မြန္အမ်ဳိးသားတုိိ႕၏ေနာက္ခံသမုိင္း အခန္း (၃)

ပေဒသရာဇ္ေခတ္ အမ်ဳိးသားစည္းလုံးညီၫြတ္ေရး

ျမန္မာႏုိုင္ငံသမုိင္းကုိ ျပဳစုသူမ်ားသည္ အမ်ားအားျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အမ်ဳိးသားညီၫြတ္ေရးကုိ ပေဒသရာဇ္ေခတ္တြင္ ၃ ႀကိမ္ ရ႐ွိခဲ့သည္ဟု ေယဘူယ်အားျဖင့္ ေရးသားၾကသည္၊

၎တုိ႕မွာ (၁) အေနာ္ရထာမင္းေစာ ၊ (၂) တပင္ေ႐ႊထီး - ဘုရင့္ေနာင္ႏွင့္ (၃) အေလာင္းမင္းတရားႀကီး ဦးေအာင္ေဇယ် လက္ထက္မ်ားတြင္ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိၾကသည္၊ သုိ႕ေသာ္ ႏုိင္ငံေရးပါရဂူ အဆုိအရမူ - "တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္၍ စုစည္းျခင္းသည္ တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္ခံရေသာအမ်ိဳးသာ၏၊ အမ်ဳိးသားကုိယ္ပုိင္ျပဌာန္း ခြင့္ကုိ ဖ်က္ဆီးလုိက္ၿပီး ၎အမ်ဳိးသားတုိ႕၏ ဆႏၵႏွင့္ဆန္႕က်င္၍ တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္ခံရေသာ အမ်ဳိးသား ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ ဖ်က္သိမ္းၿပီး၊ ၎ႏုိင္ငံေတာ္ နယ္နိမိတ္ကုိ စစ္ႏုိင္ငံေသာ အမ်ဳိးသားႏုိင္ငံေတာ္ႏွင့္ ပူးေပါင္းျခင္း ျဖစ္သည္။" အဆုိပါသေဘာတရားသည္ မွန္ကန္ေၾကာင္း ျမန္မာ့သမုိင္းကုိ ေလ့လာလွ်င္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္တြင္ ျမန္မာပေဒသရာဇ္သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ စုစည္းရာတြင္ တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္ၿပီး နယ္နိမိတ္ျခင္း၊ ပူးေပါင္းျခင္း ျဖစ္သည္၊ စုစည္းညီၫြတ္မႈ အစစ္အမွန္မွာ ဆႏၵအရသာ ပူးေပါင္းၿပီး လူမ်ဳိးတမ်ဳိး၏ ကုိယ္ပုိင္ျပဌာန္းခြင့္ ျဖစ္ေသာ မိမိတုိ႕လူမ်ဳိးအတြက္ ႏုိင္ငံေရး၊ စည္း႐ုံးေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ လူမႈေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈမ်ားကုိ မိမိတုိ႕လူမ်ဳိး၏ ဆႏၵအရ တျခားအမ်ဳိးသားတုိ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ မထိခုိက္ေစဘဲ လုပ္ေဆာင္ခြင့္႐ွိရမည္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ ပေဒေခတ္သရာဇ္တြင္ ထုိသုိ႕ စုစည္းျခင္းမဟုတ္သျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ႐ွိ အမ်ဳိးသားမ်ားသည္ အခ်င္းခ်င္း စိတ္ဝမ္းကြဲျပားကာ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာၿပီး၊ ျပည္ပက်ဴးေက်ာ္မႈကုိ တြန္းလွန္ရန္ အင္အားခ်ိနဲ႕သျဖင့္၊ က်ဴးေက်ာ္တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္ျခင္းကုိ ခံရသည္။ နယ္ခ်ဲ႕သမားေအာက္ ေရာက္႐ွိသူတုိ႕က သာဓကျပလွ်က္ ႐ွိသည္။ ေအဒီ - ၁၀၄၇ - ခုႏွစ္ အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္တြင္ မြန္ပေဒရာဇ္ႏိုင္ငံကို ျမန္မာပေဒသရာဇ္က တုိက္ခုိက္၍ နယ္နိမိတ္ခ်င္း ပူးေပါင္းခဲ့သည္။ ယင္းကာလတြင္ မြန္စာျဖင့္ ေရးသား ထားေသာ ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာ ကုိ ျမန္မာဘာသာသုိ႕ ျပန္ဆုိရာတြင္ မြန္စာေပကုိ အသုံးျပဳရသည္။ မြန္စာေပအေရးသားကုိ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ႐ွိခဲ့ ႏုိင္ငံေရးသေဘာဆုိလွ်င္ ယဥ္ေက်းမႈ ျပဌာန္းခြင့္ရသည္ ဆုိရေပမည္၊ သုိ႕ေသာ္ ႏုိင္ငံေရး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကုိ ျပဳလုပ္ခြင့္ မရျဖင့္၎၊ မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႕၏ ေခါင္းေဆာင္ မြန္ပေဒသရာဇ္ မ႐ွိသည့္အတြက္၎၊ မြန္အမ်ဳိးသားမ်ားသည္ ျမန္မာပေဒသရာဇ္၏ ပဏၰာဆက္ႏုိင္ငံသား သုိ႕မဟုတ္ ေက်းကြၽန္အျဖစ္ တည္႐ွိခဲ့သည္။ ေအဒီ - ၁၅၃၉ - လက္ထက္တြင္ တပင္ေ႐ႊထီးက မြန္ပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံေတာ္ကုိ တုိက္ခုိက္သိမ္းပုိက္ၿပီး၊ မြန္ပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံ (ေအာက္ျမန္မာႏုိင္ငံ) ႏွင့္ ျမန္မာပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံကုိ မြန္တုိ႕ဆႏၵမတူညီဘဲ စုစည္းခဲ့သည္၊ တပင္ေ႐ႊထီး လြန္ၿပီး ဘုရင့္ေနာင္သည္ ဟံသာဝတီ (ပဲခူး) တြင္ ထီးနန္းစုိက္ထူၿပီး စုစည္းသည္။ ၎ေခတ္တြင္ မြန္မ်ားအား မြန္ေဒသတြင္ ၿမိဳ႕စား၊ ႐ြာစား ခန္႕ထားျခင္း၊ စစ္မႈထမ္းေစျခင္း၊ မႉးမတ္အျဖစ္ ခန္႕ထားျခင္း၊ မြန္စာေပ ယဥ္ေက်းမႈတြင္ မြန္တုိ႕ဆႏၵအရ ျပဳလုပ္ခြင့္ေပးျခင္း စေသာ ယဥ္ေက်းမႈ ကုိယ္ပုိင္ျပဌာန္းခြင့္ (Culture autonomy ) ကုိ ေပးခဲ့သည္ဟု မွတ္တမ္းတင္ရမည္ ျဖစ္သည္၊ သုိ႕ေသာ္ မြန္အမ်ဳိးသားကုိယ္ပုိင္ ျပဌာန္းခြင့္ (Right of National Self-Determination) ကုိ မေပးခဲ့သျဖင့္ မြန္အမ်ဳိးသားမ်ားသည္ ျမန္မာပေဒသရာဇ္၏ လက္ေအာက္ခံလူမ်ဳိး ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာပေဒသရာဇ္၏ ႏုိင္ငံေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စီမံခ်က္မ်ားကုိ မြန္တုိ႕လက္ခံ ေဆာင္႐ြက္ရန္သာ ႐ွိသည္၊ ယင္းကိစၥႏွင့္ပက္သက္၍ မြန္တုိ႕မွာ ဘာမွလုပ္ေဆာင္ခ်က္မ႐ွိ ျဖစ္သည္။ ေအဒီ-၁၇၅၇-ခုႏွစ္တြင္ အေလာင္းဘုရားသည္ မြန္ပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံကုိ တုိက္ခုိက္ၿပီး မြန္တုိ႕ဆႏၵမပါဘဲ၊ မြန္ပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံကုိ ျမန္မာပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံႏွင့္စုစည္းၿပီး အမ်ဳိးသားစည္း႐ုံးေရးကုိ တည္ေဆာက္သည္ဟု ျမန္မာပေဒသရာဇ္ အေလာင္းဘုရားက ဆုိသည္၊ သမုိင္းအရဆုိလွ်င္အေလာင္းဘုရားသည္ လူမ်ဳိးေရးအရ ဖိႏွိပ္မႈမ်ားကုိ ယခင္ပေဒသရာဇ္မ်ားထက္ ျပင္းထန္သည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။

ယခင္ပုဂံေခတ္ ျမန္မာပေဒသရာဇ္မ်ား ေတာင္ငူေခတ္ တပင္ေ႐ႊထီး ႏွင့္ ဘုရင့္ေနာင္တုိ႕လက္ထက္တြင္ မြန္တုိ႕အား ေပးထားေသာ ယဥ္ေက်းမႈ ကုိုုယ္ပုိင္ျပဌာန္းခြင့္ (Culture autonomy) ကုိပင္ မေပးေတာ့ဘဲ၊ မြန္ပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံသည္ ျမန္မာပေဒသရာဇ္ ႏုိင္ငံ၏ ကုိလုိနီကြၽန္ႏုိင္ငံ လုံးလုံးလ်ားလ်ားအျဖစ္ ေရာက္သြားသည္၊ ထုိသို႕ေသာ ဖိႏွိပ္မႈေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္တြင္ အဓိကတုိင္းရင္းသားမ်ားျဖစ္ေသာ မြန္ႏွင့္ျမန္မာသည္ စိတ္ဝမ္းကြဲျပားကာ စည္းလုံးညီၫြတ္မႈ ႐ွိသည္ ဆုိသည္ဟု သမုိင္းသုေတသီတုိ႕ ထင္သလုိ မဟုတ္ဘဲ၊ စိတ္ဝမ္းကြဲျပားလာခဲ့သည္၊ ၎ကုိ အခ်က္ယူၿပီး နယ္ခ်ဲ႕သမား ၿဗိသိသွ်သည္ ျမန္မာျပည္ကုိ သိမ္းပုိက္ႏုိင္သည့္ သာဓကမွာ အမည္သူမွ ျငင္းႏုိင္မည္မဟုတ္ေပ။