္က်ေဒါက္တာတစ္ဦးရဲ႕ စကားက ကြ်န္မ စကားလမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္။
"နပ္စ္ .. ဒါကို ၾကည့္လိုက္ဦး" ေဒါက္တာက ေျပာေျပာဆိုဆို လူနာရဲ႕ေဆးမွတ္တမ္းေတြ ကြ်န္မကို
ကမ္းေပးတယ္။
ေဆးမွတ္တမ္းကုိ ကြ်န္မတစ္ရြက္ခ်င္း လွန္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ
ကံေတာ္ေတာ္ မေကာင္းခဲ့ရွာဘူး။ သူဟာ တကၠၠသိုလ္ေက်ာင္း တစ္ခုက ဆရာမပါ။
ငယ္ရြယ္ထက္ျမက္တဲ့သူက အသက္ ၃ဝမွာ တဲြဖက္ပါေမာကၡ ျဖစ္ေနပါျပီ။ သူ႔အနာဂတ္လမ္းက
ေျဖာင့္ျဖဴးေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခရီးတစ္ခုမွာ မေတာ္တဆ ယာဥ္တိုက္မႈႈျဖစ္ျပီး အေရးတၾကီး
ေသြးသြင္းခဲ့ရတယ္။ အဲဒီမွာ HIV ေရာဂါကူးစက္ခံခဲ့ရတာပါပဲ။ ေသြးသြင္းခဲ့လို႔
ေရာဂါကူးစက္ခံရမယ္လို႔ ဘယ္သူမွ ေတြးမထားခဲ့မိဘူး။ သူကိုယ္ဝန္ရျပီး စစ္ေဆးမႈႈေတြ
ျပဳတဲ့အခ်ိန္က်မွ ကူးစက္ခံရမွန္း သိခဲ့ရတယ္။
အဲဒီေနာက္ သူ႔ဘဝ တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံုေျပာင္းခဲ့ရတယ္။
ေလာကၾကီးကိုမ်က္ႏွာမျပရေသးတဲ့ ရင္ေသြးငယ္ကိုလည္း သနားမိတယ္။
ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေရာဂါသည္ေမြးဖြားတဲ့ ကေလးငယ္ဟာ ေရာဂါကူးစက္ဖို႔ ၂ဝ% ကေန
၄ဝ% ထိ ရွိႏိုင္တယ္လို႔ိ ဆိုပါတယ္။
ေမြးဖြားခ်ိန္မွာ ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ အခက္အခဲနဲ႔႔ ေရာဂါ ကာကြယ္စက္စနစ္ေတြ (Immune System)
ပ်က္စီးခဲ့ရင္အသက္ပါဆံုရွဴႈံးႏုိင္ပါတယ္။အခုခ်ိန္မွာ သူဟာ ေမြးဖြားခ်ိန္ကို
တစ္ဖက္ကေစာင့္ရင္း သူ႔ကိုေသြးသြင္းေပးခဲ့တဲ့ ေဆးရံုနဲ႔ ေသြးလွဴဌာနကို တရားစဲြဆိုထားပါတယ္။
ေလွ်ာ္ေၾကးေငြရမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းထားေပမယ့္ သ႔ူ႔အတြက္ ဘာမ်ားအသံုးဝင္ေတာ့မလဲ။
ကုတင္(၁၉)ရဲ႕ အမ်ဳိးသား ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သားဖြားေဆာင္တစ္ခုလံုး လႈႈပ္လႈႈပ္ရွားရွား
ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေဝဒနာသည္တစ္ဦးရဲ႕ခင္ပြန္းဟာ
ဘယ္လိုပံုစံမ်ားပါလိမ့္ ကြ်န္မသိခ်င္၊ ျမင္ခ်င္ေဇာနဲ႔ အခန္းကို စစ္ေဆးမယ့္ဟန္ျပဳျပီး
ဝင္ေရာက္စပ္စုခဲ့တယ္။ လူနာက ကုတင္ေခါင္းရင္းမွာ ထိုင္ေနျပီး ေျခေထာက္ကို ကုတင္နဲ႔
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထုိင္ေနတဲ့ ခင္ပြန္းေပါင္ေပၚ ဆန္႔႔ထားတယ္။ ျပီးေတာ့ ငယ္ထိပ္ကေန ဆံဖ်ားအထိ
ဆံပင္ကို စိတ္ေအးလက္ေအး ျဖီးသင္ေနတယ္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက ကိုယ္ဝန္ေၾကာင့္
ေဖာေရာင္ေနတဲ့ သူ႔ေျခေထာက္ကို ညင္ညင္သာသာ ဖိႏွိပ္ေပးေနတယ္။ ဇနီးသည္ကို
သနားၾကင္နာျမတ္ႏိုးတဲ့ အျပံဳးနဲ႔ ေႏြးေထြးမႈႈေတြကုိ
သူ႔လက္ဖဝါးကေန တစ္ဆင့္ ဇနီးရဲ႕ ကိုယ္ထဲကို အေရာက္ပိ႔ု႔ေနခဲ့တယ္။
ေနေရာင္ျခည္ကျပတင္းေပါက္ကို ျဖတ္ျပီး အခန္းထဲမွာရွိတဲ့ ခင္ပြန္းရဲ႕လက္ေပၚ၊ ဇနီးရဲ႕ ေျခေပၚကို
အစက္အေပ်ာက္အျဖင့္နဲ႔ ထိုးက်လာခဲ့တယ္။ ေနေရာင္ေအာက္မွာ သူတို႔႔ဟာ တကယ့္
ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံအျဖစ္ ပိုအသက္ဝင္ေနခဲ့ပါတယ္။ "ကေလးက ဘယ္သူနဲ႔
ပိုတူမယ္လို႔ ထင္လဲ"ကုတင္ထက္က အိပ္ရာခင္းကို ဆဲြဆန္႔ရင္း သူတို႔႔ေျပာတဲ့စကားကို
ကြ်န္မစိတ္မေကာင္းစြာ နားေထာင္ေနမိတယ္။
တကယ္ေတာ့ သူတ႔ို႔ဟာ
ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ မိဘေလာင္းေတြပါလား "ကြ်န္မနဲ႔ ပိုတူမွာ " ခပ္ခြ်ဲခြ်ဲ အမူႈအရာနဲ႔
သူေျပာတယ္။ "အသားအေရေတာ့ တူလို႔ မျဖစ္ဘူးေနာ္" ခင္ပြန္းက တစ္ဟားဟား
ရယ္ရင္း"ၾကည့္စမ္း... ပါးျပင္ေပၚမွာ အစက္အေပ်ာက္ေတြနဲ႔ က်ားသစ္မနဲ႔ တူေနျပီ"သူ႔႔ကိုစတယ္။
မ်က္ရည္ေတြ ပါးျပင္ေပၚ စီးမက်လာခင္ အခန္းထဲကေန ကြ်န္မထြက္လာခဲ့တယ္။
HIVေရာဂါ ထိန္းခ်ဳပ္ေပးတဲ့ ေဆးေတြကို ကုတင္(၁၉) ေန႔႔တိုင္းေသာက္ေနရတယ္။ေန႔႔တိုင္း
ေသြးစစ္ရတယ္။ ဆီးစစ္ရတယ္။ ျဖဴေဖြးျပည့္ဝတဲ့ သူ႔လက္ေမာင္းႏွစ္ခုလံုး လက္ဖဝါးကေန
လက္ေမာင္းအထိ အပ္ရာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့ပါျပီ။ မကြ်မ္းက်င္တဲ့ ကြ်န္မမွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြ
ေရာပါေနခဲ့လို႔ အျမဲတမ္း အပ္ကို တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ မသြင္းႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါကို သူက တစ္ခါမွ
စိတ္မဆိုးခဲ့တဲ႔အျပင္ ကြ်န္မကို ေအးေအးေလး ျပံဳးၾကည့္ေနတတ္တယ္။ သူ႔ကုိ ျပဳစုတ့ဲ
တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အတြင္းမွာ သူ႔ကို တေျဖးေျဖး ကြ်န္မႏွစ္သက္လာမိတယ္။
အခန္းထဲဝင္ရင္အကာအကြယ္ ခ်ပ္ဝတ္တန္ဆာေတြကို ကြ်န္မ
ဝတ္ဆင္ထားဆဲျဖစ္ေပမယ့္ အပ္စိုက္ရာမွာ ပိုတိက်ေသခ်ာေအာင္ ကြ်န္မဂရုစိုက္လာခဲ့တယ္။
ေသာက္ေဆးေတြကိုလည္း သူမွတ္မိတဲ့အထိ ထပ္သလဲလဲ မွာျဖစ္ခဲ့တယ္။ တစ္ခါတေလ
သူ႔အတြက္ လတ္ဆတ္တဲ့ ေနၾကာပန္းေတြကို ဝယ္ျပီး သူ႔ကုတင္ေရွ႕မွာ ကြ်န္မ
ပန္းအိုးထိုးထားတတ္တယ္။သူ႔ကိုယ္ဝန္ အေနအထားအားလံုးက ပံုမွန္ျဖစ္တယ္။ ကေလးက
အနည္းငယ္ ထြားေနျပီး ေခါင္းပိုင္းက ေမြးဖြားရာလမ္းေၾကာင္းရဲ႕ ၁ဝ စင္တီမီတာမွာ ရွိေနခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ေမြးဖြားရာမွာ ေရာဂါမကူးစက္ေအာင္ ဆရာဝန္က ဗိုက္ခဲြေမြးဖို႔၊ ခဲြစိပ္မယ့္
အစီအစဥ္ေတြ အားလံုးကို စီမံထားျပီးျဖစ္တယ္။
ေမြးဖြားရက္ နီးလာပါျပီ။ ခန္႔မွန္းထားတဲ့
ေမြးဖြားရက္က တစ္ပတ္လိုေသးေပမယ့္ ၃၁ႏွစ္ သားဦးျဖစ္တာကတစ္ေၾကာင္း၊
ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေရာဂါသည္ ျဖစ္ေနတာကတစ္ေၾကာင္းမို႔ လူနာခန္း၊ ခဲြစိပ္ခန္းကို အေသးစိပ္
ျပင္ဆင္ထားျပီး အဆင္သင့္အေနအထားမွာ ႏိုးႏိုးၾကားၾကား ရွိေနခဲ့ၾကတယ္။ကုတင္
(၁၉)က တည္ျငိမ္လြန္းတယ္။ ေန႔႔တိုင္း စာဖတ္လိုက္၊ သီခ်င္းနားေထာင္လိုက္နဲ႔ ေမြးဖြားလာမယ့္
ရင္ေသြးအတြက္ စာေတြ၊ ပံုေတြေရးဆဲြေနခဲ့တယ္။ အခုဆို သူ႔႔ေခါင္းအံုး ေအာက္မွာ
စာေတြ တစ္ထပ္ၾကီးရွိေနပါျပီ။ အရြယ္လြန္မွ ရတဲ့ ကိုယ္ဝန္ျဖစ္တဲ့အျပင္ ေရာဂါပါ ခံစားေနရျပီး
ဘာျဖစ္လို႔ ရင္ေသြးငယ္အတြက္ ဒီေလာက္ထိ အားခဲေနရသလဲလို႔ သူ႔ကို ကြ်န္မ ေမးခဲ့တယ္။
ကြ်န္မေမးတဲ့ အေမးကို
သူ မႏွစ္သက္ဟန္ မျပတဲ့အျပင္ " ကေလးက ေရာက္လာခဲ့ျပီပဲေလ။ သူ႔အသက္ကုိ ကြ်န္မ
မဆံုးရွဳႈံးသင့္ဘူး" လို႔ခပ္ျပံဳးျပံဳး ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။ ဆက္ေမးသင့္ မေမးသင့္
ကြ်န္မတစ္ခ်က္ေတြေဝျပီး "တကယ္လို႔ ေရာဂါကူးခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ" လို႔႔ေမးလိုက္မိတယ္။
ေနၾကာပန္းကို ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ျပီး တစ္ဖက္လွည့္လိုက္ရင္း "တကယ္လို႔ ကြ်န္မတို႔႔သာ
မစမ္းသပ္ခဲ့ရင္ ကေလးအသက္ရွင္ဖို႔ အခြင့္အေရးေတာင္ ရွိခ့ဲမွာ မဟုတ္ဘူး" လ႔ို႔
သူျပန္ေျဖတယ္။
ကြ်န္မစိတ္ေတြ ပိုေလးလံလာခဲ့တယ္။ အခန္းက အပ္က်သံေတာင္
မၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ သြားခဲ့တယ္။ အခန္းထဲကေန လွည့္ထြက္ဖို႔
ကြ်န္မျပင္ေတာ့ သူက တိုးညႇင္းတဲ့ အသံနဲ႔ "ကြ်န္မတစ္ခုေလာက္ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။
တကယ္လို႔ ေမြးဖြားခ်ိန္မွာ တစ္ခုခုျဖစ္ခဲ့ရင္ ကြ်န္မခင္ပြန္းက လူၾကီးအသက္ကို လုပါလို႔
ေျပာလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မေရာဂါ အေျခအေနကို နပ္စ္လည္း သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးကုိ ပထမဆံုးေနရမွာ ထားေပးပါေနာ္" ကြ်န္မပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္ေတြ
အတားအဆီးမဲ့ စီးဆင္းလာခဲ့တယ္။ ေအာ္ ဒါကပဲ မိခင္တဲ့လား ေရာက္လာမယ့္ ေန႔ရက္က
ေရွာင္လဲြလို႔ မရေအာင္ အေရာက္လာခဲ့ပါျပီ။ အဲဒီညက
ကြ်န္မႏိုက္ဂ်ဴတီ ဝင္ရတယ္။ ကုတင္ (၁၉)အတြက္ ခဲြစိပ္ဖို႔ အားလံုး ျပင္ဆင္ျပီးေနျပီ။
မိုးလင္းခါနီးမွာ ရံုးခန္းက အေရးေပၚ အခ်က္ေပး ေခါင္းေလာင္းသံေတြ နားကဲြမတတ္
ဆူညံျမည္လာခဲ့တယ္။ ကြ်န္မခ်က္ခ်င္းထရပ္ျပီး အခ်က္ျပနံပါတ္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။"ကုတင္
(၁၉) တာဝန္က်ဆရာဝန္ေတြကို တစ္ဖက္ကေခၚရင္း ကုတင္ (၁၉)ဆီ
ကြ်န္မအေျပးေျပးလာခဲ့မိတယ္။ မွိန္ေဖ်ာ့ေနတဲ့ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ကုတင္(၁၉)ရဲ႕ မ်က္ႏွာက
ျဖဴေရာ္လို႔ေနတယ္။ ေစာင္ကို ဆဲြခြာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရမႊႊာက ေပါက္ေနခ့ဲပါျပီ။
ပိုဆိုးတာက ေရက အနီေရာင္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သားအိမ္အတြင္းမွာ ေသြးထြက္ေနျပီဆိုတာကို
သိလိုက္တယ္။
ကုတင္(၁၉)ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ စိုးရိမ္မႈႈေတြ လႊႊမ္းေနတယ္။ ေသြးထြက္ျပီ
ဆိုကတည္းက ကေလးကို ေရာဂါကူးစက္ႏိုင္ႏႈန္းက ဆတိုးေသခ်ာေနျပီ။ တကယ္ေတာ့အခ်င္းက
ေရာဂါမကူးစက္ေအာင္ ရင္ေသြးကုိ ဖံုးအုပ္ထားႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ေမြးဖြားခ်ိန္
ထြက္တဲ့ေသြးနဲ႔ ဓာတ္တစ္မ်ဳိး (Secretions) ေၾကာင့္ ကေလးကို HIV ကူးစက္ႏိုင္ပါတယ္။
နာက်င္လြန္းလို႔ သူ႔ႏွာဖူးမွာ ေခြ်းသီးေခြ်းေပါက္ေတြ တဲြခိုေနတယ္။ခံစားေနရတဲ့ ေဝဒနာကို
အံၾကိတ္ျပီး ခဲြစိပ္ဖို႔ျပင္ဆင္မႈတစ္ခ်ိဳိ႕ကို သူခံယူေနတယ္။ ညအခ်ိန္မို႔ ထမ္းစင္က
ခ်က္ခ်င္းေရာက္မလာခဲ့ဘူး။ သူစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ကုတင္ေပၚက ဆင္းလိုက္တယ္။
သ႔ူ႔ကိုေဖးမရင္း ေသြးေတြေရာေနနဲ႔ ေရတစ္ခ်ဳိိ႕ ဂါဝန္ထဲကေနတစ္ဆင့္ ေရာင္အမ္းေနတဲ့
သူ႔ေျခေထာက္ေပၚ စီးက်လာတာကို ကြ်န္မေတြ႔လိုက္တယ္။သူဘာကုိမွ ဂရုမစိုက္ခဲ့ဘူး။
ေျခလွမ္းကို ျမန္သထက္ ျမန္ေအာင္လွမ္းေနတယ္။သူ႔ေျခလွမ္း တစ္စကၠၠန္႔ ျမန္ရင္
ကေလးအသက္ရွင္မယ္၊ ေရာဂါကူးစက္ရာကလြတ္မယ္လို႔ သူမွန္းထားပံုရတယ္။ ခြဲစိပ္ကုတင္ေပၚ
သူေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ေရမႊႊာ ေရက ေနာက္က်ိေနခဲ့ပါျပီ။ ဒါကရင္ေသြးငယ္
ေအာက္စီဂ်င္ျပတ္ေနျပီဆိုတဲ့ လကၡၡဏာျဖစ္တယ္။ ထံုေဆးဆရာက သူ႔႔ကုိ ထံုေဆးထိုးေပးျပီး
ကြ်န္မတ႔ို႔က သူ႔ရဲ႕ သတိလည္ႏႈန္းကိုစတင္စမ္းသပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ခက္တာက အခ်ိန္ ၃ မိနစ္
ေက်ာ္လြန္သြားေပမယ့္ သူႏိုးၾကားေနတုန္းပဲ။"နာလိုက္တာ" လို႔သူ ေရရြတ္ေနတယ္။
ထံုေဆးဆရာ ေခြ်းျပန္စျပဳလာပါျပီ။ သူ႔ထံုေဆး အစြမ္းမျပတဲ့ လူနာဆိုလို႔ ဒါပထမဆံုးအၾကိမ္
ၾကံဳတာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ကေလးအေျခအေနက ထံုေဆးထပ္ေပးလို႔မသင့္တဲ့အေျခအေနကို
ေရာက္ေနပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕လက္ကို သူ႔တင္းတင္းေလး ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။
တိုးလွ်ဳိးေတာင္းပန္တဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ ဆရာဝန္ေတြကို ၾကည့္ေနတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း " ကြ်န္မ
ကေလးကိုကယ္ပါ.... ကြ်န္မကို
ဂရုမစိုက္ပါနဲ႔... ကြ်န္မ ကေလးကို ကယ္ပါ" လို႔႔တိုးတိုးေလး ေတာင္းဆိုေနခဲ့တယ္။အခ်ိန္ ၁ မိနစ္
လြန္ေျမာက္သြားခဲ့ပါျပီ ကုတင္(၁၉)ရဲ႕ ေျခလက္ေတြကို ကုတင္န႔ဲ႔
ကပ္ခ်ည္ထားလိုက္တယ္။ ထံုေဆးဆရာကလည္းေဆးထိုးအပ္ကို အသင့္ျပင္ထားျပီးျပီ။
ခဲြစိတ္မွဴးဆရာဝန္ကလည္း အံၾကိတ္လို႔႔ခဲြစိပ္ဖို႔႔ရာ လက္တြန႔္႔ေနခဲ့တယ္။ ဒါ ကြ်န္မနပ္စ္လုပ္လာတဲ့
သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ "သားဖြားမီးယပ္ပါရဂူ" အျဖစ္ နာမည္ၾကီးတဲ့ ဆရာဝန္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚက
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့အရိပ္ကို ပထမဦးဆံုး
ျမင္ဖူးျခင္းပါပဲ။ခဲြစိပ္ဓားေတြက ထံုေဆးမစြမ္းတဲ့ ကုတင္(၁၉)ရဲ႕ ဗိုက္ေပၚ
ခဲြခ်လိုက္တယ္။ဗိုက္အေရခြံ အဲဒီေနာက္ အဆီထပ္၊ ၾကြက္သား၊ အခြ်ဲ (Mucosa)၊ သားအိမ္
ကုတင္(၁၉)
ကြ်န္မလက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားဆဲပါပဲ။ မပီမသ စကားသံတစ္ခ်ိဳိ႕နဲ႔ ရင္ကဲြလုမတတ္
ေအာ္ျမည္သံတစ္ခ်ိဳိ႕ သူ႔ပါးစပ္မွာ ကိုက္ထားတဲ့ ပုဝါၾကားကေန
ပလံုးပေထြးထြက္လာခဲ့တယ္။ ခႏၶာတစ္ခုလံုးက ကုတင္ေပၚမွာ တစ္ဆတ္ဆတ္ တုန္လို႔.....
အေၾကာေတြပါ လိမ္ဆဲြေနတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာဟာ နာက်င္လြန္းလို႔ ပံုစံေျပာင္းေနတယ္။
ကြ်န္မ မၾကည့္ရက္ဘဲ မ်က္ႏွာလဲြလိုက္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြ ပါးျပင္ေပၚ လိွမ့္ဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။
ဒါဟာ ဘယ္လိုနာက်င္မႈႈမ်ဳိးလဲ ! ဒါဟာ ဘယ္အရာနဲ႔ ႏိုင္းျပလို႔႔ရတဲ့ မိခင္ေမတၱၱာမ်ဳိးလဲ
ေနာက္ဆံုး ကေလးကို ဝမ္းထဲကေန ဆဲြထုတ္ယူႏိုင္ခဲ့တယ္။
ကေလးမ်က္ႏွာက ျပာႏွမ္းေနပါျပီ။
ခ်က္ၾကိဳးက လည္ပင္းကုိပတ္ေနတာေၾကာင့္ ေအာက္စီဂ်င္ျပတ္ျပီး ျပာႏွမ္းခဲ့ပံုရတယ္။
တေအာင့္ၾကာေတာ့ ေခြ်းေတြ ရႊဲႊနစ္ေနတဲ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုးေပ်ာ့ေခြက်သြားတယ္။
ဆရာဝန္က ကေလးငယ္ကို ေျခေထာက္ကကိုင္ျပီး ေက်ာကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္
ပုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ပါးစပ္ထဲဝင္ေနတဲ့ အညစ္အေၾကးတစ္ခ်ဳိ႕အန္ထြက္လာျပီးေနာက္ ကေလးရဲ႕
ပထမဆံုးငုိသံ ထြက္ေပၚလာခဲ့တယ္။ ငိုသံကတိုးညႇင္းေပမယ့္
ၾကည္လင္ေနတယ္။သတိလက္လြတ္ ျဖစ္ခါနီးဆဲဆဲ မိခင္က ကေလးငိုသံကို ၾကားလိုက္မိလို႔
ထင္ပါရဲ႕ကေလးဖက္ကို အားယူျပီး မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
အဲဒီေနာက္မ်က္ခြံေတြ လံုးဝပိတ္က်သြားခဲ့တယ္။ သ႔ူ႔ကုိယ္ေပၚ ပတ္ထားတဲ့ ခါးပတ္ေတြကို
ကြ်န္မျဖဳတ္ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔လက္ေကာက္ဝတ္ေတြ၊ ေျခက်င္းဝတ္ေတြ
ညိဳမည္းပြန္းပဲ့ကုန္ျပီး ေသြးေတြ ထြက္ေနတာကုိ ကြ်န္မေတြ႔႔လိုက္တယ္။
အဆုပ္ကိုင္ခံထားရတဲ့
ကြ်န္မရဲ႕ လက္လည္း အရိုးေတြ က်ဳိးေၾကမတတ္ နာက်င္လို႔ေနတယ္။ ကုတင္(၁၉)
အားယူျပီး ဖြင့္ၾကည့္ခဲ့တဲ့ အၾကည့္တစ္ခ်က္က ကိုယ့္ရင္ေသြးငယ္ကို ေနာက္ဆံုးၾကည့္ျခင္းမွန္း
ကြ်န္မလံုးဝ ေတြးမထားခဲ့မိဘူး။ အဲဒီ ေဖာ္ေရြမႈ အျပံဳးေတြပါတဲ့ သူ႔မ်က္လံုးဟာ
ပိတ္က်သြားျပီးေနာက္ လံုးဝ ျပန္ဖြင့္မလာခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ ၃ရက္အၾကာမွာ ခဲြစိပ္မႈႈေၾကာင့္
ေသြးမသန႔္႔ျဖစ္တာရယ္၊ ေပးထားတဲ့ antibiotics အက်ဳိးမျပဳတာရယ္ေၾကာင့္ လူ႔ေလာကကို
သူရာသက္ပန္ ခဲြသြားခဲ့တယ္။
ကံေကာင္းတာက ေမြးထြက္လာတဲ့ ကေလးေလးက HIV negative
ျဖစ္ေနတယ္။ ကြ်န္မတို႔ ေဆးပညာမွာ ေအာင္ျမင္တဲ့ ကုသမႈႈတစ္ခုအျဖင့္ အသိအမွတ္ျပဳမိပါတယ္။
ေအအိုင္ဒီအက္စ္
ေရာဂါရ မိခင္တစ္ဦးကေန က်န္းမာတဲ့ ကေလးငယ္ ေမြးထုတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ သတင္းစာအခ်ိဳ႕နဲ႔
သတင္းဌာနက လူေတြ လာေရာက္ ေမးျမန္းၾကမယ္လို႔ ကြ်န္မတို႔ ၾကားမိပါတယ္။
လူနာေနခဲ့တဲ့ အခန္းကို ကြ်န္မဝင္ရွင္းေတာ့ ကုတင္(၁၉)ရဲ႕ ေခါင္းအုံးေအာက္မွာ ကေလးအတြက္
ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြကို ကြ်န္မေတြ႔႔လိုက္မိတယ္။ စာေတြအျပင္၊ ရုပ္ပံုေတြပါ
ဆဲြထားေသးတယ္။
ပထမဆံုးပံုက ေနလံုးၾကီးပံုကို ဆဲြထားတယ္။ ေနေရာင္ေအာက္မွာ
လက္ကေလးတစ္စံု... အဲဒီေအာက္မွာ ကေလးအတြက္ စာတစ္ေၾကာင္းေရးထားပါတယ္။
"သားေရ..... ဘဝဆိုတာ ေနမင္းၾကီးနဲ႔တူတယ္။ ဒီေန႔ ေနဝင္ခဲ့ရင္ မနက္ျဖန္ ျပန္တက္လာစျမဲပဲ။
ဒါေပမယ့္ ေနမင္းၾကီးက ေန႔တိုင္းေတာ့ မတူႏိုင္ဘူး" စာေၾကာင္းရဲ႕ ေအာက္မွာ
သပ္ရပ္လွပတဲ့ နာမည္ေလးတစ္ခု ထိုးထားတယ္။
သူ႔ကို ကုတင္(၁၉)လို႔ပဲ
ကြ်န္မေခၚခဲ့မိတဲ့အတြက္ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ကြ်န္မေနာင္တရမိခဲ့တယ္။ ကေလးေလး
ေဆးရံုဆင္းေတာ့ ကေလးအေဖကို ေရးထားတဲ့ စာေတြအားလံုး ကြ်န္မအပ္လိုက္တယ္။
သူ႔မ်က္လံုးမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ နီရဲေနခဲ့တယ္။ ကေလးငယ္ကလည္း သူ႔မိခင္
မရွိေတာ့မွန္း သိတဲ့အလား တစ္ဝါးဝါးနဲ႔ ေအာ္ငိုေနခဲ့တယ္။
ေနမင္းၾကီးပံု ဆဲြထားတဲ့ ပံုကို
ကေလးေရွ႕မွာ ကြ်န္မေဝွ႔ယမ္းျပလိုက္မိတယ္။ ကေလးငယ္ဟာ ငိုရာက ခ်က္ခ်င္းတိတ္ျပီး
လက္ကေလးကို ဆန႔္႔လို႔ ကြ်န္မလက္ထဲက စာရြက္ကို လွမ္းဆုတ္ကိုင္လိုက္ေတာ့တယ္။
ဤေဆာင္းပါးကို ဤေနရာမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။
စာနာနားလည္စြာျဖင္ ့
ခင္မင္ေလးစားေသာ
ေရႊအိမ္စည္
လူနာ ကုတင္နံပါတ္ (၁၉)
Sunday, November 28, 2010
Saturday, November 20, 2010
အာရံုဦးမွာ လူးသည့္ႀကာ.... မင္းသမီးကို သပိတ္ေမွာက္
အာရံုဦးမွာ လူးသည့္ႀကာ.... မင္းသမီးကို သပိတ္ေမွာက္
လာမဲ့အပတ္ ႀသဂုတ္ ၂၁ ရက္ေန ့မွာ ေျမာက္ကယ္ရိုလိုင္းနား ျပည္နယ္မွာ ျမန္မာနိုင္ငံကလာတဲ့ အဆိုေက်ာ္ေတြပဲြရိွတယ္။ အစကတည္းက သြားႀကည့္မယ္ စိတ္ကူးရျပီး ကတည္းက အလုပ္က ခြင့္ယုူျပီး ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားျပီးသားပါ။ အဆိုေတာ္ ငါးေယာက္ ဆိုႀကမယ္။ ေရဘကၠာ၀င္း၊ အယ္လ္ဆိုင္းဇီ၊ ၀ိုင္းစုခိုင္သိန္း၊ ရဲေလး နဲ ့မင္းေမာ္ကြန္းတို ့ ဆိုႀကမယ္တဲ့။
အဲဒီအထဲက အယ္လ္ဆိုင္းဇီအသံကို အေတာ္သေဘာက်ပါတယ္။ ေအးေအးေလးနဲ ့ အသံေနအသံထားကလည္း ေကာင္းေတာ့ ဒီလိုပဲြမ်ိဳးမလြတ္တမ္းေကာင္းဘူးလို ့ ကုိယ့္ဖါသာအားေပးျပီး ျပင္ဆင္ထားတာပါ။
ေဟာ ေဗထိဆို ဆန္ရွင္ (Sanctions) ထိျပီ။ စစ္အစုိးရရဲ့ ၀ါဒျဖန့္ခ်ီေရးကားမွာပါတဲ့ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ေတြကို သပိတ္ေမွာက္ႀကျပီတဲ့။ အခါတိုင္းဆို ကိစၥတစ္ခုဆို ႀကိဳသိတတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္၊ ဘယ့္ႏွယ္ ဒီတစ္ခါေတာ့ မသိရပါလား။ အခုဆိုမဲ့ အဆိုေတာ္ေတြထဲက ၀ိုင္းစုခိုင္သိန္းက မင္းသမီး ၆၄ ေယာက္ထဲမွာ တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ "အာရံုဦးမွာ ဖူးသည့္ႀကာ" ဇာတ္ကားမွာ သရုပ္ေဆာင္သတဲ့။ ဒါနဲ ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ရပ္ကြက္က သူငယ္ခ်င္းေတြအပါအ၀င္ နုိင္ငံေရးသမားအားလံုးက အဲဒီဇာတ္ကားမွာပါတဲ့ မင္းသား မင္းသမီးေတြကို ဗီဇာမေပးဖို ့ရန္ကုန္က အေမရိကန္ သံရံုးကို စာေရးႀကတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္မွာလည္း အဲဒီစာေရးတဲ့ ကိစၥေထာက္ခံရမွာလား ဘာလားေပါ့ေလ။ ကန့္ကြက္လို ့ ေတာ့မရဘူးေလ။ အားလံုးက ျပီးစီးေနျပီးသားဆိုေတာ့။
ဆက္စပ္လို ့အာအက္ဖ္ေအ က အဲဒီမင္းသမီးနဲ ့အင္တာဗ်ဴးကို နားေထာင္လိုက္ရတယ္။ ၀ိုင္းစုေရ "... အဲဒီလို အေရးေတာ္ပံုအားလံုး ေစာ္ကားတဲ့ ဇာတ္ကားကို ဘာေႀကာင့္ရိုက္သလဲ" ေပါ့ သတင္းေထာက္ကေမးတယ္။ အဲဒီေတာ့ မင္းသမီးကလည္း ဘယ္လိုမွေထာက္ခံလို ့မဟုတ္ေႀကာင္း ျပန္ေျဖရွတယ္။ အဲဒီအေႀကာင္း မသိရပါဘူး။ အတင္းရိုက္ခိုင္းေတာ့ မျငင္းရဲပဲ ရိုက္ရတယ္ေပါ့။ အနုပညာသမားေတြဘ၀ဟာ ေႀကာက္ေနရတယ္ေပါ့။ ဒါနဲ့ပဲထမင္းစားေနရတာဆိုေတာ့ မျငင္းရဲဘူးေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္ျမင္တာကလည္း ပိတ္ဆို ့အေရးယူမွုေတြလုပ္တဲ့အခါ အနုပညာသမားေတြကို ခ်န္ထားသင့္တယ္လို့ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီလို ၀ါဒျဖန့္ခ်ီေရးကားေတြကို တာ၀န္ယူရိုက္တဲ့ ဒါရိုက္တာေတြ၊ ေငြထုတ္ေပးသူေတြ ကို ပိတ္ဆို့တာေတာ ့ေထာက္ခံပါတယ္။ မင္းသား မင္းသမီးေတြကိုေတာ့ ခ်မ္းသာေပးသင့္တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲဆိုေတာ့ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ဘက္က အနုပညာသမားေတြကို နားလည္မွု နည္းေနသလို ျဖစ္မေနဘူးလားလို ့စဥ္းစားမိတာပါ။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ ျပီးသြားျပီဆိုေတာ့လည္း ဘာမွအေထြအထူး မေျပာလိုေတာ့ပါဘူး။ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေျမာက္ကာရိုလိုင္းနားကို သြားႀကည့္မယ့္ အစီအစဥ္ မဖ်က္ေတာ့ပါဘူး။ လက္မွတ္လည္း ေျပာထားျပီးျပီ။ ေနာက္တစ္ခုက ကြန္ျမဴနတီ လို ့အားလံုးေျပာႀကတဲ့အခါ နိုင္ငံေရးႀကီးပဲေျပာေနလို ့မျပီးေသးဘူး။ တျခားမတူတဲ့ သူေတြနဲ ့ေပါင္းစည္းျပီး ဟဲဗီးေတြမဟုတ္တဲ့ လူမွုေရး ယဥ္ေက်းမွု ဘာသာေရး သာေရးနာေရး အစရိွသျဖင့္ ေတြကိုလည္း ေပါင္းစပ္တတ္ဖို ့လိုတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို ့၄၀ တန္းေတြက ေမြးထုတ္လိုက္တဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြဟာ အေမရိကန္ယဥ္ေက်းမွုကိုသာ အဓိကသိႀကျပီး ျမန္မာရုပ္ရွင္ ျမန္မာသီခ်င္း ျမန္မာအစားအစာ ေတြကိုလည္း ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ႀကိဳက္တာေတြ ့ရေတာ့ ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္ရတယ္။ ဒီလိုပဲြမ်ိဳးဟာ ကေလးေတြအတြက္ အထူးအခြင့္အေရးျဖစ္သလို ကြ်န္ေတာ္တို ့လိုလူႀကီးေတြအတြက္လည္း အလြမ္းေျပ ပဲြေလးေတြေႀကာင့္ပါ။
ထားပါေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကာကြယ္ေနသလို ျဖစ္ေနသလား မသိဘူး။ တစ္ခုပဲေျပာရမလိုျဖစ္တယ္ အနုပညာရပ္ပိုင္း ယဥ္ေက်းမွုပိုင္းအရ ဆက္ႏြယ္လာရင္ ပိတ္ဆို ့အေရးယူမွုေတြ ေလ်ာ့ေပးပါလို ့
လာမဲ့အပတ္ ႀသဂုတ္ ၂၁ ရက္ေန ့မွာ ေျမာက္ကယ္ရိုလိုင္းနား ျပည္နယ္မွာ ျမန္မာနိုင္ငံကလာတဲ့ အဆိုေက်ာ္ေတြပဲြရိွတယ္။ အစကတည္းက သြားႀကည့္မယ္ စိတ္ကူးရျပီး ကတည္းက အလုပ္က ခြင့္ယုူျပီး ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားျပီးသားပါ။ အဆိုေတာ္ ငါးေယာက္ ဆိုႀကမယ္။ ေရဘကၠာ၀င္း၊ အယ္လ္ဆိုင္းဇီ၊ ၀ိုင္းစုခိုင္သိန္း၊ ရဲေလး နဲ ့မင္းေမာ္ကြန္းတို ့ ဆိုႀကမယ္တဲ့။
အဲဒီအထဲက အယ္လ္ဆိုင္းဇီအသံကို အေတာ္သေဘာက်ပါတယ္။ ေအးေအးေလးနဲ ့ အသံေနအသံထားကလည္း ေကာင္းေတာ့ ဒီလိုပဲြမ်ိဳးမလြတ္တမ္းေကာင္းဘူးလို ့ ကုိယ့္ဖါသာအားေပးျပီး ျပင္ဆင္ထားတာပါ။
ေဟာ ေဗထိဆို ဆန္ရွင္ (Sanctions) ထိျပီ။ စစ္အစုိးရရဲ့ ၀ါဒျဖန့္ခ်ီေရးကားမွာပါတဲ့ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ေတြကို သပိတ္ေမွာက္ႀကျပီတဲ့။ အခါတိုင္းဆို ကိစၥတစ္ခုဆို ႀကိဳသိတတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္၊ ဘယ့္ႏွယ္ ဒီတစ္ခါေတာ့ မသိရပါလား။ အခုဆိုမဲ့ အဆိုေတာ္ေတြထဲက ၀ိုင္းစုခိုင္သိန္းက မင္းသမီး ၆၄ ေယာက္ထဲမွာ တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ "အာရံုဦးမွာ ဖူးသည့္ႀကာ" ဇာတ္ကားမွာ သရုပ္ေဆာင္သတဲ့။ ဒါနဲ ့ကြ်န္ေတာ္တို ့ရပ္ကြက္က သူငယ္ခ်င္းေတြအပါအ၀င္ နုိင္ငံေရးသမားအားလံုးက အဲဒီဇာတ္ကားမွာပါတဲ့ မင္းသား မင္းသမီးေတြကို ဗီဇာမေပးဖို ့ရန္ကုန္က အေမရိကန္ သံရံုးကို စာေရးႀကတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္မွာလည္း အဲဒီစာေရးတဲ့ ကိစၥေထာက္ခံရမွာလား ဘာလားေပါ့ေလ။ ကန့္ကြက္လို ့ ေတာ့မရဘူးေလ။ အားလံုးက ျပီးစီးေနျပီးသားဆိုေတာ့။
ဆက္စပ္လို ့အာအက္ဖ္ေအ က အဲဒီမင္းသမီးနဲ ့အင္တာဗ်ဴးကို နားေထာင္လိုက္ရတယ္။ ၀ိုင္းစုေရ "... အဲဒီလို အေရးေတာ္ပံုအားလံုး ေစာ္ကားတဲ့ ဇာတ္ကားကို ဘာေႀကာင့္ရိုက္သလဲ" ေပါ့ သတင္းေထာက္ကေမးတယ္။ အဲဒီေတာ့ မင္းသမီးကလည္း ဘယ္လိုမွေထာက္ခံလို ့မဟုတ္ေႀကာင္း ျပန္ေျဖရွတယ္။ အဲဒီအေႀကာင္း မသိရပါဘူး။ အတင္းရိုက္ခိုင္းေတာ့ မျငင္းရဲပဲ ရိုက္ရတယ္ေပါ့။ အနုပညာသမားေတြဘ၀ဟာ ေႀကာက္ေနရတယ္ေပါ့။ ဒါနဲ့ပဲထမင္းစားေနရတာဆိုေတာ့ မျငင္းရဲဘူးေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္ျမင္တာကလည္း ပိတ္ဆို ့အေရးယူမွုေတြလုပ္တဲ့အခါ အနုပညာသမားေတြကို ခ်န္ထားသင့္တယ္လို့ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီလို ၀ါဒျဖန့္ခ်ီေရးကားေတြကို တာ၀န္ယူရိုက္တဲ့ ဒါရိုက္တာေတြ၊ ေငြထုတ္ေပးသူေတြ ကို ပိတ္ဆို့တာေတာ ့ေထာက္ခံပါတယ္။ မင္းသား မင္းသမီးေတြကိုေတာ့ ခ်မ္းသာေပးသင့္တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ ့လဲဆိုေတာ့ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္တို ့ဘက္က အနုပညာသမားေတြကို နားလည္မွု နည္းေနသလို ျဖစ္မေနဘူးလားလို ့စဥ္းစားမိတာပါ။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ ျပီးသြားျပီဆိုေတာ့လည္း ဘာမွအေထြအထူး မေျပာလိုေတာ့ပါဘူး။ ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေျမာက္ကာရိုလိုင္းနားကို သြားႀကည့္မယ့္ အစီအစဥ္ မဖ်က္ေတာ့ပါဘူး။ လက္မွတ္လည္း ေျပာထားျပီးျပီ။ ေနာက္တစ္ခုက ကြန္ျမဴနတီ လို ့အားလံုးေျပာႀကတဲ့အခါ နိုင္ငံေရးႀကီးပဲေျပာေနလို ့မျပီးေသးဘူး။ တျခားမတူတဲ့ သူေတြနဲ ့ေပါင္းစည္းျပီး ဟဲဗီးေတြမဟုတ္တဲ့ လူမွုေရး ယဥ္ေက်းမွု ဘာသာေရး သာေရးနာေရး အစရိွသျဖင့္ ေတြကိုလည္း ေပါင္းစပ္တတ္ဖို ့လိုတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို ့၄၀ တန္းေတြက ေမြးထုတ္လိုက္တဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြဟာ အေမရိကန္ယဥ္ေက်းမွုကိုသာ အဓိကသိႀကျပီး ျမန္မာရုပ္ရွင္ ျမန္မာသီခ်င္း ျမန္မာအစားအစာ ေတြကိုလည္း ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ႀကိဳက္တာေတြ ့ရေတာ့ ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္ရတယ္။ ဒီလိုပဲြမ်ိဳးဟာ ကေလးေတြအတြက္ အထူးအခြင့္အေရးျဖစ္သလို ကြ်န္ေတာ္တို ့လိုလူႀကီးေတြအတြက္လည္း အလြမ္းေျပ ပဲြေလးေတြေႀကာင့္ပါ။
ထားပါေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကာကြယ္ေနသလို ျဖစ္ေနသလား မသိဘူး။ တစ္ခုပဲေျပာရမလိုျဖစ္တယ္ အနုပညာရပ္ပိုင္း ယဥ္ေက်းမွုပိုင္းအရ ဆက္ႏြယ္လာရင္ ပိတ္ဆို ့အေရးယူမွုေတြ ေလ်ာ့ေပးပါလို ့
အာရံုဦးမွာ ဖူးသည့္ႀကာ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္မ်ားအား ဗီဇာပိတ္ဖို့ ေတာင္းဆို
အာရံုဦးမွာ ဖူးသည့္ႀကာ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္မ်ားအား ဗီဇာပိတ္ဖို့ ေတာင္းဆို
ျမန္မာစစ္အစိုးရရဲ့ ၀ါဒျဖန့္ခ်ီေရး ရုပ္ရွင္ အာရံုဦးမွာ ဖူးသည့္ႀကာ ဇာတ္ကား မွာ ပါ၀င္ႀကတဲ့ ရုပ္ရွင္ သရုပ္ေဆာင္ေတြကို အေမရိကန္ ျပည္၀င္ခြင့္ ဗီဇာ ပိတ္ပင္ေပးဖို ့ရန္ကုန္အေျခစိုက္ အေမရိကန္ သံရံုးကို ၀ါရွင္တန္ဒီစီမွာရိွတဲ့ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရး လွုပ္ရွားသူေတြက ေတာင္းဆိုလိုက္ပါတယ္။
ေလာေလာလတ္လတ္ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုမွာ ေဖ်ာ္ေျဖေရးလာမဲ့အထဲက မ၀ိုင္းစုခိုင္သိန္းလည္း အဲဒီဇာတ္ကားမွာ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဗီဇာပိတ္ပင္ေပးဖို ့ ေတာင္းဆိုခံရတဲ့ အထဲမွာ ပါေနပါတယ္။ ၀ိုင္းစုခိုင္သိန္း ဆိုတာ အဆိုေတာ္လည္းျဖစ္ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ထားပါေတာ့ ဒါကေတာ့ ျဖစ္တဲ့အေျခအေနကို အႀကမ္းျဖင္းရွင္းျပတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက ခုတ္ရာတျခား ျခရာတလဲြ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥပါ။ ပထမတစ္ခ်က္က ဒီရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္အမ်ားစုဟာ အဲဒီအာရံုဦးမွာ ဖူးသည့္ႀကာ ဇာတ္ကားကို ရိုက္ေပးဖို့ အတင္းအဓမၼခိုင္းေစခံရတာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ပါတဲ့ မင္းသား မင္းသမီး (အမ်ားစု) ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို ့၈၈ အေရးအခင္းျဖစ္ေနခ်ိန္တုန္းက လူျဖစ္စအရြယ္ေတြသာ ျဖစ္တယ္။ အထင္ရွားဆံုးက နိုင္ငံေရးဆိုတာကို ဘာမွ သိႀကတာ မဟုတ္ဘူး။ အာဏာစက္ကို ေႀကာက္လို့ သာသရုပ္ေဆာင္ႀကရတာပါ။
ဒုတိယအခ်က္က ျပည္ပမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္တို့အရြယ္ေတြက ေမြးလိုက္တဲ့ ကေလးေတြ မ်ားလာေနျပီ။ တခ်ိဳ့ဆို ျမန္မာျပည္ဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္ သိတာမဟုတ္ဘူး။ ျပည္ေတာ္ျပန္ခ်ိန္ဆိုတာလည္း ဘယ္ေတာ့လည္းဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို ့မိဘေတြေတာင္ မသိတဲ့အတြက္ သူတို့ခမ်ာ လက္ရိွျမန္မာျပည္က သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ျပီး အဆိုေတာ္ေတြကို ႀကည့္ရမယ္ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာရွာႀကတာ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အပါအ၀င္ပါပဲ။ ဆိုေတာ့ ဒီအနုပညာရွင္ေတြကို လံုး၀ သပိတ္ေမွာက္တဲ့ အထဲမွာ မထည့္သင့္ဘူး။
ဒါဟာ မွားယြင္းတဲ့ ေဖါက္ျပန္တဲ့ အေတြးအေခၚ လုပ္ဟန္ျဖစ္တယ္။ တျခားနိုင္ငံေရး အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္စရာရိွတယ္။ (လုပ္နိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းရိွရင္ ေပါ့ေလ)။ ရိွေနျပီးသား စီးပြားေရး ပိတ္ဆို့မွုေတြ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြကို ဗီဇာပိတ္ဆို ့မွုေတြ ေငြေႀကးဆိုင္ရာေတြ ပိတ္ဆို့မွုေတြ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး လုပ္စရာေတြ။ ဘာကိစၥ အနုပညာသည္ေတြဘက္ကို အတင္းအဓမၼ ရန္ရွာခ်င္ေနရသလဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ လံုး၀ စဥ္းစားလို့ကို မရဘူးျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။
ျမန္မာစစ္အစိုးရရဲ့ ၀ါဒျဖန့္ခ်ီေရး ရုပ္ရွင္ အာရံုဦးမွာ ဖူးသည့္ႀကာ ဇာတ္ကား မွာ ပါ၀င္ႀကတဲ့ ရုပ္ရွင္ သရုပ္ေဆာင္ေတြကို အေမရိကန္ ျပည္၀င္ခြင့္ ဗီဇာ ပိတ္ပင္ေပးဖို ့ရန္ကုန္အေျခစိုက္ အေမရိကန္ သံရံုးကို ၀ါရွင္တန္ဒီစီမွာရိွတဲ့ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရး လွုပ္ရွားသူေတြက ေတာင္းဆိုလိုက္ပါတယ္။
ေလာေလာလတ္လတ္ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုမွာ ေဖ်ာ္ေျဖေရးလာမဲ့အထဲက မ၀ိုင္းစုခိုင္သိန္းလည္း အဲဒီဇာတ္ကားမွာ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဗီဇာပိတ္ပင္ေပးဖို ့ ေတာင္းဆိုခံရတဲ့ အထဲမွာ ပါေနပါတယ္။ ၀ိုင္းစုခိုင္သိန္း ဆိုတာ အဆိုေတာ္လည္းျဖစ္ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ထားပါေတာ့ ဒါကေတာ့ ျဖစ္တဲ့အေျခအေနကို အႀကမ္းျဖင္းရွင္းျပတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက ခုတ္ရာတျခား ျခရာတလဲြ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥပါ။ ပထမတစ္ခ်က္က ဒီရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္အမ်ားစုဟာ အဲဒီအာရံုဦးမွာ ဖူးသည့္ႀကာ ဇာတ္ကားကို ရိုက္ေပးဖို့ အတင္းအဓမၼခိုင္းေစခံရတာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ပါတဲ့ မင္းသား မင္းသမီး (အမ်ားစု) ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို ့၈၈ အေရးအခင္းျဖစ္ေနခ်ိန္တုန္းက လူျဖစ္စအရြယ္ေတြသာ ျဖစ္တယ္။ အထင္ရွားဆံုးက နိုင္ငံေရးဆိုတာကို ဘာမွ သိႀကတာ မဟုတ္ဘူး။ အာဏာစက္ကို ေႀကာက္လို့ သာသရုပ္ေဆာင္ႀကရတာပါ။
ဒုတိယအခ်က္က ျပည္ပမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္တို့အရြယ္ေတြက ေမြးလိုက္တဲ့ ကေလးေတြ မ်ားလာေနျပီ။ တခ်ိဳ့ဆို ျမန္မာျပည္ဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္ သိတာမဟုတ္ဘူး။ ျပည္ေတာ္ျပန္ခ်ိန္ဆိုတာလည္း ဘယ္ေတာ့လည္းဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို ့မိဘေတြေတာင္ မသိတဲ့အတြက္ သူတို့ခမ်ာ လက္ရိွျမန္မာျပည္က သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ျပီး အဆိုေတာ္ေတြကို ႀကည့္ရမယ္ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာရွာႀကတာ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အပါအ၀င္ပါပဲ။ ဆိုေတာ့ ဒီအနုပညာရွင္ေတြကို လံုး၀ သပိတ္ေမွာက္တဲ့ အထဲမွာ မထည့္သင့္ဘူး။
ဒါဟာ မွားယြင္းတဲ့ ေဖါက္ျပန္တဲ့ အေတြးအေခၚ လုပ္ဟန္ျဖစ္တယ္။ တျခားနိုင္ငံေရး အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္စရာရိွတယ္။ (လုပ္နိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းရိွရင္ ေပါ့ေလ)။ ရိွေနျပီးသား စီးပြားေရး ပိတ္ဆို့မွုေတြ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြကို ဗီဇာပိတ္ဆို ့မွုေတြ ေငြေႀကးဆိုင္ရာေတြ ပိတ္ဆို့မွုေတြ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး လုပ္စရာေတြ။ ဘာကိစၥ အနုပညာသည္ေတြဘက္ကို အတင္းအဓမၼ ရန္ရွာခ်င္ေနရသလဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ လံုး၀ စဥ္းစားလို့ကို မရဘူးျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။
Subscribe to:
Posts (Atom)